“Malse Veerle” of Veerle Malschaert? Wij dachten in eerst instantie aan beide .

Vrijdagavond zijn de Zaffelaarse  Belevenissen zijn van start gegaan met een ware topper, opnieuw een juiste keuze van de organisatie. Voor velen was het een beetje afwachten om Gentse comédienne en actrice Veerle Malschaert aan het werk te zien daar het grote publiek ten onterechte denkt (op een enkele uitzondering na) dat standup comedy een mannenwereld is. De aanwezigen hadden ook dit keer gelijk en sommige lagen zelfs meermaals krom van het lachen.

Aanvankelijk begon de nu 44 jarige (nee je kunt het niet omdraaien) Veerle haar carrière als actrice bij verschillende Vlaamse gezelschappen. In 2006 was ze één van de vijf finalisten van de Casino Cup. Vanaf 2008 na  toert Veerle door Vlaanderen met haar verschillende comedy shows.

Veerle Malschaert opende het Zaffelaarse vierdagenfeest met een ware tsunami aan woorden, bekkentrekkerij en sublieme of boerse leute. Het kon allemaal en was netjes verweven in een tweedelige show. Thema’s waren onder meer de liefde, het vrouwelijk lichaam, mannelijke uithangsels en de (na)geboorte van kinderen. Thema’s die uitgestreken en eveneens op listige manier terug aan bod kwamen. Veerle bespeelt het publiek meedogenloos en met verve, haar opleiding (meester in de dramatische kunst) zal daar niet vreemd aan zijn. Al snel neemt ze een paar (in dit geval toch een zestal) “slachtoffers “ uit het publiek die de rode draad vormen door de hele show. Uitmuntend was de gezongen “verhalenbundel” waarin ludieke situaties in razendsnel tempo elkaar opvolgden.                                     

Het is ons onduidelijk of deze show nu een een combinatie was van eerdere shows en dat leek erop maar het moet gezegd “Soldiers of love“ of niet maar naast alle romantiek hebben we ons graag laten meeslepen.

Al bij al kunnen we met een gerust hart stellen dat deze “Mokke van de Muide” het geweldig doet. We zijn ervan overtuigd dat alle aanwezigen het daarmee eens zijn. Een verfrissing om deze “Ecodiva” aan het werk te horen en te zien.

Meer over de Zaffelaarse belevenissen hier=> https://www.zaffelaarsebelevenissen.be/

Klik op de videolink voor enkele sfeerbeelden.

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

Er zijn weinig zekerheden in het leven maar één ding weten we wel zeker. Na een advertentie in de Streekkrant vonden we The Wizards, een rock’n’roll band uit het verre Grembergen die naar onze mening zijn gelijke niet heeft in Vlaanderen. Ze hebben iets magisch.

In een klein dorpke Grembergen net buiten Dendermonde kun je jaarlijks in augustus naar de “Proche  kermis” waar altijd veel te beleven valt zo ook optredens. Deze keer is het niet anders maar er komt wel iets heel bijzonders om de hoek kijken.

The Wizards, het plaatselijk “orkest” dat speelt als ’t past en zouden, net zoals 3 jaar terug,  het podium delen met hun jeugdidool Guy Swinnen en wij weten dat die combinatie vuurwerk geeft. Over The Wizards zullen velen nog niet gehoord hebben maar in Grembergen en omstreken zijn ze koning en zelfs bijna legendarisch. Ergens ontstaan in een ver verleden en verbonden aan de plaatselijke voetbalploeg  kende dit vijftal enkele wijzigingen. Als doorwinterde  en veelal uitgedroogde sjarels wiens levensverwachting nog lang niet aan de helft zit hebben van hun moeder geleerd waar de rocklepel staat. Stuk voor stuk uitstekende muzikanten die vooral plezier maken op en rond het podium en de hele “tent” er altijd bij betrekken. No mercy baby.

