De “Apple Eaters” zijn dit bijzonder muzikaal allegaartje en je vind ze regelmatig ergens in Zaffelare en omstreken op een warme dag onder ja, een appelboom of in de repetitieruimte.

Je raad het al, de Apple Eaters is een muziekgroep die bestaat uit zes bandleden. Samen vormen ze een hecht geheel van vrienden en amuseren zich overduidelijk op de verschillende podia.
Mensen vragen zich waar halen ze in godsnaam een dergelijke naam maar niets is simpeler, ze eten gewoon graag appels althans drummer Sander Verniers en bezieler van het eerste uur.

Het ontstaan van de groep:
Anno 2004 leerden het vijftienjarige viertal Jelle, Robin, en beide Sanders elkaar kennen op het Sint-Teresia-College in Eksaarde. De muzikale klik was er meteen en al snel begonnen de vier jonge muzikanten met wekelijkse jamsessies ten huize Verniers in Persijzer (Zaffelare).
Een kleine vijf jaar lang werd er gewoon wekelijks gejamd terwijl ze ondertussen tevergeefs naar een geschikte zanger zochten. Hoe gek kunnen de dingen lopen en hoeveel te ver kan men zoeken wanneer de oplossing voor je voeten ligt. Toen op een bepaald moment Eva en Arne, twee jongere familieleden van neven Robin en Sander eens een mondje meezongen op een jam ging dit zo goed dat de beslissing snel genomen was. Eva en Arne werden spontaan gebombardeerd tot zangeres en zanger wat de groep compleet maakte. Einde zoektocht dus en zo werden uiteindelijk ook de eerste optredens een feit.
De Apple Eaters brengen covers uit een brede waaier van rock over grunge naar pop en het mag gerust wat hard klinken. De groep heeft ondertussen een keuze uit een honderdtal covers van bands als AC/DC, Wolfmother, Rage against the machine, Queens of the stone age, System of a down, Foo Fighters, Pearl Jam, Arctic Monkeys, The Offspring, Blink 182, Rise Against maar ook The Police en Creedence Clearwater Revival komen aan bod. Een leuke setlist dus.

De bandleden zijn:
Jelle Lippens: gitaar
Robin De Waele: gitaar
Sander Verniers: drum (backing vocals)
Sander  Vispoel: basgitaar
Eva Verniers : leadzangeres
Arne Van Nieuwenhuyze: leadzanger

Facebook: https://www.facebook.com/appleeatersband/

We hadden reeds een aantal keer vrij goeie kritiek gehoord van dit bandje en eindelijk lukte het eens om deze levenslustigen voor onze lens te krijgen.
Op Zaffelare kermis moet het altijd eens regenen maar de regenbui vertrok, de zon verscheen niets kon nog mislopen en dat deed het ook niet.
De Apple Eaters openden met een nummer dat we niet kennen maar dan, met de snelheid van een kalasjnikov vuurden ze Joker & the thief op ons af. Wow, als dit zo voort gaat dan...(dachten we) en zo ging het ook verder. Afwisselend horen we een resem van hits uit het beste rockwereldje, mooie krachtige gitaarsolo’s en strakke drumpartijen. “Whole lotta Rosie”, “Roxanne”, “Alive”, “Hypnotize“, “Fortunate Son”, “killing in the name of” vielen ons allemaal te beurt. High energy rock, zalig. “Knappe mokke”  Eva en de rest van de band voelden zich in hun sas, het publiek en wij natuurlijk ook.

Sander Verniers drukt zijn middelste pedaal in, gaat een versnelling hoger, zijn T-shirt vliegt door de lucht. Arne schreeuwt, brult en danst, de solo’s vliegen in het rond en het dak gaat eraf. Zo kan men het laatste deel van dit spetterend optreden omschrijven. Niet verwonderlijk ook dat het publiek luidkeels om meer vroeg en dat kregen ze. En dit allemaal onder de kerktoren onder het alziend oog van Onze Lieve Heer.
De Apple Eaters uit Persijzer(Zaffelare) een jonge band. Van ons krijgen ze een wildcard.

Hieronder een fotoreportage, klik en geniet

Artikel en foto's: Marc De Clercq

Het oudercomité van de gemeentelijke basisschool te Lochristi organiseerde op 9 juni een fuif ten voordele van de leerlingen “Back tot  80’s, 90’s & 00’s” (maar volgens mij ook een flink stuk in de 21e eeuw) .

