Velen onder ons kijken uit naar de Gentse Fieste waar men van talrijke bands kan genieten. Velen onder ons kennen het gratis festival “Veur de Fieste” te Ledeberg nog niet. Een woordje uitleg. De laatste jaren kan men één week voor de grote Gentse Fieste terecht op de hoek van het Ledebergplein (aan Brasserie Achturenhuis) alwaar dit kleine doch heel leuk festival met topbands, plaats vind.

Afgelopen zondag was het niet anders dan voorgaande jaren. Niet minder dan vijf bands passeerden de revue. Al deden de weergoden aanvankelijk een beetje moeilijk, toch werd de rest van de dag gezellig genieten bij een stralende zon.

Maas & Maas:

Dit is een vader en zoon duo bestaat. Steve Maas is een gekende zanger/gitarist in het Vlaamse rock en blues circuit en leerde zijn zoon de kneepjes van het gitaarvak. Tot onze verbazing is Jonas Maas op slechts enkele jaartjes vanuit het niets een goede gitarist geworden die gevoelige solo’s uit zowel zijn elektrische als akoestische gitaar tovert. We zullen nog horen van deze jeugdige knaap. Maas & Maas brengen eigen bewerkingen van gekende song van Eric Clapton, Tom Petty, Bruce Springsteen, Bill Withers, etc.

Switch Corona: Een vierkoppige rockband die je meeneemt op een reis naar gekende hoogten uit de jaren 70. Vooral gekende rocknummers met dito gitaarsolo’s komende uit de wonderlijk vingers van Fré Ost, kunnen velen hun hartje sneller doen slaan. Deze doorwinterde muzikanten zorgen dan ook steevast voor een rockfeestje. Ook op de komende feesten maken ze enkel podia onveilig. Kryptonite, School’s Out en Oh la la la staan hoog op hun lijstje maar kijk vooral uit naar Sultans of Swing waar Fré zowaar iedereen koude rillingen bezorgd met zijn solo.

Lady Blaxx

Al heeft Lady Blaxx haar sporen reeds verdiend, ze was voor ons tot voor kort een onbekende zangeres. Raïssa Peeters, zoals ze in het dagelijkse leven doorgaat, valt in de menigte niet eens zo op maar eens op het podium op met haar band eist ze ieders aandacht. Met haar uniek stem en energiek optreden brengt ze  zelfs de grootse criticasters tot zwijgen. Geruggesteund door een puike band brengt ze groovy vibes, dikke poprock naast een flinke scheut funk. Opvallend, op zijn minst, was de “kalme” bewerking van Seven Nations Army. Be aware of this “bitch”, she’s gonna make it.

David Ronaldo & The Dice

Dit is een quintet om U tegen te zeggen. Deze zwaar doorwinterde muzikanten brengen roots blues en rock. Een groot deel daarvan is eigen werk en wordt doorspekt met covers uit bijna vervlogen jaren. Zo hoorden we één van onze Crosby, Stills & Nash favorieten “Almost cut my hair”

David Ronaldo’s stem is heeft een rauw kantje, dan weer iets hard en soms moederzacht gevoelig. Toepasselijk bij hun Americana muziek zijn toch wel de gitaarsolo’s vooral wanneer  Dirk Lekkene zijn steelgitaar “bovenhaalt”. De band staat dan ook garant voor een flinke portie muzikaal plezier.  David Ronaldo & The Dice bracht in de loop der jaren drie prachtige albums uit.

 

Stevie’s Experience

Eerder vermelde Steve Maas is grote bezieler achter deze vijfkoppige formatie die gevormd werd door combinatie’s van zijn vroegere bands. Opnieuw een groep met een zeer sterke bezetting waar de o zo begeerde Hammond orgel (met lesly’s) sound deel van uitmaakt. Wie met Steve’s eerdere bands kennis maakte weet dat voornamelijk Soul Funk & Rock ‘n’ Roll de grote drijfveer was, het is met de Experience niet anders. Doch vonden we hier wat meer gitaarsolo’s eigen aan zijn zoon. We kene  natuurllijk ook uit naar de vernieuwde versie van “Superstitious”. Dat David Ronaldo deze band ook zeer kan waarderen werd duidelijk toen met Steve een potje mee kwam zingen.

