Het was in Veurne, in de Klaverstraat, dat Mong Rosseel het levenslicht zag. Zijn thuis- en werkbasis situeren wij graag in onze Arteveldestad, specifiek aan de Brugse Poort.
Vandaaruit werd “Vuile Mong en zijn Vieze Gasten” wereldberoemd in Gent en in Vlaanderen.
Momenteel is Mong Rosseel, een bekende inwoner van Zomergem (Lievegem). Wij gingen er op bezoek.
Zijn thuisbasis
De thuisbasis van Mong en zijn echtgenote Magda is zijn boerderij met de knoestige naam “De Knotwilg” in de RO wijk te Zomergem, nu Lievegem.
De alleenstaande boerderij waar Mong huist heeft naast het woongedeelte ook een ruime vergaderzaal en repetitieruimte. Vroeger stonden hier de koeien, weet Mong ons te vertellen, met hier en daar nog bouwelementen welke verwijzen naar lang vervlogen tijden. Terug in de tijd in een schuur vol herinneringen
Nu is het coronatijd en in Mongs schuur is het wat kalmer geworden, niet dat Mong blijft stilzitten, integendeel, nieuwe en frisse ideeën krijgen daar
vorm.
Laten we eerst eens terugkeren naar het ontstaan van de Vieze Gasten. Het was in de nasleep van mei ’68 en vooral maart ‘69 met de bezetting van de Blandijnberg in Gent dat de ideeën en het verlangen naar vrijheid, rechtvaardigheid en vernieuwing vorm kregen.
We schrijven dan oktober 1971, het is in dat jaar dat Mong Rosseel als drijvende kracht samen met enkele gedreven enthousiastelingen begon met “Vuile Mong en de Vieze Gasten” en dit in het buurthuis “Kontakt” in de Gentse Sleepstraat.
Hun herkenbare levensliederen, volkse humor en cabareteske voorstellingen sloegen enorm aan in Gent om later uit te zwermen over gans Vlaanderen. In zalen van allerlei pluimage en in eigen circustent traden de Vieze Gasten op. Grote bekendheid kwam er zeker door hun nihilistisch en het maatschappelijke kritische liedje “Het Apekot”. Bij Radio Mi Amigo werd het grijs gedraaid, het refreintje gebaseerd op een oud soldatenliedje bleef in de oren hangen, en stond in geen tijd op nummer één van de hitparade.

Het Apekot is nog steeds het meest gevraagde liedje bij optredens van Mong Rosseel. Maar daar bleef het niet bij en andere
succesnummers volgden net als optredens van “De Vieze Gasten en Mong”, denken we maar aan bijvoorbeeld avondvullende programma’s zoals
“Bommerskonten”, “De Stomme van …”, en anderen.
Mong Rosseel was ongetwijfeld jarenlang het boegbeeld van het legendarische “Circus van Vuile Mong en zijn Vieze Gasten”. In de verste uithoeken van het Vlaamse land stond hij op de planken met sociaal geëngageerde theaterstukken en liedjesprogramma’s. Erkenning uit de Vlaamse regionale hoek kwam er in 1976 via het theaterdecreet waardoor ze werden gesubsidieerd als Vormingstheater.
Maar ook andere prijzen en vermeldingen mag Mong op zijn palmares schrijven zoals de “Walter De Buck prijs” en de “Louis Paul Boon prijs”.
Zijn maatschappelijke betrokkenheid zien we dan weer bij deelname of steun tijdens de perikelen op de Boelwerf, ‘Vrij en Vrolijk’ of deelname aan stakingspiketten. Mong stond zowel figuurlijk of soms letterlijk op de barricaden voor rechtvaardigheid en respect zo ook in “zijn” Brugse Poort wijk te Gent waar hij een buurtwerker ‘avant la lettre’ mag genoemd worden.
Sinds 2001 hebben ze met en bij de Vieze Gasten op de Brugse Poort er een sociaal-artistiek project met onder andere de Fanfare van de Propere Gasten.
In 2011 ging Mong op pensioen,wat niet betekende hij een punt zette achter zijn sociaal engagement. Hij gaat nog altijd vastberaden voor zijn eigen weg en geeft dit graag door. Zo bijvoorbeeld zagen we hem samen met zijn dochter Tamara in het “Brood en Rozen”, een verhaal over armoede en menselijk tegenslag.
Voor het goede doel in Senegal
Ondertussen is Mong en echtgenote Magda op pensioen maar blijft hij actief ondanks de corona perikelen. Dus niet thuis zitten kniezen dacht Mong en hij kocht een fiets om fit te blijven. Hij klom opnieuw in zijn pen.
Zijn schrijven resulteert is een bundel aandoenlijke beschrijvingen van het alledaagse leven van oma en opa die, ondanks alle onrecht en ellende in de wereld, elke dag opnieuw proberen om er samen het beste van te maken.
De opbrengst van Rosseel’s jongste schrijfsel, “Oma en opa, dansen de corona” , gaat integraal naar de vrienden van “KemoPodi”, een vereniging van vrijwilligers binnen een samenwerkingsverband van Lievegem en Deinze met gemeenten in Senegal als ondersteuning van onderwijsprojecten aldaar. Meer info over de werking en het boek via:
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken./
Foto's/Tekst Jean Buyle