Het genre covers dat ze brengen is op zijn minst bijzonder te noemen en situeert zich in de jaren zestig tot tachtig. Veelal rockgetinte nummers. Tom Petty, David Bowie, Sir Douglas Quintet, The Monkees, The Animals, The Doors, Van Morrison, Led Zeppelin, Rolling Stonens, Simon & Carfunkel, Neil Young zijn slechts enkele namen die op meesterlijke wijze gecoverd worden. Het zal dan ook niemand verbazen dat de leider/gitarist van de groep Christof Claes een boontje heeft voor speciale oldies maar dit vertelt  echter niet het volledige verhaal. Er is meer veel meer dat deze band zo interessant maakt.

Een half uur voor het optreden zijn we beetje ongerust omdat de tent niet eens kwartvol is maar we kregen berichten dat de voorverkoop, en dat zijn toch 500 kaarten, uitverkocht was . Een tip van een bandlid dat het hier altijd op het laatst volstroomt stelde ons gerust en blijk even later te kloppen.

We hoorden een opbouwende set en als snel zat het publiek op tempo. Eens op snelheid laten The Wizards je niet meer los daar zorgt ook Nikolas Vanderveken met de nodige en pientere bindteksten  wel voor. Een ware terugkeer in de tijd en zelfs een knipoog naar Woodstock is niet ver weg.

Special guest Guy Swinnen vervoegde de band bij Neil Young’s  “Like a hurricane”, zingt dan ook nog eens  Saturday night (Herman Brood) ja je ziet het goed gevolgd door vier Scabs nummers : Crime Wave, Nothing on my radio, Time en Don’t you know. De tent gaat uit de bol.

Terug aan The Wizards met Iko Iko - Dixie Cups (dat hoor je nergens anders) en  een rockmedley.
Na meer dan dertg nummers,  ja we werden verwend, speelde Guy een korte onverwachte solo waarna de groep er opnieuw bijkwam voor “Hard Times”? Subliem er zijn geen woorden voor om zoiets te beschrijven dat moet je gewoon meemaken. In overdrive en met uitermate veel plezier spuwden The Wizards en Guy Swinnen het laatste stuk op ons af : The Kinks “You realy got me”, Bad case of loving you en de meesterlijke afsluiter “Rocking in the free world”

Indien er een muzikaal orgasme bestaat voor het beleven van een live optreden dan hadden we dit zeker gehad.

Oh ja , de zeven pintjes voor ’t orkest, die kwamen er ook wel hoor.

Klik op de videolink hieronder voor een fotoreportage

Artikel en foto's: Marc De Clercq

Jean Bosco Safari is een singer/songwriter maar vooral een uitstekend performer. Voorheen gekend als "Kid Safari" maar gaat tegenwoordig verder onder zijn oorspronkelijke Rwandese naam "Jean Bosco Safari". Geboren in Rwanda werd hij op zesjarige leeftijd onder de naam Johan Vijdt geadopteerd door een echtpaar uit Merksem. Eind jaren zeventig werkte Jean ook als striptekenaar bij Studio Vandersteen aan oa de albums van “Bessy" maar zijn muzikale ambities waren sterker.

De muzikale revolutie uit de jaren zestig, met onder andere The Beatles en The Rolling Stones, die vanuit het Verenigd Koninkrijk overwaaide, zorgde ervoor dat Jean al snel de muziekmicrobe te pakken kreeg. Eén van zijn grootste voorbeelden is dan ook John Lennon, een visionair en mysticus, zoals hij zelf verkondigd. Het is dan ook niet verwonderlijk dat deze muzikale duizendpoot met zijn project “Imagine no Lennon” een eerbetoon brengt aan  deze grootheid en zijn kompanen die verantwoordelijk waren voor een belangrijk deel van de popgeschiedenis uit de jaren 60 en 70.

Kid Safari bracht zijn eerste CD WOW uit in 1991 en heeft ondertussen een zevental op zijn naam staan waaronder één compilatie CD  “Het beste van Kid Safari”. Ondertussen heeft Jean Bosco Safari nog een aantal projecten gaande waaronder “Private Revolution”, “Sounds Of Soul” en “Tune Your Team To Music”

Wij waren te gast in een verregend Kandelpark te Deinze voor het laatste Engie/Palm Parkies festival aldaar. Na Jean’s gebruikelijke openingsbabbel kregen we voor het eerste deel “Working class heroes” en een resem Beatles/Lennon nummers “Rain”, “Come together”, “I feel fine”, “Jealous guy”, “Instant karma”, het voor Yoko Ono geschreven “Woman”.  “Power tot he People” uitgebracht na de scheiding met The Beatles met zijn toenmalige nieuwe band Plastic Ono Band.