Wederom een geslaagde “Veur De Fieste” en daar waren alle aanwezigen mee akkoord.

Voor een fotoreportage, klik op de video

Music by The Blues Vision

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

 

In onze zoektocht naar onder andere nieuw en jong talent en uitbreiding van onze kennis van wat er leeft in ons landje, kwamen we onlangs terecht bij “Bonakar”. Een vrij jonge band met een gemiddelde leeftijd van 18 jaar.

Ontstaan van de band:

De band is per toeval opgericht toen Jan Maryns en Jonathan Vervaeck samen gitaar begonnen spelen in het befaamde ‘Sauskot’ (de naam van hun repetitielokaal). Het duo wisselde af tussen gitaar en drum, al dan niet begeleid door stem. Als lid van de Chiro leerden ze Luca De Sutter kennen. Stomverbaasd waren ze toe Luca hen pas een jaar later (begin 2021) plots vertelde dat hij als tweede hobby ook drumde. Zodoende ontstond de vraag om het duo te begeleiden op drum zodat ze vrij spel hadden met gitaar en zang. Ondertussen had Jan Maryns opnieuw regelmatig contact met Dieter Van Eeckaute die hij eerder kende van het voetbal bij KSV Zottegem waar ze samen in speelden. Van het een kwam het ander en Dieter kwam eens op bezoek in het repetitielokaal met zijn semi-akoestische gitaar. Gezien de band op dat moment nog geen noodzakelijke bassist had werd het snel duidelijk dat Dieter de geknipte kandidaat was. Uiteindelijk kon de voltallige groep dan aan hun eerste repetities beginnen in hun “kot” in het voorjaar van 2022 en was Bonakar geboren.

 

De naam:

Vele bands hebben aanvankelijk moeilijkheden om de juiste naam te vinden, het verhaal bij deze is het net even anders. Tweede gitarist en zanger Jonathan Vervaeck werd reeds jaren door zijn vrienden Bonakar genoemd. Een fantasienaam die door Jan Maryns naar eigen zeggen in een “simpele bui” eruit werd gegooid.

Toen men bij het eerste optreden vroeg hoe de band heette kwam dit als een verrassing en moest er nog even over nagedacht worden. Voor dit eerste optreden gebruikte men de naam “De Bruinzakken”. Gezien dit in het plaatselijk dialect zoveel als zatlappen betekent bleek dit niet zo’n goeie keuze en werd die naam snel afgevoerd. De band vond Bonakar een vlot en onbekend woord en zo werd uiteindelijk voor die naam gekozen.

Genre:

De stijl van deze jongelingen kan men gaan zoeken in grunge, rock, hardrock, bluesrock en metal met hier en daar een onverwachtse uitschieter. Toch wel een behoorlijke waaier aan genres. Hun grote voorbeelden zijn dan ook Rory Gallagher, Foo Fighters, Rage Against The Machine,  Steppenwolf, System Of A Down, Wolfmother, AC/DC, etc. Bands die je terugvind in hun optredens.

Bonakar live:

Een liveoptreden is wordt doorspekt met ritme, scheurende en stampende gitaren en de ruige diepe stem van Jan Maryns. Covers uit vervlogen tijden, recent werk en tevens eigen composities. Jan en de zijnen brengen een persoonlijke en gedurfde toets aan de gekende covers. Zo openende hun set  “zachtjes” met "Envoi" van het Belgische Absynthe Minded gevolgd door “Million Miles away” (Rory Gallagher). Gestaag ging het ritme omhoog met als eerste hoogtepunt de klassieker “Born to be Wild”. Na een 9-tal nummers waagde het viertal zich aan twee van hun eigen nummers, namelijk “Run Away” en “Beauty of a Kill” waarbij ze aantoonden dat er heel wat potentie zit in de groep. We hoorden verder nog aparte bewerkingen van onder andere “TNT””, Toxicity”, “Johnny B Goode” en “Killing in the name of” waar leadzanger Jan Maryns er volop voor ging, zo ook het publiek. Ook Jonathan Vervaeck neemt de leadzang af en toe eens voor zijn rekening. De band voelt zich live duidelijk in hun sas, het plaatje past. Hier en daar wat bijschaven (tenslotte zijn ze nog heel jong), zo mogelijk nog wat meer van dat mooie eigen werk dan ziet de toekomst van Bonakar erg goed uit.