Een partyavond die doorging in de grote tent op het speelplein van de gemeentelijke basisschool.
Er stond slechts één liveband op het programma maar dan eentje van formaat en daarna een DJ voor de afterparty. Partie Party is de een Gentse live partyband rond Kurt Burgelman Bieze Beize) met vaste kompanen Bart Mareen op bas en Guy De Mulder op drum. Een door de solsleutel geslepen trio.

Met vers gescherpte tenen bracht podiumbeest Kurt Burgelman het publiek de overvolle zaal mee op een tocht vol muzikale en ludieke hindernissen. Het hoeft geen betoog dat de hele menigte al snel meebrulde en op volle toeren draaide. Partie Party is eigenlijk een sneltrein van aaneengeregen onversneden pop en rock hits al kan er hier en daar wel eens een Vlaamse klassieker bij. Natuurlijk kon Loetsebollekezoetse niet onbreken en ontketende een ware brulpartij. Tussendoor kliefde Kurt het optreden eens in twee en zocht er een “slachtoffer” uit (lees blondine) kwestie om het begrijpelijk te houden.
En voor je het weet is alles voorbij, dat was snel. "wilde mee maa trouwen oastemblieft".... Nienk.

En nu is’t aan jou DJ Charlie

 Hieronder de foto/videoreportage

Artikel en foto's: Marc De Clercq

De kroegentocht “Buiten de zone” was alweer aan zijn  5e editie toe. Een editie die in het teken stond van leute, gezelligheid, ontmoetingen , en drankje hier en daar, een danspasje maar vooral muziek, veel muziek.

Deze kroegentocht die traditiegetrouw jaarlijks doorgaat op de eerste vrijdag van juni, situeert zich in een viertal cafés te St Amandsberg en Destelbergen. Naar goeie gewoonte begint de bands te spelen om 21u00 en eindigen omstreeks 02u00 (en voor sommigen is dit nog te vroeg). Waar er aanvankelijk vijf cafés bij betrokken waren zijn het de laatste jaren door mobiliteitsproblemen slechts vier cafés maar er gaan stemmen op om voor de volgende edities opnieuw voor vijf zaken te gaan.

Stix & Stuff @café  Haeseveld

Het concept (mede tot stand gebracht door Luc Segers een oud VRT medewerker) is vrij simpel. Geïnteresseerden kopen in voorverkoop of op de avond zelf een Tyvekbandje dat om de pols gedaan word net zoals bij concerten. Dit geeft hen toegang tot alle zaken die meedoen aan de kroegentocht maar wat meer is ook zo kunnen ze ook gratis mee met één van de twee bussen die in een lus rondrijden van café naar café. Het uurrooster van de bussen staat vermeld in het programmaboekje. De wachttijd tussen de bussen is niet langer dan een halfuur. Op die manier kan men alle zaken minstens eenmaal bezoeken op de avond en toch in iedere zaak van een behoorlijk stuk optreden genieten.
De organisatoren kozen voor zoveel mogelijk variatie te brengen zo heeft ieder zijn meug. Voor deze “houten” jubileumeditie heeft men dan ook zijn uiterste best gedaan om een uitstekende kwaliteit van bands en variëteit aan te bieden .

10 Cats down @ Nenuphar (foto Dirk De Bourderé)

De vier deelnemende cafés en bands waren:

Café Haeseveld: Stix & Stuff – brengt blues, funk en rock van de grootheden der aarde op verbluffende manier.
Café Westveld: Das Rock – een StuBru covergroep die stevige rock en pop brengt van New Wave tot Grunge.
Café De Nieuwe Admiraal: Swift – kwaliteitsvolle  tijdsloze  classick rock, soul, funk en pop  
Café Nenuphar:  10 Cats Down – Rockabilly van de jaren 50/60
In alle zaken zat de sfeer er dik in en dit tot in de late uurtjes en we zijn ervan overtuigd dat diegenen die er dit jaar bij waren al uitkijken naar volgend jaar.

 Foto/videoreportage (met dank aan Dirk De Bourderé)

Artikel en foto's: De Clercq Marc

De naam Dirty Phil van deze groep doet vermoeden aan een vieze of vuile vent of iets dergelijks maar niets is minder waar al heeft het ontstaan van de naam "ergens" een ludieke toets die ik jullie onthou.

