Meetjeslandse band Woesten: positief bij corona-test

foto © Michel Goessens

Nu de maatregelen met mondjesmaat versoepelen en de cultuursector opnieuw de deuren voorzichtig (mag) openen, is een nieuw tijdperk aangebroken voor bands: optreden voor een gebubbeld publiek, verscholen achter mondmaskers. Losgemaakt van elke afleiding die in de sfeer van het moment een performance beter kan doen inschatten dan ze in werkelijkheid is. Want we kunnen niet zorgeloos staan kletsen of prioriteit geven aan dat pintje... Een tijd waarin het publiek heel gericht en geconcentreerd toekijkt en luistert. Een periode waarin toeschouwers bewust kiezen om hun twijfels en angst te overwinnen en in ruil 'waar voor hun geld' willen. Een corona-test van een totaal andere orde dus...

Woesten testte afgelopen vrijdag in cc De Stroming (Sleidinge/Evergem) met veel brio positief. Een heerlijk recht voor de raap concert met een bijzonder intense nostalgische ondertoon.   

Wie nog last-minute tickets wou bemachtigen, was eraan voor de moeite: het concert was al enkele weken uitverkocht. De grote honger door het gemis aan live-muziek, was voelbaar aanwezig. Het viel meteen op dat de meeste toeschouwers veertigers en vijftigers waren: de generatie die 'de jaren 90' intens meemaakte en ongetwijfeld nummers van Gorki, Noordkaap, Tröckener Kecks en The Scene sindsdien (nog steeds) bij gelegenheid passioneel meebrult.

Woesten steekt het sinds zijn oprichting niet onder stoelen of banken dat zij mentaal in die sfeer zijn blijven hangen en dat vertaalt zich duidelijk in hun muziek: Nederlandstalige rock-songs met eenvoudige woorden, doch diepgaande boodschappen. Misschien 25 jaar te laat om commercieel succes na te streven, maar gezien alles ooit wel eens terug komt, zeker niet uitgesloten. Bart Van Damme (alias BARD) en de zijnen zitten er in alle geval niet op te wachten. De missie is hun verhaal vertellen via tekst en muziek.

Het is helemaal niet zo bizar dat de onlangs uitgebrachte cd De Harmonie WSTN vergezeld is van een boek over de roots van zanger BARD in Sleidinge. Of omgekeerd. In alle geval: ondergetekende had inmiddels de cd al enige tijd op auto-repeat en zat (ongewild kritisch door het gebrek aan afleiding van gesprekjes met de dichts bijzijnde bubbels) met hoge verwachtingen voor de live versies. Duidelijk niet de enige: het aanwezige publiek kon worden omschreven als één brok concentratie op ieder woord, iedere noot en werd er zelfs stil van. Een ongewoon tafereel voor een rock-optreden, al ontbrak de ontlading met veel applaus tussen de nummers geen enkel moment. BARD gooide er bij wijlen zelfs wat zelf-relativerende grapjes tussen: ik ga mijn deftig vestje toch maar weer aandoen want mijn moeder zit in de zaal.

Omdat het best een uitdaging blijkt om al vanaf de ingang een corona-proof concert veilig te organiseren, startte de show iets later dan voorzien: de mensen moesten per bubbel de zaal betreden, wat hier en daar voor een wachttijd zorgde. Onze felicitaties trouwens aan de ploeg van het cultureel centrum die de ganse avond alert bleven voor de afspraken. Het was voor iedereen wennen, maar op de korrel bekeken zal niemand er echt last van hebben gehad. Het grootste gemis zat hem vooral na de show gezien er geen cafetaria met nabespreking mocht zijn. Het zij zo, voorlopig moeten we dat erbij nemen. We zijn er echter van overtuigd dat de nabesprekingen ergens op café in de dorpskern van Sleidinge unaniem positief waren.   

Het optreden begon met een duet van drummer Kristof Van Driessche en zijn tienerdochter Imanie op piano. We werden niet overdonderd door een virtuoos pianostuk, maar in tegenstelling daarvan getrakteerd op een zeer sober herhalend melodietje dat zich in het samenspel met drums nog in repetitie-fase bevond. Er waren maar twee mensen van tel aanwezig in de zaal: vader en dochter die elkaar lachend en aanmoedigend toekeken. Het zette meteen de toon op de rest van de avond: het gewone leven van een Vlaams gezin, familiebanden, een vriendenkring waarbij gesprekken over vroeger en nu elkaar de hand geven en naarmate de avond vordert intenser worden. Meningen en filosofieën van 'de gewone man' die dikwijls meer waarheid bevatten dan die van de grote denkers. Het werd meteen bevestigd door de verrassende opener: Samen in dat donkere huis, een cover van Gorki, geschreven door de betreurde volksfilosoof uit de streek, Luc De Vos.