Toekomstvisie: het viertal verwacht over een jaar voldoende gegroeid te zijn om tijdens een live optreden voornamelijk eigen nummers te kunnen brengen. Hun wens daarnaast is dan ook dit eigen werk op te nemen en wie weet wel een plaat uit te brengen. De vier goede vrienden, die graag al eens zeveren en lachen met elkaar en voor wie muziek erg belangrijk is, hopen de toekomst  vooral luchtig en plezant te kunnen houden.

Klik op de video voor een fotoreportage

De bandleden en info:

Jan Maryns: ritme/leadgitaar, lead vocals (opleiding: AMV, SAMWD Zottegem)

Jonathan Vervaeck: ritme/leadgitaar, lead en backing vocals (opleiding: gitaarlessen Oudenaarde, KSO -Gent)

Luca De Sutter: drums ( opleiding: Creamuse, SAMWD Zottegem)

Dieter Van Eeckaute: basgitaar (autodidact)

 

Artikel: De Clercq Marc, Jan Maryns – Foto’s: De Clercq Marc

Het gebeurt niet vaak dat men nog een 50-jarig bestaande rockband live kan aanschouwen. In The Crossover te Langerbrugge weten ze er wel een paar uit hun mouw te schudden. Opnieuw in een organisatie van de Rockfactory was dit keer de legendarische Engelse band Wishbone Ash aan de beurt.

Al kende de band enkele “voorlopers”, de eigenlijke Wishbone Ash ontstond eind jaren zestig in Londen. De grote bekendheid kwam er toen beide gitaristen Andy Powell en Ted Turner zich bij de band voegden. In die beginjaren van de groep werd hun stijl volwassen en kenden ze hun grootste successen zowel als live band als met hun albums. Een viertal albums verschenen waarvan “Argus”(1972) als beste rockalbum van het jaar werd verkozen. Hun muziekstijl, gebaseerd op rock, kenmerkt zich voornamelijk door de harmonische leadguitaren. De kracht en melodie die hun songs hierbij uitstraalt maakt hen tot één van moeilijkst te volgen acts. Wishbone Ash werd indertijd als één van de meest invloedrijkste gitaarbands in de geschiedenis van de rock beschouwd. Zo beïnvloedden ze onder andere bands als Thin Lizzy, Lynyrd Skynyrd en Iron Maiden. Wishbone Ash toerde zowat door alle werelddelen en deelden op festivals daarbij de affiches met de allergrootsten op aarde. In de loop der jaren brachten ze 24 studioalbums, 12 livealbums, 10 verzamelalbums en 20 singles uit. Indrukwekkende cijfers.

The show

Duidelijk was dat men van heinde en ver kwam naar "het eiland" (zelfs van over de landsgrenzen) om deze wereldband aan het werk te zien.  Ook al kennen we het Wishbone Ash repertoire slechts voor een deel, wisten we niet goed wat live te verwachten. Tenslotte is dit geen muziek voor een alledaags kermisbandje en zeer moeilijk live te brengen. Kenmerkende twin-melodische leadguitaren, moeilijk zegt u? Alsof het niks was (a piece of cake) brachten Andy Powell en huidig mede leadgitarist Mark Abrahams al dan niet afwisselend en of samen de soms ellenlange solo’s. Voeg daarbij ook nog eens de veranderende toonaarden, dan sta je toch wel even verbaasd te genieten. Veel bands (ook rockbands) maken gebruik van keys om hun sound te vervolledigen maar het prachtige samenspel bij Wishbone Ash maakt dit totaal overbodig. De sterke stem van Andy die nooit te hoog of te laag gaat werd gepast bijgestaan door Bob Skeat. Een samenzang die ons (alweer) verraste door de “volle” koorzang die ze er samen uit haalden. We waanden ons een beetje in de (rock)hemel. Het viel ons op dat bij een aantal nummers bassist Bob Skeat beide harmonische gitaren volgde. Zo mooi om aanhoren dat. Geen Joe Crabtree die het drijvend ritme vanop zijn drums aanstuurt (naar verluid net papa geworden) maar perfect vervangen door Mike Trusscott. Geen sinecure.