Het tweede deel werd zo mogelijk nog meer Beatles gericht natuurlijke met de nodige bindteksten van Jean die er wel altijd een informatief verhaaltje aan breide. Men waande zich wederom in de jaren zestig met “Strawberry Fields”, “Lucy in the sky”, “Ticket to ride”, het ongelofelijk mooie “Mother” en zo veel meer parels uit onze jeugd. Afsluiter was “Twist & Shout” en toen, ja toen kregen we gelukkig nog enkele bisnummers “All you need is Love” en misschien wel Lennon’s allermooiste song “Imagine”. De manier waarop Jean Bosco Safari en kompanen een dergelijke hommage brengen is hartverwarmend. Na meermaals de tip gekregen te hebben waren onze verwachtingen dan ook hoog en kunnen niet anders besluiten dat die meer dan verwacht zijn ingelost. Met een loepzuivere stem, harmonieuze zang en snaarstrakke begeleiding ontvingen we van Imagine No Lennon een pracht van een optreden, eentje die we niet snel zullen vergeten.

Je kunt het niet verzinnen maar terwijl we dit schrijven klinkt “With a little help from my friends” op de radio. Zijn hier duistere krachten actief?

Jean Bosco Safari (leadzang & gitaar) laat zich begeleiden door een summum aan muzikanten

Ben Crabbé - drums & backing vocals

Steven Mintjens - keyboard

Marc Van Puyenbroeck (Marco Rosso) -  bas

Chris Peeters – gitaar & backing vocals (geen David Piedfort deze keer)

Klik op de videolink hieronder voor een fotoreportage

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

Wat eindelijk eens een rustig zaterdagavondje zou worden na het Gentse Feesten geweld en parkconcerten draaide toch even anders uit. “Hey” jullie gaan toch mee naar Guy Swinnen op Bruudruusterrock klonk het aan de telefoon. De trigger die ons doet opveren uit de luie zetel. Gelukkig is het bij de deur en er nog net tijd genoeg.

Guy Swinnen en band  stonden vrij vroeg geprogrammeerd omdat ze ’s avonds laat nog eens hetzelfde moesten overdoen in Tongeren. “On the road” noemen ze dat. Op een volgeladen plein rond Oostakker kerk arriveren we net op tijd om de aftrap mee te maken, de sfeer zit er onmiddellijk in. Wat ons opvalt is wanneer je Guy Swinnen en band ziet er een gemis is, het gemis van één iemand namelijk Willy Willy. De naam Guy Swinneband zegt eigenlijk alles. Het zal echter nooit meer hetzelfde zijn zonder Willy Willy. Begrijpelijker wijze hoor je Guy hier en daar over zijn compadre enkele woordjes zeggen en tevens draagt hij een song op aan zijn levensvriend.

Guy Swinnen  en band brengen zowel eigen songs (The Scabs en Guy Swinnen) als covers. Zo hoorden we een op zijn minst opmerkelijke versie van Depeche Mode’s “Personal Jesus”, heel mooi dit. Verrassend ook was “Handle with care” van The travelling Wilbury’s en het Woodstock nummer The Weight -The Band. Verder werden we nog verwend met “Time”, “Nothing on my radio”, “One for the road” (voor de dronkaards) en als laatste "Hard Times".

In zijn bindteksten zegt Guy af en toe wel eens iets over de komende song, hoe die ontstaan is maar ook het waarom ze die brengen. Interessante weetjes al denkt hij dat de hippies niet meer leven, mis poes we zijn er nog steeds. Een ode aan Willy Willy werd gebracht met de enige Scabs song die ooit door Willy Willy werd gezongen maar de naam van dat lied ontgaat ons nu.