Amper twee jaar terug besloten enkele vrienden uit Zelzate, Evergem en Assenede onder leiding van Patrick De Landtsheer en Davy Van Engel een band op te richten. Bedoeling was zowel eigen nummers als covers te brengen met een rock en bluessausje in zijn vele vormen. Patrick had reeds enkele songs "liggen" en nog meer ideeën in zijn hoofd zitten. Zoiets leert men al gauw wanneer je tegen deze enthousiaste muzikanten over muziek spreekt. Met de combinatie van eigen werk en covers waagt Dirty Phil zich op een onbekend terrein, een combinatie die het uitstekend doet zo bleek achteraf. Invloeden zijn rock en bluesbands avan velerlei allooi.
Ervaring samen met nieuw talent moet deze groep de nodige bekendheid brengen en nee het is geen veredeld excuus om samen enkele biertjes te kunnen drinken.
Na enkele try-outs waren we opnieuw van de partij en deze keer in de gezellige music pub The Crossover te Langerbrugge voor wat de band hun tweede officiële optreden moest geweest zijn.

Een band in The Crossover  word meestal aangekondigd door de café uitbater en oud zanger zelf Bart De Walsche. Ditmaal werd het een introductie met een emotionele noot. Bart bracht een toast aan zijn (en vele anderen) pas overleden goede vriend Hendrik De Rubbel met de boodschap “laten we allen elkaar graag zien en dat ook genoeg zeggen”. Ik zie u graag, ik zie u graag, ik zie u graag.
 
Dirty Phil opent met het gelijknamig nummer, een licht rockgetinte song met interessante tekst gevolgd door een instrumentaal nummer van de hand van "Patje". Daarna worden we afwisselend verwend met covers zoals "Californication", "Zombie", "The man who sold the world", "Sweet home Alabama" en met eigen werk. "Hey Joe" (Jimmy Hendrix) is een positieve verrassing door zijn eenvoud en toch klinkt het super. Daf Dof doet een poging om de dorstigen te laven en dat lukt ook. Enkele mooie solo’s van Jens De Borst vallen ons regelmatig te beurt. Jens is overduidelijk geen gitarist “in de luiers” meer. Er mag best ook eens vanuit de nek gesoleerd worden zegt hij en demonstreert dit tot groot jolijt van het uitzinnige publiek.

Ondanks dit één van Dirty Phil's eerste optredens is zit alles strak en vlot in elkaar. De eigen nummers kun je  omschrijven als ongecompliceerde rockmuziek met dito teksten. “True desire”, een nummer met veel dynamiek en ritme, steekt er bovenuit en is in ieder geval onze favoriet. "Never to late" zijn we  nooit (wanneer het vrouwke mee is) en “Friends till the end” dat zal Bart beslist beamen.
Er is zeker nog werk aan de show en muziek wat ook begrijpelijk is bij zo’n jonge band maar ’t is een knies die daarover zeurt. Wat wij hoorden en zagen is een uitstekende start van een band die zeker nog verder zal groeien.

Bandleden:
Davy “Daf Dof” Van Engel (Zang), Patrick "Patje" De Landtsheer (Gitaar, zang), Jens De Borst (Gitaar), Mario Audenaert (Basgitaar), Luc Baeke (Drum)

Foto/videoreportage: klik en geniet.

Artikel en foto's: Marc De Clercq

Domein Puyenbroeck te Wachtebeke vierde op zondag 5 mei zijn 50 jarig bestaan. Meer dan 15.000 bezoekers konden ondanks het mindere weer  genieten van een korte maar krachtige namiddag.

Geïnteresseerden konden in het molenmuseum Mola een tentoonstelling bezoeken over de geschiedenis van 50 jaar Puyenbroeck.
Grote en kleine kinderen hadden hun handen vol aan de oude kermis, de springkastelen en het retro-gamen in de centrale tent op het evenementen eiland. De centrale tent waar ook de uitgebreide "vintagemarkt" een behoorlijke massa kijklustigen aantrok. Natuurlijk kon een oldtimer- en Volkswagen busjes show niet ontbreken op het gebeuren. De paarden met huifkarren waren hier duidelijk op bekend terrein en de families genoten van een ritje door het domein. Vanuit de gekende roeibootjes waren ook enkele filmklassiekers te bekijken en dit op de drijvende bioscoop.
De namiddag werd live opgeluisterd door Gilles Simoens, Knetter Kidsband en een vaandel/wimpel demonstratie.