De band bracht een aantal nieuwe nummers voornamelijk aangevuld met nummers uit de misschien wel hun beste album “Argus”. Velen stonden dan ook te wachten op pareltjes zoals "The King Will Come", "Warrior" en "F.U.B.B". De drive, de harmonische gitaren en samenzang maakt het best te begrijpen dat Wishbone Ash een voorbeeld voor vele anderen is. Een performance die we toch als één van de beste inschatten die we de laatste jaren zagen.

Klik op de video voor een fotoreportage

Music by The Blues Vision

Artikel en foto's: Marc De Clercq

Voor de vijfde maal organiseerde Evenementenradio VROB deze jaarwisseling hun winter muziekmarathon, "VROB LARGE". Dit gratis toegankelijk evenement ging door in de rustieke en gezellige gebouwen van de Speurdonkhoeve te Zaffelare.

Een indrukwekkende rij bands passeerden de revue tijdens die 14 dagen: Semper Pie, Blues From The Attic, Turtle Wax, Gunther, The Tiki Rockhoppers, Brass Party, Skyblasters, Polly And The Fathers of Intention, Tante Carla, Elsy & The Servants en als afsluiter Biezebaaze.

Tot onze spijt was het niet mogelijk alle dagen bij te wonen maar we konden toch van een drietal leuke avonden genieten. Avonden waarbij er heuse feestjes gebouwd werden.

Skyblasters

Deze legendarische Gentse reggaeband zal voor velen geen onbekende zijn en ook voor ons staat hij hoog op dat lijstje. Opgericht in een andere eeuw (1984) is deze 10 koppige band misschien wel de meest succesvolle Gentse liveband. Een vijftal tijdloze live als studio CD’s staan op hun actief. Door de jaren heen kende de band een aantal veranderingen in bezetting waar zanger en stichtend lid Edward Buadee nog het enige origineel overgebleven bandlid van is. Na een tijdje van stilte kende men in 2005 een reunie. Skyblasters muziek typeert zich in eigen ritmische reggae, ska en dubnummers waarbij "reggae dub master" Prince Far Out (ook wel eens Mutse genoemd), de ludieke noot erbij haalt. Dat er in deze digitale tijden nog steeds plaats is voor dergelijke muziek bewees de opkomst en de band bedankte hen dan ook met een schitterend concert.

 

Polly and The Fathers of Intention

De naam van deze vrij jonge band is ontstaan door een hint van drummer Ronny Wijnings naar een nummer Frank Zappa “Mothers of Invention”. De C02 meter wordt vervangen door een dB meter wanneer deze Oost Vlaamse coverband met hun gewaagde muziekkeuze eraan komt. Dansbare New wave muziek uit de tachtiger jaren met een lichte punk en reggaetoets is wat men voornamelijk kan verwachten. Op hoog niveau brengen zangeres Pauline De Bruyne, gitarist en bezieler Dirk Van Hecke samen met de rest van deze sterke band The Cure, Joy Devision, XTC, TC Matic, Fischer Z, Talking Heads, Pretenders, Human League, etc. Naast een uitstekende ritmesectie met Patrick Bonne en Ronny Wijnants draagt ook zanger gitarist Jef Goossens met zijn aparte diepe stem een belangrijk stuk mee aan het geheel. Een optreden van Polly & FOI gaat als een trein ze stomen meedogenloos van de ene hit naar de andere. Iets wat heel hard gesmaakt werd door het aanwezige publiek. Naast enkele bis nummers kregen we verrassend een a capella versie van “Is she realy going out with him” Joe Jackson te horen.

Een subliem eind                                                                                                                                          

“Ich möchte ein eisbär sein” Het blijft nog steeds hangen.

