De Zaffelaarse Belevenissen kenden dit jaar hun 10^e editie. De plaats van het gebeuren was voor het 2^e jaar op rij op de festivals weide op een boogscheut van het centrum.

Kunnen we van een festival spreken? Wij denken van wel wanneer men de hele opzet met een supergroot podium en dito terrein en programma vier dagen lang kan aanbieden.

Dag 1 - vrijdagavond:

Als eerste op het programma stond ABBA4U. Deze achtkoppige band schitterde van de eerste tot de laatste noot en niet alleen door beide zangeressen Karen en Patsy maar ook door de puike band erachter. Zowat alle ABBA hits van "Waterloo" tot "Dancing Queen" kreeg men te horen tot groot jolijt van alle aanwezigen die de eerste 2 nummers een lichte regen trotseerden. ABBA4U is een ijzersterke tributeband die de echte benaderden zowel qua looks muzikaal als zang.

Vlaamse radio- en televisiepresentator Sven Ornelis was de 2^e die acte de présence gaf. Geen wereldrecord strijken deze keer maar wel een top ambiance DJ set met tal van oude en nieuwe hits in sneltreinmode na elkaar. Dat deze plaatselijke kerel wist meedogenloos de hele meute op zijn hand te krijgen. Foute muziek? Niks van dit was “the right thing”.

Eveneens plaatselijke favoriete DJ namelijk MC Dries kwam als laatste aan de beurt en kreeg de Zaffelaarse jeugd zoals verwacht onmiddellijk op zijn hand tot in de late uurtjes al werd het volume uit respect voor de buren een tikje lager gedraaid.

Vrijdagavond was een geslaagde eerste dag die nat startte en voor sommigen ook nat eindigde.

Dag 2 – zaterdagavond:

Om 21u00 stipt ging Mama’s Jasje van start. Peter Vanlaet die zo’n 32 jaar terug zijn eerste successen kende met Mama's Jasje. Peter en de zijnen trakteerden ons naast hun eigen hits "Teken van Leven","Doe het licht maar uit", “Als de dag van toen”  op verschillende covers waarbij men niet vreesde om Gilbert Becaud’s  “Nathalie” uit de doos te halen en Clouseau’s “Domino” omtoverde in een versnelde rockversie. Mama’s Jasje sloot af met een onverwachtse ode aan Luc De Vos, dit met een sublieme versie van  “MIA”

Verrassing voor velen was het op laatst geboekte Nine 2 Five (ter vervanging van Dimaro) te zien verschijnen op het podium. Nine 2 Five is een live duo DJ set combinatie waarvan één van de DJ’s (spring in ’t veld) de ritmische nummers muzikaal aanvult op zijn viool. Een gewaagde maar o zo mooie keuze. De Zaffelaarse jeugd wist onmiddellijk in het ritme te komen en eerlijk gezegd konden we dit ook best smaken al is dat zachtjes uitgedrukt.

Voor het tweede jaar op rij konden de “Zaffelaarse“ Regi op uw affiche kunnen zetten. Waar hij vorig jaar als winnaar diezelfde avond als winnaar van Zomerhit kwam was dit deze keer niet het geval. Toch kon dit de pret helemaal niet drukken, Regi deed wat van hem verwacht werd en zelfs nog meer.

Opnieuw mocht MC Dries de avond afsluiten en zo te zien had niemand daar enig bezwaar tegen. Een jonge MC die zich uitleeft en heel dicht bij zijn publiek staat is altijd mooi.

Dag 3 – Zondagavond

Een zondag als andere zou men denken maar niets was minder waar door het opnieuw uitstekende programma.

