"Den Herberg" te Waasmunster (Rodendries) is een klein maar uiterst gezellig Trappistenhuis alwaar we afgelopen zaterdag voor een optreden naartoe gingen. Maar Den Herberg is een tent!! aldus de eerste indruk van vrienden die met ons meekwamen om de legendarische coverband uit Grembergen The Wizards eens aan het werk te zien.
Bijna ieder jaar rond deze tijd komt dit zeskoppige orkest dat speelt alleen als 't past in deze zaak de nodige noten spelen en jan publiek doen meebrullen. Een gekend fenomeen aldaar. Aanwezigen weten dat "drummen" of "stampvol" slechts licht uitgedrukt is en daarom besloten de eigenaars Leen en Peter dit jaar met een behoorlijke grote en goed verwarmde tent hun herberg weg te moffelen. De ideale oplossing zo bleek achteraf.
The Wizards beschreven we al eens eerder "zeven pintjes voor 't orkest aub" werkelijk een top coverband voor al wie van oldies houd tot de bijna hedendaagse muziek. Live brengen ze al snel het publiek in extase niet in het minst door de capriolen van bassist Nikolas Vanderveken en zanger Pieter Depouillon. Muzikaal staat deze band heel erg sterk. Hun nummerkeuze is zeker uniek te noemen en dit dankzij de gedreven zoektocht van "de kapitein van het schip"' Christof Claes die en buitenbeentje is in de "gouwe ouwe" van vorige en deze eeuw. Aanvankelijk verbaasde het ons dat het jongere publiek meebrulde op nummers zoals I'm a believer", "Whole lotta love", "Iko Iko", "Cold Turkey", "Gimme some lovin" mogelijk zaten de lekkere trappisten, die rijkelijk uit de tapkranen vloeiden, daar voor iets tussen. Karaoke met liveband zeg maar. Zelfs zwarte piet kon het niet laten en verzette de nodige danspasjes.
.
The Wizards zijn net als een elektrische trein ze komen snel opgang en eenmaal op volle toeren zijn ze niet meer te stuiten, tenzij de zeven pintjes op zijn. Het plezier in de muziek en optredens druipt eraf en werkt aanstekelijk. Misschien is het wel een virus maar dan eentje waarvoor we ons niet gaan laten inenten.
Het moet ook vermeld worden dat deze sublieme coverband zich laat bijstaan door AA ofte Alain Audenaert de man met 429 verlofdagen per jaar (zelfs wij hebben er niet zo veel) hij zorgde ervoor dat het geen rommelboel werd op het podium en BB Bart Berger, een ietsje meer bescheiden jongeling, die het geluid iedere keer weer naar hogere sferen brengt.
Mensen die ons kennen weten dat we houden van schreeuwende gitaren, zangers die hun korte broek ontgroeid zijn, gedreven drummers en muziek die recht uit de ziel komt. Deze band heeft zowat alles waar ons ouder wordend hartje muzikaal naar verlangt.
70’s Tush werd in een ver verleden geboren uit de restanten van verschillende bands en dit in “The Hellhouse”. Kenners zullen weten dat dit donkerbruine repetitiekot zich ergens in Sint Martens Latem bevind en meerdere rockbands ondersteunde.
Tush was oorspronkelijk een rock coverband maar evolueerde door de jaren heen naar een "pure rock'n'roll en dirty blues" band alles behalve een gewone coverband dus.
In een nostalgische trip brengen ze het publiek terug naar de jaren zeventig alwaar rock en blues op iedere hoek van de straat te horen viel. Zowat alle prominenten van de tijdloze, klassieke rock komen aan bod in hun repertoire. "Deep Purple", "Humble Pie", "Jethro Tul", "Rory Gallagher", "Led Zeppelin" zijn maar enkele van de grootheden die nog steeds door een uitgebreid publiek gesmaakt worden.
Zes met de nodige muzikale bagage opgezadelde muzikanten uit Gent en omgeving brengen een hommage aan die grootheden met riffs van de gitaarhelden uit de jaren 70.
Het zal dan ook niemand verbazen dat 70’s Tush een gevestigde naam is geworden in de rock'n’ roll en blues scene en tevens ook in Nederland en Duitsland goed aan bod komen al is hun show daar meer op Led Zeppelin nummers gebaseerd. De band gaat er prat op dat ze zo’n 60 shows per jaar kunnen spelen. Dat zegt veel.