 

 

Biezebaaze

De band van frontman Kurt Burgelman werd kort na hun oprichting in 2003 al snel gekend door het hitnummer Loetsebollekezoetse. Kurt en de zijnen brengen vooral eigen werk in het “plat Gents". Verwacht tussen de nummers enkele scheve lollen van woordenvloed Kurt.

Een goed jaar terug kende de band een vrij belangrijke wissel toen zowel bassist Bart Mareen als drummer Guy De Mulder werden vervangen. Drummer Peter De Bosschere en bassist Wim Bartholomeus werd de nieuwe ritmesectie die naast de backing vocals ook zijn steentje bijdraagt aan de nieuwe nummers. Tijdens live optredens wordt het trio bijgestaan door Wim Beke die met zijn Hammond een extra toets geeft aan optredens. We mogen ook Mr Toile Isolant ofte den Stoffel niet vergeten die de optredens, veelal onzichtbaar, in goede banen leidt. Biezebaaze bracht vorige lente een nieuw album uit “Op de radio bie droaje” genaamd. Hun vijfde langspeler alweer. Gezien de band dit jaar zijn 20^e verjaardag viert verwachten daar nog aankondigingen in de vorm van concerten van.

Het optreden van Biezebaaze bij VROB Large was er eentje dat met volle teugen gesmaakt werd door  de talrijke aanwezigen. Dominique, Dirk en andere drijvende krachten achter VROB Evenementenradio konden dan ook terecht met trots hun 14 dagen te kunnen afsluiten na dit spetterend einde.

Klik op de video voor een fotoreportage

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

 

 

 

Kerstdag komt eraan, in zowat iedere gemeente ziet men Kerstmarkten, Kerstconcerten enzomeer. Net zoals in 2019 kon men afgelopen weekend in de Onze-Lieve-Vrouwekerk te Zaffelare een Kerstconcert bijwonen.

Opnieuw was het de lokale coverband Slippery People die het initiatief organiseerde. Deze keer koos de band voor een goed doel wat dit jaar VZW CVA is, een onderdeel van VZW Stroke Team UZ Gent. VZW CVA begeleid “jongeren” <60 jaar die een beroerte doormaakten. Dit doen ze onder andere door hulp te bieden bij het terug integreren in het sociale en professionele leven, behartigen van de belangen van de patiënten en organiseren van allerhande activiteiten.

Liesbeth Bollaert gaf een woordje uitleg over een beroerte en de werking van het Stroke Team waarna Kris Neirinck, zelf voormalig patiënt en drijvende kracht achter VZW CVA de werking van de VZW uitlegde. Beiden waren dan ook heel erg tevreden met de steun en aandacht die hun VZW’s kregen.

De link naar deze organisaties is niet ver te zoeken. Men moet weten dat de voormalige drummer van de band Dave Robichez op 49 jarige leeftijd het slachtoffer werd van een hersentrombose en nog steeds deels verlamd is aan de linkerzijde. Het Kerstconcert in 2019 was dan ook opgedragen aan Dave en tevens bedoeld als hart onder de riem voor hun all-time friend.

Wanneer dit eerste benefietconcert uit 2019 slechts drie dagen voor Kerst gehouden werd ging het deze keer een week voor Kerstdag door. Men had stiekem op een “Witte Kerst” avond gehoopt maar de weergoden beslisten daar anders over. Regen op een bevroren ondergrond, het kon echter velen niet tegenhouden. Getuige de opkomst van een goede 250 personen.

Een concert in een kerk heeft altijd iets bijzonders. De grootsheid en omvang van een kerk zorgt voor een unieke sfeer en geluid al was dat laatste niet gemakkelijk om in goede banen te leiden.

Slippery People werd 20 jaar terug opgericht door gitarist Steve Anteunis die nog steeds de gitaren en backing vocals voor zijn rekening houdt. Carine De Bruyne neemt de leadzang en bindteksten op zich. In de voorbije jaren kende de groep, zoals zovele andere,  een aantal wijzigingen waarvan de laatste een noodgedwongen vervanging was van drummer Dave Robichez. Waar de naam “Slippery People” vandaan komt is ons niet bekend, mogelijk is het een verwijzing naar het gelijknamige  nummer van Talking Heads. Slippery People brengen voornamelijk uit een mix van disco, funk, rock, en popsongs van de jaren 70 tot nu. Hier en daar doorspekt met een Nederlandstalige meezinger. Een Kerstspecial is dus “out of the box” voor deze band uit Lochristi.