De voor Zaffelare een onbekende dame Emmy d’Arc mocht de spits afbijten op zondagavond. Deze jeugdige dame volgen we reeds een 5-tal jaar (aanvankelijk onder de naam INE) en begrepen toen al dat er een mooie toekomst voor haar weggelegd zou worden worden. Haar huidige activiteiten tone die stijgende appreciatie aan. Emmy bracht eerder enkele singles uit waarvan "The Odds" onze voorkeur geniet. Met een flair en ongekend enthousiasme palmde ze het zowel het zittend als staand publiek in. Ondanks het merendeel van haar repertoire nieuwe nummers waren, die ze in samenwerking met Ozark Henry schreef, kreeg Emmy iedereen snel op haar hand. Emmy d’Arc treed zelden op met begeleiding, ze staat er alleen met haar gitaar. Soms gebruikt ze een “loopstation” wat wel eens mis kan gaan als het kabeltje eruit gaat. Even een gekende meezinger ”Country roads” en de klassieker "Mercedes Benz" en tot slot een nummer van Johnny Cash.

Bart Peeters bracht een voltallige band mee. “De Ideale mannen”, een band om U tegen te zeggen. Dat Bartje weet waar de klepel hangt is al lang duidelijk en dat bleek ook weer die avond. Met een niet-aflatend enthousiasme zette hij en zijn band het ganse plein op stelten. Bij “Tot je weer van me houdt” vroeg en kreeg Bart spontaan bijna duizend GSM lichtjes. Video >>> https://youtu.be/tPj2p4pAylw

Een overenthousiaste vrouwelijke fan klom op het laatst bij het nummer “AAA” op het podium, danste en zong vrolijk mee tot groot jolijt van het massaal opgekomen publiek. Opvallend is dat vooraan toch een trap “voorzien” was. Een lange inleiding voor “Ik hou meer van folk” waar de beentjes en de handjes letterlijk in de lucht vlogen. Zelfs de lokale jeugd deed daar gretig aan mee.

 

Een beetje later dan gepland kon Edje Ska met zijn Pilchards de avond afsluiten. Meteen volle bak omdat de tijd korter was dan de dagen ervoor. Knotsgekke Edje en zijn band stelden ook vorig jaar hier ook de boel op stelten en deze niet anders. Een TGV van rock-, funk-, popmedleys zonder medelijden werd afgevuurd op het festivalplein. Naast Van Halen, Wild Cherry, Neil Diamond  krijgt men een allegaartje van verscheidenheid. Daarbij vrezen ze niet een paar hits uit verschillende talen te plukken: Frans,, Engels, Duits, Nederlands om het even zo lang het maar klinkt en springt. Zo hoor je naast het hardere werk ook “Sweet caroline”, “Filles du bord de mer”, “Scandall an Rosie”, ”Blauw”. Edje vreest het tevens niet om zich tussen het publiekj te begeven en zijn leifde te verklaren aan een paar lieve dames. Edje Ska and The Pilchards zijn niet onder één noemer te plaatsen tenzij je zoiets Non-stop ambiance noemt.

Dag 4 - maandagnamiddag

Maandagnamiddag stond zoals gewoonlijk gekenmerkt in het tekenen van onze alleroudsten. Een mooi initiatief om hen ook een aangename muzikale middag te bezorgen. De figuurlijke aftrap werd gegeven, net zoals voorgaande jaren, door Conny Brooks. Een zangeres die al eventjes 9 jaar onze ouderen een namiddagje muziek en vertier uit hun jaren brengt tot in de tentjes toe.

Margriet Hermans en haar dochter dat zijn toch een andere paar mouwen. Niet voor niets won Margriet afgelopen weekend “Zomerhit”. We waren heel erg verrast door haar nog steeds warme en krachtige stem. De ludieke bindteksten, met soms een sneer naar hun eigen persoon, daar hielden onze oudjes wel van. Ook verrast waren we door Celine Hermans die zowel krachtig als hoog kon uithalen. Veelal brengt ze eigen werk in onze Vlaamse taal maar schuwt geen covertje. Mooie duetten met haar moeder, met wederzijdse erkenning, waren ook ons deel. Heel veel respect voor de oververmoeide Margriet die ondanks alles de tijd vrij maakte voor al haar fans en er mee op de foto ging. Margriet, je bent een echte Madam.