In het bekende muziekcafé The Crossover te Langerbrugge gaven “Master of disaster” en zanger Sven Vanneste met zijn “gevolg” een eigen draai aan nummers en die draai kan behoorlijk zijn. Zo hoorden we ook een verrassend harde maar gevoelige versie van “Hurt” (meest bekend van Johnny Cash). Pieter Minne zorgt voor messcherpe solo’s en riffs om de vingers af te likken. Doorspekt met de nodige finesse, gevoeligheid en ritme benaderd Maarten De Meyer de zo unieke John Lord (Deep Purple)sound op zijn toetsenbord. Moet het nog gezegd dat drummer Tony Van Hoecke van dezelfde stomende gedrevenheid en niveau is? We denken het niet. Bassist Jeroen De Keyzer en rythm gitarist Koen De Koker moeten zeker niet onderdoen voor de anderen, een flink geheel dus. De nummers konden vrij intens, meeslepend traag en rauw zijn. Dit allemaal vergezeld van een gezonde dosis plezier op het podium en ernaast. Met andere woorden Tush brengt High Energy Rock maar wij vermoeden dat het meer een excuus is om samen om de hoek met vrienden een paar pintjes te gaan drinken.
Live is 70’s Tush de ultieme Blues’n’roll ervaring.
Dit najaar regent het initiatieven voor het goede doel. Zo willen heel wat verenigingen wat doen in kader van De Warmste Week. Wij waren drie dagen te gast op deze toch wel bijzondere B4winterconcerts met enkel unieke muzikale combinaties. De opbrengst van dit evenment gaat integraal naar MS Liga Vlaanderen.
De organisatoren van dit festivalweekend hebben dit jaar opnieuw hun uiterste best gedaan en een programma samengesteld om U tegen te zeggen. Drie dagen lang, met iedere dag verschillende thema’s, konden we genieten van zeven topbands van nooit eerder vertoonde kwaliteit.
Het feest begon reeds op vrijdag met een uitstekende rock/pop coverband Switch Corona. Switch Corona was deze zomer meermaals te zien op verschillende podia tijdens de Gentse Feesten mocht de spits afbijten. Een band die er staat en nooit teleurgesteld, niet moeilijk ook wanneer men weet wie en hoe sterk de bandleden zijn. Gekende rock hits overgoten met een sausje van gloeiend hete gitaarsolo’s dat is wat men op een muzikaal bord aangeboden kreeg. Gewoon genieten dit.
De tweede band en eerste unieke combinatie van het weekend was de veredelde covergroep Band of Musos. Op prachtige en tevens ludieke wijze brengt Filip Bollaert zijn kompanen Eric Mellaerts, Jan & Jasper Hautekiet samen met Ben Crabbé naar hogere sferen. Het vuur al snel sloeg over naar het publiek dat duidelijk smulde van dit door deze topmuzikanten gebracht optreden. Klassieke favorieten van The Cure, Eric Clapton, The Proclaimers, CCR, Paul Weller, etc werden in sneltreinvaart de zaal ingestuwd tot groot jolijt van menige fans.
Zaterdag was het Tribute Day. Een dag waarop men kon genieten van niet minder dan drie tribute bands en zeker niet de minste. Misschien minder bekend en vrijwel de enige Tom Waits tribute band noemt Closing Time genoemd naar het gelijknamige debuut album van deze Amerikaanse singer/songwriter. Het duo Closing Time verraste de aanwezigen vooral door de prachtige ruwe stem van zanger gitarist Hans Dhondt en het gevoel waarmee deze songs gebracht werden. Wij onthouden vooral "Martha" en "Waltzing Mathilda", twee prachtsongs waar je bij wegdroomd. Een prachtig voorprogramma van wat een mooie muzikale avond zou worden.
Uit Nederland haalde men de tribute band The Soul Cages. Kenners weten onmiddellijk dat we hier het hier over Sting en The Police hebben. "The Soul Cages" is namelijk het 3e studioalbum van Sting. Meteen gaat het voluit. Heel opvallend is dat drummer Bauke Bakker hier de vocals voor zijn rekening nam. Geen makkelijke en voor de hand liggende opgave maar Bauke deed dat meer dan voortreffelijk. Zodanig zelfs dat hij meermaals applaus kreeg. Het is bijna een droom, alle hits van The Police en Sting op zo’n voortreffelijke manier te horen met daarbij passende verlichting. Het benaderd “the real thing”.