 

Video "Mull of Kintyre"

Video: Love Shine a Light

Het concert typeerde zich met zowel ritmische als typische kerstliederen. We hoorden in een eerste deel “Merry Christmas Everybody”, Jingle  Bell Rock”, het wondermooie “Hallelujah”. Grote verrassing was de opkomst van doedelzakspeler ALVYN tijdens “Mull of Kintyre” wat een extra en waarheidsgetrouwe toets gaf aan dit Paul McCartney (The Beatles) nummer. Na een onderbreking waarin zowel Bregje D'haeze en Kris Neirinck hun VZW’s en de werking ervan voorstelden kregen we een tweede deel. Een deel met onder meer “Angels”  (Robbie Williams) , “Let it be” (The Beatles), “Love Shine a Light” (Katrina & the Waves) en als laatste “ Merry Christmas Everyone” (Shaking Stevens) GSM lichtjes schepten voor sfeer. We misten wel de typische kerstmutsen. Misschien wel een tip voor een volgende keer. Na het optreden kon men nog eens bij een drankje napraten in de plaatselijke sporthal ’t Veerleveld.

We zijn ervan overtuigd dat zowel de genodigden, de band als beide VZW’s uiterst tevreden waren met de avond.

Langs deze weg willen we ook de Kerkfabriek bedanken om een dergelijk initiatief mogelijk te maken.

 

Klik op de video voor een fotoreportage

 

Music by Viktor Puype

De band:                                                                                                                                                             

Steve Anteunis: gitaar, backing vocals                                                                                                          

Carine De Bruyne: lead vocals

Hendrik De Mets: basgitaar, backing vocals

Kurt De Vreese: keyboards

Laurenz Vandercoilden: keyboards

Fons Van de Velde: drums

 

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

 

 

 

 

We zijn altijd nieuwsgierig wanneer een nieuwe band hun allereerste live optreden aankondigt. Zijn ze al op elkaar ingespeeld, gaan de overgangen vlot, hoe is de nummerkeuze, zit de zang goed, hoe zit het met de podiumvastheid? Allemaal vragen die ons naar behoren werden beantwoord.

Een grote verrassing en wat ons een warme indruk gaf was de omgeving waar dit eerste liveoptreden van de groep werd georganiseerd. Alsof dit een meerdaags event was werd een ware festivalweide met alle accommodaties zoals parking, fietsenstalling, toiletten, zithoek buiten, en natuurlijk de gebruikelijke tent opgebouwd. Ook in de tent was duidelijk hard gewerkt om de juiste sfeer te creëren en de avond voor de talrijk opgekomen genodigden naar hun zin te maken.

Vooraleer we onze bevindingen plaatsen over het optreden van deze toch wel gedurfde coverband laten we zanger Christophe Derez aan het woord over het ontstaan van de band, de eerste stappen en hun visie voor de toekomst.