De Zaffelaarse Belevenissen worden stillaan toonaangevend in Lochristi als ze dit al niet zijn. Naar verluid hebben bijna 3.000 bezoekers dit prachtig initiatief opgezocht, niet slecht dus. Het uitstekende festival weer zal daar, naast prima uitstekende organisatie, niet vreemd aan geweest zijn. Met dank aan de weergoden die Zaffelare weer gunstig gestemd waren.

Een “tip of the hat” moeten we ook naar de mensen van het geluid en licht gooien die er samen met de artiesten een waar spektakel van maakten.

Als allerlaatste willen we opmerken dat het afvalbeleid gewerkt heeft en door ruilbekers aan te bieden het afval op het terrein tot een absoluut minimum herleid werd.

Fotoalbum dag 1: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10228770253863012&type=3

Fotoalbum dag 2: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10228770314784535&type=3

Fotoalbum dag 3: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10228767427672359&type=3

Fotoalbum dag 4: https://www.facebook.com/media/set/?set=a.10228772323194744&type=3

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

 

Tot twee maal toe hebben de organisators van Rock Teralfene hun 10 feesteditie moeten uitstellen als gevolg van corona. Anno 2022 was het eindelijk zo ver en met veel trots kon een heel sterk programma op de twee dagen aangeboden worden. Deze keer werd het gratis rockfestival niet gehouden in een grote tent maar gewoon op het kerkplein en grasplein ernaast dat werd omgetoverd tot een gezellige zomerbar onder de bomen.

Naast een vroege DJ set "His Dudeness" stonden 4 bands stonden gepland.

Ramses

Ramses heeft iets ouds, iets magisch maar vooral iets Egyptisch. Die Egytische mythylogie is dan ook nooit ver weg, ook wat hun uiterlijk betreft. Het is dan ook voor enkele bandleden een levensstijl geworden.

Deze band werd te Aalst in 1991 opgericht door toenmalige en huidige gitarist Stefaan Lambrecht destijds gekend als de man achter de Metal groep Axel.  In de beginjaren traden op verschillende lokaties in Belgiën en Nederland op zowel in clubs als festivals. Einde 1997 hield de groep het door ziekte even voor bekeken. In 2016 werd het eerste album en de 4 tracks van de mini CD opnieuw uitgebracht wat later de aanleiding gaf tot een reünie. De interesse voor de band in een nieuw jasje werd al snel groot en tot op heden zo gebleven.

Ramses brengt melodische metal rock. Een optreden is een greep uit het eigen werk door de jaren heen opgebouwd. Na een korte intro ging de ban voluit met "Keep the rock". Opvallend daarbij is de stem van Kurt Verschelden die iets scherp en mythisch heeft en perfect past in het geheel. Frank Deroubaix sleurde ten gepaste tijde mooie, melodieuze gitaarsolo’s uit zijn speeltje en zo hoort het ook. Niet teveel van het goede. Een paar nummers als en "Babylon" steken er bovenuit. Tevens konden we ook genieten van "Hard Time" en het slotnummer "Ramses". Het oog wilt natuurlijk ook wat en dat kregen we met de passende kledij, bijbehorende schmink, gitaren en beperkte licht/vuurshow. De Farao zag dat het goed was.

Oproer

Alhoewel deze groep Vlaamse jongelingen reeds een paar jaar aan de muzikale weg timmeren, een EP op vinyl uitbrachten, vorig jaar in het voorprogramma van Rhea stonden (AB) is daar ons niet veel over bekend. Gesprekken naderhand leerden ons dat zij momenteel werken aan een nieuwe CD. De nummers zouden klaar zijn en de mix gaande. Afwachten is de boodschap dus want deze vijfkoppige spring in ‘t velds hebben ons aangenaam verrast.