Als muzikale afsluiter van deze koude maar geslaagde jubileumeditie zagen we de lokale coverband Taxi Lane en afsluiten deden ze dan ook met een spetterend optreden (nee nee, het regende niet).

Een kort woordje over pop/rockband Taxi lane:
Enkele jaren terug ontstond dit zestal op (ondermeer) de grondvesten van het in de jaren 90 populaire Velvet Spine en Meubeltoonzaal waarmee we hun roots in Lochristi en omstreken kunnen situeren. Een groot deel van de muzikanten heeft een lange en rijke muzikale geschiedenis. Ze deden hun ervaring en podiumvastheid op tijdens de vele evenementen, festivals, op de openbare radio en TV. Leadzangeres Carine bracht het, in een ver verleden, samen met Helmut Lotti tot finaliste in de Nederlandse Soundmixshow. Een stevig repertoire en een pak aan ervaring is hun grote troef en dat hoor je. Hoe kan het ook anders. Taxi Lane is een band die op volle toeren draait bij ieder optreden en zo hoort het ook “ put your dance shoes on baby and let's groove".

De bandleden:
Jean Pierre Van de Vijver: keyboard, piano (Velvet Spine, Meubeltoonzaal, Euforic, Stop the press, Aroma, Taxi Lane)
Willy De Geest: leadguitar en backing vocals (Meubeltoonzaal, Taxi Lane)
Luc de Geest: drums, percussie (Velvet Spine, Meubeltoonzaal, Ordinary People, Euforic, De Bevlekte Ontvangenis, Jazz Academie, Taxi Lane)
Carine De Bruyne: leadzang (Slippery People, Taxi Lane)
Steve Antheunis: bas – ritmeguitar, backing vocals (Slippery People, Taxi Lane)
Mathias Foubert: ritmegitaar, keyboards, lead- en backingvocals (The Ambroses, Taxi Lane)

Een greep uit het repertoire: Sharp dressed man, Addicted to love, Bad moon rising, Play that funky music, Money for nothing, Steamy windows, Born to be wild, Summer of 69, Whole lotta Rosie, enzomeer.
Taxi Lane wist ons en vele anderen in het Provinciaal Domein Puyenbroeck een zeer prachtig optreden te serveren zodat we met een tevreden gevoel en “rockin in the free world” in ons hoofd naar huis konden.
Gelukkig moeten we geen 50 jaar wachten op het volgende optreden.

Foto/videoreportage hieronder

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

Op zaterdag 26 april waren we met gemengde gevoelens te gast in “Het Feestpaleis” te Beervelde. Triest omdat het gedaan was en er nooit meer zou komen wat ooit voor velen hele mooie herinneringen oprakelt. Blij omdat dit geen beter afscheid kon zijn.

Het Feestpaleis te Beervelde was bijna een eeuw bekend in Vlaanderen en ver daarbuiten. Door de tientallen jaren heen hebben honderden koppels elkaar er gevonden en dit zal voor altijd in hun geheugen blijven bestaan. De bijnaam Boerenpaleis staat in ons geheugen gegrift maar zeker Patrick’s ludieke antwoord daarop: "Indien al onze vrouwelijke klanten boerinnen zouden zijn word ik met plezier boer".

Een kort overzicht over deze  feestzaal :
In 1927 opende het Feestpaleis voor het eerst zijn deuren. Een naam die tot op heden zou blijven bestaan. Het gebouw heeft in zijn leven een rijke en gevarieerde geschiedenis meegemaakt. Zo  was het zowel theaterzaal, cinema, danszaal en zo veel meer. De meesten zullen het Feestpaleis herinneren als danszaal vanaf midden jaren 50 onder enkele varianten.
Begin 2001 werd het Feestpaleis getroffen door een verwoestende brand. Ook de gekende muurschilderingen werden daarbij volledig vernietigd. Tot grote vreugde van vele feestvierders kon een volledig vernieuwd Feestpaleis 9 maand later opnieuw zijn deuren openen. Een Huzarenstuk.
Tijden veranderen, de jeugd zoekt zijn vertier op andere manieren en zo moest het Feestpaleis na 90 jaar zijn deuren sluiten. We wensen dan ook in naam van iedereen de familie Gansbeke te bedanken voor de tientallen jaren van plezier, liefde en vreugd die zij voor ons mogelijk maakten.