Wat in 2019 begon als een schuchtere poging van 2 collega’s om eens wat “lawaai” te maken, is uitgegroeid tot een volwaardige band met een energieke setlist. Bij die eerste poging tussen Louis (drums) en Christophe (zang) werd meteen al Bart (gitaar) erbij gehaald. De afspraak was om ‘Stories’ van Therapy en ‘De grootste lul van ’t stad’ van Flip Kowlier in te studeren en uit te proberen in het oude repetitiekot van Louis. Bart en Louis hadden immers vroeger al samen in een metalband gespeeld en hadden dus al wat muzikale bagage. Die eerste sessie was het vooral wat zoeken en technisch zeker nog niet hoogstaand. De muzikale vonk was er steevast en het aanstekelijke enthousiasme van Louis deed ons besluiten om ermee verder te gaan. Pieter (bas) en Maxime (gitaar & mondharmonica) werden dan onder zachte dwang op het werk overtuigd om erbij te komen. Beiden waren ze wat onzeker in het begin, maar al vlug bleken ze allebei over een pak talent te beschikken en werden alzo volwaardig bandleden. Al gauw kwamen er nieuwe nummers bij, de frequentie en de kwaliteit van de repetities ging omhoog. Louis’ schoonpa Urbi (zonder orbi) werd overtuigd om het essentiële geluidsmateriaal zoals een mengpaneel en monitors uit te lenen. De covid crisis kon ons niet afremmen om verder te repeteren. Aanvankelijk bleven we met eigenzinnige covers werken, meestal afkomstig  uit de wilde nineties. Gezien onze drukke agenda zat er eigen werk voorlopig niet in. Maar we zijn er wel in geslaagd om een setlist op te stellen die de mensen aanspreekt en eventjes terug voert naar hun wilde jaren. Een mini-tryout eind 2021 gaf daarvan al een eerste indicatie. Met de feedback van die eerste live ervaring konden we tal van zaken nog verbeteren, en nog met nog meer energie naar een eerste ‘echt’ live optreden toewerken. Dat eerste optreden kwam er dan in Louis’ zijn achtertuin met veel steun van Urbi en de inzet van vele vrijwilligers.

Age of Panic is een bende ruwe kerels met een vrijdenkende attitude. De naam van de groep werd gevonden in een jaren 90 culthit van de Engelse rap rockband Sensor De naam geeft de huidige tijdsgeest goed weer. Hun muziek is niet altijd voor hen met een zwak hart maar toch aanvaardbaar. AoP brengt uptempo rock, punk rock, Heavy Metal en uitzonderlijk een streepje New Wave.  Wanneer er grote namen als The Offspring, White Lies, Queens of the Stone Age, DIO, Volbeat, Bad religion, System of a down, Pennywise en Moby  op je setlist staan moet je van goeden huize zijn.

Voor het eerst stonden deze Oost-Vlaamse "jonge wolven" voor een publiek en dan nog in een overvolle tent. Je zou voor minder naar de dokter lopen (al was die wel aanwezig).

De toon werd onmiddellijk gezet met “The people we love” van Bush en “Blue Monday” (gekend van New Order) in een  bewerking van Orgy  Alsof het warme broodjes waren werden we verder verwend met hits als “Like an angel”, “Machine Head”, “Little Sister”. Met ingehouden kracht bracht de band Nirvana’s “Lithium” en Red Hot Chili Peppers “Otherside”, één onzer favorieten. Zanger Christophe deed wat van hem verwacht werd al had hij het soms moeilijk. Vast staat dat hij en de band er behoorlijk plezier in hadden. Gitaren zij erg belangrijk in dit genre en dat heeft lead gitarist Bart Ryckbosch goed begrepen. Regelmatig tovert hij dan ook een prachtige solo uit zijn instrument. De ritmesectie, met name Louis Venneman, hield, goed verborgen achter zijn uitgebreid drumstel, de band op het juiste ritme. En dat wilden nog wel eens flink wat “beats per minute zijn”.

Verdere uitschieters tijdens waren “Bro Hymn” maar vooral de eigenwijze versie van Noordkaap’s “Arme Joe” kon overtuigen en met ons de hele meute. Een vergelijking met de Belgische punkrockband Janez Detd was dan ook niet ver weg.

Al bij al kunnen we stellen dat dit een spetterend en energiek optreden was waar hier en daar nog wat werk aan is maar tenslotte is dit pas het begin, het begin van een hopelijk mooie toekomst.

Zoals Christophe het zei: een memorabele avond die de stoutste verwachtingen overtrof.

 

De band:

Christophe Derez - Zang

Bart Ryckbosch - Lead guitar

Maxime Mattelin - Rhythm guitar / mondharmonica

Pieter Van Der Donck - Bas

Louis Venneman – Drums

Klik op de video voor een fotoreportage

Music by Arne Demets

Artikel: Tekst: De Clercq Marc, Christophe Derez

           Foto’s: De Clercq Marc