Oproer brengt verfrissende, vernieuwende melodieën van eigen hand met een knipoog naar New Wave en houden daarbij een hedendaags karakter in hun songs. Hier en daar hoorden we invloeden van onder andere The Cure. Mag dat toevallig een favoriete groep en genre zijn van ons. Met een niets aflatende energie bracht zanger maar ook de toetsenist hun set en stelen samen het grootse deel van de show. Het plezier en enthousiasme waarmee ze hun set brengen is aanstekelijk en dat sloeg al snel over op het publiek. Een ware verademing zo’n jonge wolven als verrassing op ons bord te krijgen. Niettegenstaande men niet van jarenlange ervaring kan spreken druipt de muzikaliteit ervan af, hun opleiding aan conservatoria zal daar niet vreemd aan zijn. We voorspellen een mooie toekomst voor deze band.

Guy Swinnen band

Deze Belgische pop en rockgod hoeft nauwelijks nog een woord van uitleg. Iedereen kent hem als de frontman van The Scabs met hun vele rock en pophits. Na het overlijden van zijn grootste vriend Willy Willy had hij begrijpelijk een zeer moeilijke periode. Gelukkig kunnen we hem opnieuw aan het werk zien met een vaste band van topmuzikanten. Guy Swinnen schrijft nog steeds nieuwe nummers die men soms kan horen in zijn set, zo ook nu weer. Naast een waaier van eigen oeuvre doorspekt hij zijn optredens met covers van zijn helden zoals John Hiatt, Tom Waits en Depeche Mode. Dat de man met een “Perfectly good guitar”,  een muzikant in hart en nieren is kon Teralfene zelf ondervinden en schreeuwden mee met  "I Need You", "Liquor Store" en "Hard Times".

Als laatste band van een rockfestival heb je iemand nodig die de boel op stelten kan zetten en dat is:

Fifties Fever

Fifties Fever is met hun Rockabilly stijl niet echt een rockband maar een festival op grootse wijze afsluiten dat kunnen ze als de besten. Jong en oud kon dan ook op het Teralfen kerkplein meedansen en volop genieten van deze hip shaking music. Met steaming rock’n’roll , twist en surf wist zangeres Hilde Mrs Beast met haar grotendeels vrouwelijke band menige beentjes in beweging te krijgen. Onweerstaanbare hits uit de jaren 50-60 van Carl Perkins, Elvis Presley, Stray Cats ,Wanda Jackson, Bill Haley, Johnny Burnette, Eddy Cohran die tot hun volle recht komen met een ritmische back-up band op contrabas en gitaar. Voor de heren onder was er ook nog een aangename verrassing in de vorm van een meedansende vrouwelijke stripper. Fifties Fever is met stip één van de beste rock’n’roll afsluiters die we ooit zagen. Het was dan ook jammer te horen dat de groep door omstandigheden ermee stopt. Slechts een handvol gigs staan nog op de agenda dus voor de geïnteresseerden snel even naar de website.

De tweede en laatste avond van Rock Teralfene typeerde zich door de geweldige bands en dito sfeer. We mogen met en gerust hart zeggen dat deze jubileum editie een geslaagde versie was met dank aan de organisatoren.

Klik op de video voor een fotoreportage

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

 

 

Het was alweer een tijdje geleden dat we de Fonnefeesten aandeden. Voor ons was het pas de eerste dag van deze 2022 editie. Gewoontegetrouw staan er een 4-6 acts per avond op het programma. Onze interesse ging uit naar drie bands: The Electric Mole, Shtevil en Stahlzeit.

The Electric Mole:

Dit is rock en hardrockband die een flink aantal jaar terug ontstaan in het Lokerse. Met hun duidelijk vooruitstrevende ambities streven de vijf vrienden naar een repertoire met voornamelijk eigen werk. Een paar jaar terug zagen we ze voor het eerst en daarom was onze interesse groot om ze opnieuw aan het werk te zien. Het eerste wat ons opviel was de nieuwe leadzanger Nick Pieces die tevens een stevig potje op de gitaar kan spelen. Iets vroeger als aangekondigd en op een zeer gedreven manier startte The Electric Mole hun dynamische optreden. Een set met overduidelijke invloeden naar Grunge, Dessertrock, Blues doorspekt van een lijntje Punk. We hoorden Alliance, Can I Watch, Rock’n’Roll,Punk Love en Life isn’t always on time. Als bisnummer bracht zanger Nick Pieces met een solonummer waarna de band een energiek einde aan breide. En toen, toen was de wol op. Menig metal- of rockfestival zal met deze motherfuckers naar een hoogtepunt gestoomd worden. Dat zullen ze op de Fonne geweten hebben en het zou ons dan ook niet verbazen ze op de Fonne volgend jaar terug te zien.