Op 26, 27 en 28 april plande Erfgoed Viersprong een afscheidsweekend. Een weekend dat bestaat uit een praatnamiddag , fluo schilderen (met lichtgevende verf) voor kinderen, een doorlopende tentoonstelling met oude foto's, affiches en krantenknipsels. Bezichtiging van het gebouw met de vele muurschilderingen. Verder is er ook te genieten van de live uitzendingen van de plaatselijke evenementenradio VROB.
De nieuwe eigenaar Peter Vermeulen, zaak voerder van Con-Struct bvba te Lochristi, wil met respect en gevoel voor het gebouw het bestaand karakter behouden en ombouwen tot unieke woongelegenheden en lofts. Een onderneming waarbij ook de gekende voorgevel blijft bestaan.

De allerlaatste keer dus. De allerlaatste keer dat er ooit een liveband komt optreden en men nog eenmaal de Feestpaleis sfeer kan opsnuiven.
Wij gaan niet alleen voor het aangekondigde en plaatselijke “Bluesy Muloosy” maar zeker ook voor het sentimentele en verbondenheid aan het pand. Tenslotte leerde ik hier mijn wederhelft kennen.

Een eerste aangename verrassing was kwam er met het onaangekondigde voorprogramma. Jammer dat we de 20 min durende set van pianist met trompetspeler hebben gemist. Net op tijd om een tweede voorprogramma te aanschouwen. Men in black zo noemt dit zeer jeugdig zestal zich die voor het merendeel uit spruiten van Bluesy Muloosy leden bestaat. Men in black zijn alles behalve een boysband, ze rocken oerend hard en dit ondanks hun leeftijd. “Song 2”, “Nothing else matters”, “lean on me”, “Snow”, “ Feeling good” en “Smells like teen spirit” is een greep uit hun korte maar stevige set. Prachtig ruig gitaarwerk, mooie synths en een verbluffende sterke stem van de “kleinste” van de bende. Heel erg knap, mijn kans op hart- en vaatziekten verminderd hiermee aanzienlijk. De muziekschool van Lochristi zal hier ook wel ergens voor iets tussen zitten.

En dan eindelijk Bluesy Muloosy, een twaalfkoppige band met zijn wortels vergrendeld in de muziekschool van Lochristi. Een band die ontstaan is in een niet zo ver verleden. Vijf blazers, 3 gitaren, keys, drums, een zangeres en een zanger, da’s niet mis. Het moet zowat de vierde keer zijn dat we deze band mochten aanhoren en het is iedere keer weer een plezier hen te horen. Een dergelijke bezetting geeft je natuurlijk de mogelijkheid om een volle en warme sound te creëren en dat doen ze ook met volle overtuiging. Bluesy Muloosy opent met “Let me entertain you” van Robbie Williams. De toon is gezet. Onmiddelijk volgen in sneltempo  “Son of a preacher man” (Dusty  Springfield), “Don’t wanna dance” (Eddy Grant),” Hooked on a feeling” (Jonathan King), “I need a dollar” (Aloe Blacc), “Superstistious”  (Stevie Wonder), “I’m a believer” (The Monkeys), hier een daar een krijgen we prachtige slow en het zeer strakke  maar wondermooie “Sweet Child of mine” (Guns and roses). Daarna gaat het ritme opnieuw omhoog ditmaal met meer hedendaagse muziek: “Can’t stop the feeling”,” Uptown funk”, “Happy” en “I need never get old”.

Soulfull, funky grooves en een boel klassiekers, een veelzijdig repertoire,  we krijgen het allemaal voorgeschoteld. Met een enorme dynamiek Zangeres Aline en zanger Simon tillen de songs ook visueel naar een hoogtepunt. Heel even wanneer Simon voluit gaat denken we dat Frank Sinatra weer verrezen is maar dat kan toch niet of wel?

Af en toe springt men dan nog eens met zijn twaalven in de lucht, sportief zijn ze dus ook. De aanstekelijke , eigentijdse en strakke  bewerking van de nummers slaat duidelijk aan bij het publiek en zorgt voor een euforische ambiance.
Dat er heel wat jong en jonger talent zit in Lochristi en omgeving zullen ze in het Feestpaleis geweten hebben.

Klik op video hieronder voor een fotoreportage

Foto Feestpaleis: Bennie Vanderpiete
Artikel/foto’s: Marc De Clercq