We waren amper bekomen van deze twee uitmuntende optredens toen plots alle lichten uit gingen. De intro (Algorithm) van A-Muse dreunde door de zaal. Ingetogen keys, verlichte drumsticks en brillen, een robotic hand (iets zegt ons dat RegelKees hierachter zit) goose bumps baby ofte kouwe rillingen, dit is pas muziek. Woorden schieten ons tekort. De sublieme zang van Himme Goldman, de muziek, de show, het zit allemaal perfect in elkaar. We werden gewoon overdonderd door onder andere "Psycho", "Hysteria", "Dark Side", "Uprising", "Starlight" en het wondermooie "Feeling good". Pianist Bob Den Haring zette het laatste nummer in met Ennio Morricone’s “Man with a harmonica” onmiddellijk gevolgd door Knights. Kan het nog beter? WOW en toch waren we niet in Rock Werchter?
Een unieke kans had zich deze zomer voorgedaan en zodoende besloot de B4winterconcerts (before winterconcerts) organisatie een extra dag toe te voegen aan het tweedaags weekend. De zondag werd dus ook ingepland.
Zondagavond ging vroeg van start, misschien iets te vroeg gezien de aanvankelijk geringe opkomst maar al snel kon de solozanger Chris Corn die als eerste mocht aantreden, het publiek voor zich winnen. Zoals verwacht waren ook “de zotte wijven“ (zo noemt Chris zijn vrouwelijke fanclub) goed vertegenwoordigd om samen met het steeds talrijker wordende publiek te genieten van een greep uit zijn meer dan 300 nummers rijk repertoire. A perfect opener.
Velen onder U zullen Boogie Boy (Paul Ambach)en tevens Jean Bosco Safari (voorheen Kid Safari) kennen. Twee mastodonten in de Belgische muziekscène zeg maar. Beide rasartiesten, in een toch wel apart genre, werden voor dit goede doel (MS Liga Vlaanderen) samengebracht. Deze unieke combinatie noemt zich BOOGIE meets BOSCO. Bijgestaan door het kruim aan Belgische muzikanten veroverden BmB in een mum van tijd de hele zaal. Een resem aan epische namen uit de donkere jaren 60 en 70 werd ons deel. James Brown, The Blues Brothers, Joe Cocker, Ike & Tina Turner, Sam & Dave, The Beatles om er maar enkele te noemen. Boogie woogie muziek afgewisseld met Beatles en Lennon songs, het was de perfecte mix. Een avond waarbij het ook onmogelijk was om stil te staan maar niemand die daar bezwaar in had. De voorziene tijdsduur werd ruim overschreden. De "heren" op het podium amuseerden zich zo goed dat ze tot driemaal toe opnieuw opkwamen. "Music heals souls" moeten ze gedacht hebben en in ieder geval zijn onze levensverwachtingen daardoor een stuk verlengd.
Paul Ambach in Den AMB8 (Den Ambacht) in de lange Ambachtstraat, het kan geen toeval zijn.
Klik op de video hieronder voor een foto/videoreportage
Wanneer piraten aan het zingen gaan verwacht men dat ze gezamenlijk dronkenman en kroegenliedjes zingen met een volle bierkruik in de lucht. Dat kan een paar eeuwen geleden misschien zo geweest zijn maar heden ten dage zijn deze groep van outlaws dermate geëvolueerd dat ze zelfs voor de meest geavanceerde metalband niet moeten onderdoen. Jammer dat alleen hun manieren nog wat beter kunnen, getuige hiervan uw reporter.
De “55 Pirates Party” had alles met muziek en kisten te maken, volle kisten van dat blink-blink. We hadden dan ook een bescheiden (grote) rugzak mee om sommigen te ontlasten. Later bleken die kisten “slechts” muziekinstrumenten te bevatten. De dresscode van de avond was dus iets met piraten. Een ooglapje, een gepaste T-shirt of bandana meer moest dat niet zijn. Dat piraten verzot zijn op gouden juwelen, munten en sieraden weet iedereen maar dat ook hun gitaren van dit edelmetaal gemaakt zijn dat is toch een nieuwigheid. Het zal misschien wel iets met evolutie te zien hebben.
Band van de avond was Dirty Phil. Een paar jaar terug besloten enkele vrienden uit Zelzate, Evergem en Assenede onder leiding van Patrick De Landtsheer en Davy Van Engel “Daf Dof” om samen een band op te richten. Wij zagen dit vijftal voor het eerst op hun try-out en waren toen al onder de indruk. Met een combinatie van deels eigen werk en covers waagt Dirty Phil zich op een onbekend terrein. Een concept dat het trouwens uitstekend doet. De invloeden zijn rock en bluesbands in de wijde betekenis van de genres. Nieuw bij de band is Eddy Callebaut. Een drummer uit Lokeren met een halve eeuw ervaring, de nestor van de groep zeg maar. Een muzikant die ook heel wat jaren als beroeps achter de kiezen heeft. Naar verluid heeft de komst van Eddy een boost gegeven aan de hele band. Zo schaafde hij “ruwe diamant” en jeugdige sologitarist ietwat bij tot een meer glanzende edelsteen en dat hoor je.