Shtevil (stievel uitgesproken)

Deze driekoppige band werd in Mechelen “geboren” anno 2015 met als doel sterke en aparte songs te schrijven met een tintje rock, harde blues en soulgedreven rock dit met een knipoog naar bands als Grandfunk Railroad. Muziek die mensen doet terugdenken aan de muziek die de jaren 70 overheersten. Shtevil bracht naast het album Stung ook drie singles uit en een EP “Thank You" uit. Die werden zo goed onthaald in verschillende Europese radiostations dat deze een flink aantal liveshows in het halve westers continent opbrachten.

Als trio met dergelijke muziek moet je goed uit je sloffen komen en sterk op het podium staan. Dat bewezen Shtievel op de Fonnefeesten volop. Ondersteund door de zware en diepe klanken van zijn Gibson Les Paul ontspruit zanger Steven Vergauwen als een waar podiumbeest. Zijn diepe, krachtige stem is als stormram die af en toe ook wel eens "lief" uit de hoek kan komen. Een stevig bordje Sthievel gitaarwerk gevoed met doordringend drumwerk en spring in 't veld bassist Morenio werd duidelijk geapprecieerd door het Fonneplein publiek. Na dit optreden moeten we toegeven dat onze eerste indruk die we eerder via youtube kregen toch niet dezelfde is dan degene die we live in Lokeren meemaakten. Een gedreven en rauwe live rockact waar we meer van willen smaken. Een uitzonderlijke cover kregen we als laatste nummer. De prachtige bewerking van het jaren 70 soulnummer Let's stay together  (Al Green)

 

Stahlzeit Dit is een Rammstein tributeband uit Duitsland.

Een eerbetoon aan de band met misschien wel de spectaculairste show van onze planeet hadden we enige tijd eerder gezien met het Nederlandse Vannstein. Nieuwsgierig als we zijn zaten we op de eerste rij om

Stahlzeit heeft de boodschap echter heel goed begrepen en een gelijkwaardige show opgezet geschikt voor alle Europese podia. Hierbij wou men zowel het visuele als het typische muzikale Rammstein geluid zo dicht mogelijk te benaderen. Spectaculaire vuurwerk- en vuurshows, buitenaardse pakken, licht, rooktoestanden het zit er allemaal in. De looks van frontman Heli Reisenweber waren toch wel opvallend gelijkend aan deze van Till Lindemann. De benzinepomp, het bootje, de verbrande wieg, de met bloed besmeurde vuurspuwende butcher. Allemaal hoogtepunten met het oog om de “echte“ zo goed mogelijk na te bootsen. Toch hoorden we in de wandelgangen dat dit optreden slechts een deel van de normaal nog grootsere show was. Nadat men vorige week “the real thing” in Oostende kon zien was dit toch voor vele fans een mooie aanvulling al leek het erop dat de Rammstein fans hun T-shirts thuis hadden gelaten.

Klik op de video voor een fotoreportage

Music: The Blues Vision

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

 

 

 

 

 

 

 

De 14e editie van Bruudruuster Rock kende afgelopen weekend misschien wel zijn grootste succes ooit. Of dit te maken had met de nieuwe locatie op het “oude dorpsplein” laten we in het midden. Zeker is dat VZW Maegher Goet erin geslaagd is voor alles en iedereen de juiste plaats te geven? Twee podiums, drank- en eetgelegenheden, kinderattracties, kinderanimatie; volksspelen, VIP voorziening. Noem het maar op, het stond er allemaal. Het moet een behoorlijke puzzel geweest zijn maar de ervaringen van voorgaande jaren zullen zeker geholpen hebben. Op het festivalterrein besef je pas hoe groot het dorp eigenlijk is en wat de mogelijkheden ervan zijn. De tijd dat men de Guy Swinnenband aan de andere kant van de kerk kon aanschouwen lijkt opeens veraf.