Guy Swinnen laat zich ondersteunen door een kern van uitstekende muzikanten. Die gekende gezichten zijn Marcus Weymaere op drum, David Piedfort op gitaar en Bart Buls op bbbas.

Klik op de videolink hieronder voor enkele sfeerfoto's

Artikel en foto's: Marc De Clercq

Onze benen zijn nog niet gerecupereerd van de Gentse Feesten en ze worden alweer zwaar op proef gesteld. Hoe men het muzikaal ijzer moet smeden wanneer het heet is bewees men opnieuw in Oudenaarde tijdens de laatste dag van de 2019 Brouwerijconcerten aldaar.

De vijfde dag van deze zomerreeks tribute concerten  stond in het teken van rock, stevige rock. Na Look Sharp (Roxette), Nutbush (Tina Turner), A-Muse (Muse), Prozak (De Kreuners)  bracht de organisatie een goede brok heet metaal naar de binnenkoer van de brouwerij, meer bepaald de tribute band Magnetica.  

Magnetica is een tribute band van het immens populaire Metallica. Ontstaan in Aalst anno 2009 kende deze band een paar  bezettingen en leidde uiteindelijk de dag van vandaag  tot een sterker team met een drive voor professionaliteit en perfectie zowel in hun muziek als shows. Magnetica kreeg  verdiend de onderscheiding Best Metallica tribute of the Benelux, een hele eer.

Hoogwaardigheidsbekleders  en prominenten met metaalglans stonden vooraan om iets meer dan een glimp op te vangen van deze bijzondere ijzersmeders. Bijna twee uur worden we verhit  met  klassieke en nieuw Metallica werk. "Fade to black”, “Master of puppets”, Blackened”, Battery”, “One”,  “Enter Sandman”, “Whishy in the jar” (Thin Lizzy cover), “Hit the lights” en als laatste “Seek & destroy”. We misten toch wel hun superhit “Nothing else matters” al was het maar als rust pauze zeg maar. Jan en Piet publiek reageerde zowat hetzelfde (met verplichte moshpit) als bij a real Metallica optreden mede door de pyrotechnische elementen die verwerkt werden in de show.

Leden band zijn: Kevin Spruyt (leadzang/gitaar), Nessim Sakka (gitaar), Tomas Wellekens (bas), Sven De Bruyne (drums).

Klik op de videolink hieronder voor een fotoreportage

Artikel en foto’s: De Clercq Marc

Op deze laatste dag van de Gentse Feesten planden we slechts drie groepen in onze namiddag en avond. Het is deze week meermaals gebleken dat plannen maken en opvolgen ons niet zo best lukt. Niet geheel tegen onze zin.

Allereerst wilden we om 16.00 op de Korenmarkt meer bepaald naar Stunning Suzy. Het is altijd een beetje thuiskomen in Gent hoorden we bij aankomst, Joep de bassist, van de band zeggen. Meer dan een half decennia staan ze hier op onze Gentse podia en dat kan maar één ding betekenen. Ze zijn steengoed en ze komen graag terug. Stunning Suzy is een classic rock coverband afkomstig uit zuidoosten van Nederland. Met een niets aflatende energie beuken zangeres Karin Hoeben en band op de Korenmarkt in maar wij zijn niet van een kleintje vervaard en is voor ons een makkie. Tenslotte zijn we Gentenaars, niet? Op het menu stonden overbekende hits van "Lets Zeppelin", "Deep Purple", "Uriah Heep", "The Rolling Stones", "The Sweet", "The Who", "Joe Walsh" en zo verder. Heel wat top rocknummers en moet het mag gezegd zijn, Stunning Suzy doet dit met een verbazende precisie en gedrevenheid. We misten wel de 2^e gitarist Bryan Bos dit jaar. Ook toetsenist Joris Janssen is er niet meer bij en maakte plaats voor Ray Groothuis op Hammondorgel. Iets wat de band extra mogelijkheden geeft. Denk bvb maar aan Deep Purple nummers. Het was Ray’s vuurdoop met Stunnig Suzy, eentje die zeker geslaagd mag genoemd worden. Naast zangeres Karin Hoeben zagen we ook haar man Gijs (gitaar), Joep Vullings (bas), Niels Van Lierop (drum) en nieuwkomer Ray Groothuis. Een perfecte band voor een rockfeestje.