Assorti uitgedost, wat trouwens een uitstekende sfeer schept, zorgden deze pseudopiraten voor een geslaagde avond ondanks dat Jack Sparrow en The Black Pearl nergens te bespeuren waren. We hadden het niet anders verwacht. Voor het voetvolk meest gesmaakte liederen, en tevens de groep hun eigen werk, waren het rock/blues getinte “Friends till the end” en “Never too late”. Het prachtige “True desire” steekt er volgens ons met kop en schouders bovenuit. Na een behoorlijk aantal bis nummers (piraten weten van geen ophouden) sloot sologitarist Jens De Borst zowel op gitaar als zang af met een sublieme versie van Pink Floyd’s “Whish you where here”. Goose bumps zou Jack zeggen. Wie zei er ook alweer dat die piraten ruwe bolsters zijn? Maar diep en niet eens zo diep zijn het hele toffe kerels.
De groep:
Patrick "Patje" De Landtsheer (rythm gitaar, zang),
De jonge zanger nam in het jaar 2016 deel aan "Komen Eten op VIER" en heeft deze wedstrijd ook gewonnen, hierdoor zullen heel wat mensen hem wel herkennen.
Ook was Glenn in 2016 Prins Carnaval van België!
De Gentenaar is van kindsbeen af gebeten door de muziekmicrobe. Twaalf jaar lang speelde hij in een jeugd drumband, waar hij het instrument snaartrommel bespeelde.
Iets later begon hij met zingen. Zijn eerste stappen op het podium zette hij op de Gentse Feesten, waar hij het voorprogramma van Christoff verzorgde. Glenn is momenteel steeds meer te zien als solo artiest, hij zingt vooral nederlandstalige muziek. Als rasechte Gentenaar zitten er ook natuurlijk enkele Gentsemeezingers in zijn repertoire.
In juli 2018 kwam Glenn ook uit met zijn eerste eigen single "Dans vanavond met mij" deze werd geproducet in de Artsound Studio, met arrangementen van Jean-Pierre Kerkhofs.
Hij valt onder het muzieklabel RS Muziek. Glenn is getrouwd met Miss Gent 2016 Marjolein Vlerick. In februari trok Glenn Thienpondt terug de studio in en op 14 februari kwam zijn 2 de single"In Jouw Ogen staat Geschreven uit" deze single deed het opnieuw heel goed en haalde zelf de Vlaamse top 15 van "Family Radio" en vele andere Vlaamse top’s.
Niet veel later kwam op 1 juli zijn zomersingle uit getiteld ‘Door Jou’die het ook heel goed doet in de Vlaamse muzieklijsten zoals bij Family Radio, VBRO en andere radiozenders. De videoclip ‘Door Jou’ kan je terug vinden op YouTube. Glenn hoopt in november of december uit te komen met geheel ander werk. Later meer nieuws daarover!
Glenn is de immer sympathieke artiest die jullie met een stralende lach zal begroeten.
Jeugdhuis De Beeste te Zaffelare hield afgelopen zaterdag net zoals ieder jaar een "Buurtfeest"op de terreinen van alwaar KAJ, KLJ en Chiro hun lokalen en infrastructuur hebben. Een buurtfeest dat gekend staat als voornamelijk een gezellige namiddag/avond met een hapje en een drankje maar vooral muziek, veel muziek gebracht door bij voorkeur plaatselijke bands. Een plaats waar jong en oud zich voor één dag verenigen.
Het programma zag er op zijn minst gezegd goed uit maar ook merkwaardig uit. Merkwaardig omdat de Skyblasters niet als headliner gepland stonden. Later zou blijken waarom.