Bruudruuster Rock is een gratis en tweedaags muziekfestival in het hartje van Oostakker wat ieder jaar opnieuw in het eerste weekend van augustus gehouden wordt. Het is een organisatie van VZW Maegher Goet, een  jeugd en cultuurcentrum uit Oostakker. Gelukkig zijn ook de tijden waarin men zijn identiteitskaart een geldig Covid Safe Ticket moest tonen  het festivalterrein te kunnen betreden achter de rug. De twee podiums op het terrein maakte het mogelijk de bandwissels behoorlijk snel te doen. Een goede zet die we daar wel eens eerder zagen.Wij brachten dit dorpsfestival een bezoekje op de tweede dag.                                                                                                                                        

Op de tweede dag zaterdag 6 had men voor een behoorlijk gevuld maar vooral uitstekend programma gezorgd. Een greep uit enkele van de elf bands die we zaterdag voor onze camera kregen.

The 925 ( the nine to five)

We waren behoorlijk nieuwsgierig naar deze Oost Vlaamse rock’n’roll/garage band. Mede omdat deze band een vervolg is van Bram Baele’s SLT (Surreal Lipstick Tragedy). SLT die in een niet zo ver verleden ook BBR op zijn kop zette. We waren aangenaam verrast dat Bram en de zijnen op de goede weg zijn om toppodia te halen (had niet anders verwacht). Voornamelijk eigen werk dat een mooie combinatie blijkt van de hardere rock/garage met een tintje grunge, perfect aangevuld met Bram’s ruwe stem, veel solowerk van zowel gitaar, sax als mondharmonica. Een meer dan levendige set waar we zowaar een Flashback van kregen.

Popcollege leerlingenband (Akoest)

Ons werd op voorhand verteld dat een complete leerlingenband op het podium zou staan. Het bleek echter een duo te zijn. Gitaarleraar en leerling? Een duo is ook nooit mis en dat bleek ook toen Bavo en Brecht hun opwachting maakten. Prachtige songs uit het verleden, gekende en minder gekende covers van The Beatles, CCR, Everly Brothers, Eagles, Men at work, Romantics, etc op eigen gemoedelijke manier gebracht.

Solitude Within

Na het eerste nummer van deze band verdwaalde onze gedachten even af naar de ondertussen gestopte Circle Unbroken (met Zelzaatse roots) maar tevens het uit Luxemburg afkomstige Elysian Gates. Al snel was duidelijk dat dit een goed muzikaal geschoolde band was. Vooral Frontzangeres Emmelie Arents maakte indruk met haar scherpe, krachtige stem. Hun voornamelijk eigen en catchy songs met drijvende gitaarsolo’s lijken soms sterk geïnspireerd op symfonische rock, heavy metal met een vleugje klassiek. Songs waarbij we een warm Gothic gevoel kregen. Solitude Within is een meer dan leuke band waarvan we weten meer van te zien.

Uberdope

Hiphop wordt de laatste jaren immens populair en die bandjes rijzen dan ook als paddestoelen uit de grond. Het kaf wordt echter al snel van het koren gescheiden. Uberdope heeft die eerste fase doorstaan. Even leek het of deze Gentse DIY hiphopformatie zich een tijdje stil hield. Niks is minder waar, ze staan nog steeds volop in de belangstelling. Ook al zijn we niet echt voor deze muziekstijl toch heeft deze Gentse trots ons hartje warmer gemaakt (er is misschien toch nog hoop voor ons) De Uustakkerse jeugd, en ouderen, zagen dat het goed was.