Tim bracht het herkenbare verhaal over die vriend die het niet zo nauw neemt met wat men als normaal bestempeld... het soort van mens die in iedere vriendenkring het onmisbare buitenbeen is. Voor De palm van haar hand deed Woesten tijdens de opnames van de cd beroep op de Iranese zangeres Nadiya Sareh Mehdizadeh die er tot onze grote vreugde ook live bij was. 

Geen nood aan honger in de wereld, mijn tuin geeft groenten genoeg. Een stukje grond, wat zaad en veel goede wil. Ik voel me lekker bij de honger die ik stil.

Hoewel De grote leugen pré-corona werd gecomponeerd, leek het een beschrijving van vaststellingen die ieder van ons tijdens de lock-down ongetwijfeld aanvoelde. Hebben we nu echt zoveel nood aan al dat materiële? Het overaanbod van producten? De drukte, de stress? Zijn veel van de wereldproblemen in de kern dan toch niet op te lossen met wat gezond boerenverstand?

De marge deed het verhaal over hoe een stad zijn glorie verliest als inwoners er niet meer in geloven en meer aandacht besteden aan het zelfkant dan wel aan de waarde van de kansen die er zijn... 'Zie Denise maar dansen, ze streelt zachtjes haar paal. En die mannen maar kijken naar haar triestige verhaal.'

Bart Van Damme heeft duidelijk een boodschap over te brengen en Woesten is hier het ideale gondel voor: protestsongs als No Passaran en Engelbewaarder zeggen (best confronterend) waar het op staat, zoals de waanzin waartoe radicaliseren kan leiden: 'Gelezen zijn verhalen als trucks op markten mensen maaien'. Woorden die veel meer zeggen dan wat er staat. 

De bittere ernst werd vervolgens afgelost door persoonlijke verhalen van de auteur. Dat vermoeden we althans: Vriend zei ze ('ik kies mijn vrienden zelf') en een hommage aan de platenkast van zijn wijlen vader op Vinylplaten: ‘De helden zijn verlaten, de vinylplaten. Verhalen zijn er nog, maar klinken dof.’

Bart Van Damme is een poëzieliefhebber en is bij machte om zijn eigen hersenkronkels poëtisch te verwoorden. Doch erkentelijk voor meesters zoals Pablo Neruda, van wie hij een vers bijna integraal in de tekst Geile ouwe schurk heeft verwerkt. Op het eerste zicht lijkt het betreffende gedicht een beschrijving van een huis. Doch met de aanvulling van Woesten kan men niet anders dan de erotiek er in te ontdekken. Waarvoor overigens dank.

Dat de band ook in staat is om gewoon pure pop-rock songs te maken, bewijzen ze met Niemand danst met 2. Men zou kunnen zeggen: een tekstueel niemendalletje, maar dat zeiden ze van Ik Wil Je van De Kreuners ook. En zie wat er gebeurde. Aan hit-potentieel in alle geval geen gebrek: een rete-strakke groove en het meezing-gehalte formaat Vorst Nationaal.

Altijd plezant om tijdens een concert ook iets nieuws te horen: De Illustrata gaf alvast een voorproefje op wat nog komen zal. We hebben het onderstaand toegevoegd.

Er stond nog een hoogtepunt te wachten in de staart van het optreden. Op de eerder uitgebrachte cd Waterlander prijkt een parel van een eerbetoon aan Luc De Vos die hier in dit opzet eigenlijk niet kon ontbreken. Bovendien werd Wintergem onaangekondigd versterkt door de zich anoniem houdende fotograaf Michel Goessens, ook gekend als de Sleinse zanger/muzikant Goes. Zelf ook zo'n teksttovenaar die met quotes als 'Oan ze in Slenne nie gescheet'n, de Gentenaars oan gien eet'n' met gemak een scheurkalender kan vullen.

We zijn geen voorstander van cover-versies van Mia (van sommige nummers moet men gewoon afblijven), maar de geïntegreerde versie door Goes in Wintergem deed ons voorwaar slikken. De aanwezige Geert Bonne (oorspronkelijke drummer van Gorki, nvdr.) beaamde dat Luc dit ongetwijfeld zou hebben gewaardeerd. Het publiek zat al een tijd te schuifelen op hun stoelen, maar op dit moment bleek het echt lastig om die spontane staande ovatie te onderdrukken omwille van, tja, moet het nog worden gezegd?

Afsluiter De Adelaar, het verhaal over een heengegaan lokaal legendarisch café-uitbater die in de jaren 90 zowat alle lokale bands een podium gaf, maakte de cirkel rond. 'Waar is de adelaar?'  Het heeft iets van een nostalgische noodkreet. Een perfecte afsluiter van een mooi verhaal. We hopen van ganser harte dat het in de zomer van 2021 wijd verspreid over Vlaanderen kan worden verteld.

Voor wie niet kan wachten: De Harmonie WSTN is te koop via www.woesten.be 

 

 ©2020 J.E.