Als eerste zagen we een compleet nieuwe band. Stel je voor een band die geboekt is vooraleer hij bestaat. Die nieuwe band noemt "Asthma". Asthma is ontstaan uit een paar bezettingen van schoolbands en slechts na twee repetities in de living van de familie Moens, voor de Beestige leeuwen van Zaffelare gegooid werden. Gesterkt door de meer geroutineerde drummer/zanger "Adri" (deze maal op Cajon) brachten deze jonge kadéjen een repertoire met veel samenzang op licht getinte reggae ritmes. Erg leuk en onverwacht om “Valerie”, “Layla”, “Here comes the sun “, “Pride and Joy” op deze manier te horen. Gezien het zeer korte bestaan van Asthma hadden ze slechts 8 nummers klaar. Na kort overleg besloten de “jeune hommes” toch een poging te wagen om het te weinig gerepeteerde “Hard Times” (Scabs) ons in een eveneens lichte reggae versie als toemaatje op te dienen. Wow het klonk zo al goed. Plectrum niet meer in het publiek gooien hé Seppe. Wat we zagen en hoorden was ondanks het korte bestaan van deze groep heel erg goed en we vermoeden dat ze nog meer en veel mooie dingen zullen laten zien in de toekomst. Het raadsel hoe is de naam Asthma is ontstaan is blijft een mysterie.
Als tweede aan de beurt waren de Skyblasters. Deze Belgische reggae band bekend in zowat gans België en ver daarbuiten werd opgericht In een andere eeuw (1984). Ze kenden toen reeds een aantal bezettingen maar de harde kern Ghanees Edward Buadee en Ivan De Witte bleef. Gentse muzikanten en een blazerssectie werden toegevoegd . Singles en CD’s werden opgenomen, het succes kwam. De combinatie van reggae en popmuziek werd populairder en zo speelden ze op heel wat festivals naast namen als The Wailers, Aswad en Black Uhuru. In 1990 stopte de groep ermee, deed nog eens een reünietoer in 2005 bracht de verzamel CD “Now and Then” uit. In 2013 overleed medeoprichter Patrick De Witte. Enkele resterende leden van Skyblasters brachten een miniconcert tijdens de tribute-avond in de Vooruit te Gent. Dit leidde ertoe dat ze opnieuw gingen spelen zij het akoestisch en in kleinere bezetting en in akoestische formule. De band bracht ter gelegenheid van hun 30-jarig een live-album een tweede akoestisch live-album uit. De Skyblasters @ De beeste, een hele eer om deze pop/reggae formatie te kunnen aanschouwen bij bescheiden jeugdbewegingen. Heel wat liefhebbers van dit genre waren dan ook naar Zaffelare afgezakt. Met jeugdig enthousiasme genoten we van de ritmes die ons zo bekend zijn. Boegbeeld en immer lachende Buadee kreeg algauw het publiek warm. Prince Far Out (ragga-dub master) ook wel eens “Mutse” genoemd, deed er nog een schepje bovenop met een “Trip tot he past” terwijl de rest van de band als vanouds mee tokkelt. “Sun is shining”, een Bob Marley medley, "Mr Policeman", "Zion Child", jwe hadden geen keuze onze dans benen lieten ons niet met rust. “Moving People” dat zijn we. Met een blij gevoel, en dat zullen veel wel gehad hebben, brachten de acht leden ons een laatste groet. Dankuwel Rasta Men.
Als laatste en toch ook wel een behoorlijk goede rockband aan het worden zijn de Apple Eaters die zowat een thuismatch speelden. De Apple Eaters zijn een half familiebedrijf/vriendenkring met roots geplant te Persijzer. Ze hebben de pap gehaald uit de punk en metal richting, we vergelijken ze wel eens met punkrock legende Janez Dedt. De High energy rock swingt en brult, gierende gitaren brachten de talrijke aanwezige fans in een mindfucking mood. Het zal dan ook niemand verbazen dat hun invloeden Rage Against The Machine, Queens Of The Stone Age, Iron Maiden, Metallica, Limp Bizkit, The Offspring, NOFX, Foo Fighters, Pearl Jam en Red Hot Chili Peppers zijn.
Sander Verniers, the “pounding hart of the band” drumt alsof zijn leven ervan af hangt. Leadzanger Arne Van Nieuwenhuyze zet zichzelf terecht meermaals in de spot maar knappe mokke en tevens zangeres Eva Verniers doet daarvoor niet onder. Samen springen ze in de lucht, zwepen het publiek op tot extasische hoogtes en dit allemaal terwijl beide gitaristen Jelle Lippens en Robin De Waele de solo’s uit hun machien in ijltempo toveren.
De wijze waarop de Apple Eaters hun covers brengen is van hoog energiek niveau en muzikaal mag het er ook zijn. We zijn dan ook overtuigd dat ze rijp zijn voor een mooie toekomst. En volgende keer boys "The joker and the thief" op de playlist of jullie worden gegarandeerd gelyncht.
Klik op de videolink hieronder voor een videoreportage.