Mother Mercury

Mother Mercury is een vrij jonge tributeband met oa Gentse, Brabantse, Kluizense  maar ook Nederlandse roots. Zij bestaan uit vijf professionele muzikanten die hun brood leerden bakken in muziekconservatoria zoals het KASK en hebben ondertussen al heel wat waardering weten op te brengen in de business. In april 2019 kenden ze hun eerste optreden in de vorm van een try-out

Onze eerste ontmoeting  liet meteen een behoorlijke indruk na. We herinneren het ons nog goed alsof het gisteren was. Gentse Feesten 22 juli 2019 op een volgepropte Korenmarkt en een sfeer net alsof je in de O2 Arena in London stond. En zeggen dat dit toen pas hun 5^e optreden was. Ondertussen heeft Mother Mercury, niet verwonderlijk trouwens, een stevige reputatie opgebouwd in zowel binnen als buitenland. Queen is naast hun onvergetelijke muziek ook een band met een groot showaspect iets wat zanger en boegbeeld Sonny Vande Putte heel goed heeft begrepen. Het is alsof laatstgenoemde Freddie Mercury met een vergrootglas bestudeerde en zo samen met zijn kompanen een waarheidsgetrouwe live show brengt. Deze topattractie op BBR kunnen voorstellen is dan ook de juiste keuze.

Edje Ska & de Pilchards

Wat goed is komt snel. Om een avond af te sluiten moet je een all round partyband hebben die er boenk op is en dat heeft BBR goed begrepen. Twee jaar terug zag men voor het eerst deze gekke bende in Zaffelare. Iets zegt me dat de indruk die ze toen maakten aan de basis ligt van dit optreden.

Deze krachtige coverband gaat als een sneltrein, met tal van medleys. Veelal startend met een ware rockmedley waarbij zowel  de jaren tachtig rockbands maar ook de nog oudere rockfenomenen langs kwamen. Vergis U echter niet, ook Ray Charles, Neil Diamond, Arno (Les Filles du bord du mer) BB King, Rob De Nijs, De Kreuners komen aan bod. Een bonte verzameling hits passeerden dus de revue. De Pilchards haalden alles uit de kast om samen met hun "leader" een topavond van te maken en dat werd het. Tussendoor kregen we ook nog wat capriolen te zien van de knotsgekke  “Edje”. Kortom, een waardige afsluiter voor een festival als dit. Uustakker zal het geweten hebben.

VZW Maegher Goet heeft met deze 14e editie hun uiterste best gedaan

 

Klik op de video voor een fotoreportage

Artikel en foto's: Marc De Clercq

 

 

 

De jaarlijks terugkerende Brouwerijconcerten Roman-Mater, in het heuvelland van Oudenaarde, staan de laatste jaren uitsluitend in het teken van tribute bands, zo ook afgelopen week. Tribute bands van  erg hoge kwaliteit, dat is zeker. In de schaduw van de brouwerij haar prachtige binnenkoer werd op het laadplatform en compleet podium gebouwd.

Luc De Vos bouwde aan de toekomst, Claptonite bouwt aan het verleden waarin gitaren, blues, rock gevoelige songs de toon aangeven?

Eric “Patrick” Clapton is een naam die bij jong en oud een belletje doet rinkelen. Eén van de eerste bands in de jaren 60 waar hij als gitarist te werk ging waren The Yardbirds. Daarna ging zijn gekendheid als snel steil omhoog. Wie kent The Cream, Derek and the Dominos, John Mayall Bluesband and Blind Faith niet.  Door zijn stevig gitaarwerk kreeg Clapton kreeg al gauw de bijnaam “Slowhand”

Om een dergelijk groot muzikant te coveren moet je van goede huize komen en daar komt Wezz (Wesley  Meyendonckx) zeker van. Omringd door een créme van muzikanten waaronder keyboardtovenaar Steve Mintjens. Een optreden dat aanving met een paar rustige en minder gekende pareltjes. Al gauw zou dat veranderen en kwamen de de oude classics naar boven “I shot the sheriff”, “Lay down Sally”, “After midnight” en “Still got the blues” alwaar Steve Mintjes mondharmonica uit zijn keyboard toverde.
Met zijn opvallende Clapton stem en op de typische Fender Stratocaster dompelde Wezz ons onder in de broeierige swingende sfeer van de jaren zestig/zeventig gitaargod.