Een band die we zeker wilden zien, voornamelijk omdat we nogal Johnny Cash fans zijn, was The Man in black. Je begrijpt het al The Man in black is een Johnny Cash tribute band en brengt uitsluitends liedjes van deze laatste maar ook van June Carter diens vrouw. Normaal is deze tribute band slechts een trio maar voor deze gelegenheid op het St Baafsplein werd de band bijgestaan door contrabassist Karel Algoed en drumster Annebelle Dewitte. De diepe warme stem van Geert Bouckaert ligt we heel dicht bij die van Johnny Cash. Ook de typische Cash geluiden op zowel elektrische als akoestische gitaar zijn er allemaal aangevuld door zangeres Charlotte De Mey die de rol van June Carter voortreffelijk op zich nam. Tussendoor staat Geert zichzelf ook nog eens bij op mondharmonica.The man in black brengt een overzicht van de carrière van de één van de grootste countryzangers met een twintigtal hits. Alleen jammer dat onze favoriet “Hurt” en één van Cash’s laatste hits er niet tussen zat. Verrassing achteraf in een gesprek met zanger Geert Brouckaert dat hij op de Muide woont en ze hem wel eens “de Johnny Cash van de Muije“ durven te noemen. Bij de één is het een beetje thuiskomen, bij de ander een thuismatch. Het moet hier toch goed zijn in Gent.

Door enkele toevalligheden werden de plannen omgegooid en  bleven we op St Baafs voor de “next act” Lapdogz genaamd. Lapdogz is een nevenproject zeg maar van Gents muzikant/entertainer Kurt Burgelman meest gekend van Biezebaaze en Partie Party. De band zou ongeveer anderhalf jaar terug ontstaan zijn en telt nu vijf topmuzikanten. Na eind vorig jaar hun première in theather Scala gevierd te hebben brachten ze een half jaar terug een eerste  CD “In living color” uit. Lapdogz brengt, zoals ze zelf zeggen, Engelstalige pop rocksong met een hoek af maar daar zijn we niet echt akkoord mee. Volgens ons is die hoek er nog steeds aan in die mooie rocky songs wanneer we naar de CD luisteren.

Lapdogz wisselt gekende covers af met eigen werk. "Sweet home Alabama", "Sweet child of mine", de eerste single “Barcelona” kwamen al snel aan bod waarna we ook konden geniet van Twoo Evils. Een aparte bewerking van de The Police song “Roxanne” en misschien was hier wel “een hoek af” maar toch mooi. Een door het publiek duidelijk gesmaakt optreden. De bandleden naast Kurt Burgelman
waren Katleen Van den Bossche (zang), Tom Kullmann (gitarist), Gunther "Gunnie" Callewaert (Hammond orgel) en Jen Bernon  (drum).

Als laatste en zeker niet de minste van de dag was de uit Engeland overgekomen Queen tribute band. Killer Queen genaamd. Dat dit hun derde optreden is zal wel niemand verbazen en we vragen ons nu reeds af hoe het zit met volgend jaar omdat in 2020 hun 20 jarig bestaan viert. Killer Queen omschrijven is niet moeilijk, ze zijn zowat de beste Queen tribute van gans Europa en toeren dan ook van het ene land naar het andere. St Baafsplein kreeg wat het ervan verwachtte. Een wervelende show met de meeste hits op een plateau aangeboden, soms een medley van enkele hits, soms de hits apart. De band probeert en slaagt erin de werkelijkheid zoveel mogelijk te benaderen zowel op visueel als muzikaal gebied. Echt top en een waar genot om zoveel favoriete Queen songs op dergelijke wijze in een non-stop show mee te maken. En toen, toen gingen we naar huis met “We are the champions” dat bleef nazinderen.

Klik op de videolink hieronder voor een fotoreportage

Artikel en foto’s: De Clercq Marc