Onder blinkend sterrenstof lieten ons we meeslepen op “Wonderfull tonight” en “ Knocking on heavens door” prachtig bijgestaan door de backing vocals. Na dit slow intermezzo konden we genieten van wat stevige superhits als “Sunshine of your love”, “Forever man”, “White Room” en “Cocaine”. Als afsluiter, hoe kan het ook anders, kregen we misschien wel Clapton’s grootste hit “Layla”. Claptonite is een meer dan waardige tribute band en heeft ons het ganse brouwerijplein blij verrast. Dank je om “God” nog eens aan het werk te zien.

 

Klik op de video voor een fotoreportage

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

 

 

Voor velen is het een fantastische tiendaagse geweest. Het weer, het gezelschap, de sfeer, de muziek, straatanimatie en zoveel meer, hebben daar allemaal toe bijgedragen. Het is mooi geweest zelfs tot in de late uurtjes of vroege ochtend. Iedereen blij maar vermoeid. Toch zijn velen tevreden dat deze fantastische Gentse Feesten erop zitten en even aan rust kunnen denken.

Met het gedrum en gestamp eerder dit weekend legden we onze focus deze laatste avond op slechts enkele pleinen kort bij elkaar en dit op slechts 4 bands.

Eerste stop: Groentemarkt met coverband Walis.

Walis is een vrij nieuwe top coverband ontstaan tijdens de coronaperiode. Voor deze laatste avond wilden Christophe, Bart, Mathieu en Pierre nog één maal knallen, alles geven en dan revalideren en nagenieten van de vele herinneringen en appreciaties die ze aan de Feesten terecht overhielden. Belofte maakt schuld en aan die schuld werd voldaan, meer zelfs. Met onder andere Veronica, Agape, Clocks, Rolling in the deep, Little lion man, Four to the floor bouwde deze topband een muzikaal feestje zonder weerga. Liedjes om voor te sterven.

Prima Nocta: voor de derde keer op de Korenmarkt

De muziekstijl van deze 6-koppige band met Gentse roots is niet te beschrijven met enkele woorden. Krachtige Middeleeuwse muziek met een Bretoens tintje. Met hun “originele” Middeleeuwse instrumenten, waaronder doedelzakken, sitars, violen en troms creëren ze een energie en melodieuze act. Allemaal doorspekt met een vleugje humor (en bier), veel charisma en een onweerstaanbaar ritme, brengen ze veel kasteel en andere festivals tot een hoogtepunt.  Dat voor deze muziek een groot publiek is weggelegd bewijst ook de zes CD’s en merchandising die vlot van de hand gaan.  Een kleine impressie is te zien in het volgende videofilmpje https://fb.watch/euojkId16r/

Dhont & the Hitmen

Ook hen zagen we eerder deze week doch slechts kort. Altijd een blij deze Partyband met grote P aan het werk te zien. Sterk rythmische soul, funk, disco rockmedleys afgewisseld door enkele emotionele momenten. Zolang Jan publiek maar met de heupen kan zwieren en meebrullen op de vele songs zijn The Beauty and the Bearded beasts dik tevreden. Elisa, Alain, Philip en Dries hielden dan ook de Groentemarkt volledig in hun macht. Missie geslaagd kan men gerust zeggen.

 

Ace & the Jokers

Goede wijn behoeft geen krans. Een goede Ace behoeft geen Joker, alhoewel dit niet van toepassing is op deze band. Leadzanger Marnik Bellecoste laat zich in zijn gokspel begeleiden door een créme aan muzikanten. De sterke en soms ellenlange gitaarsolo’s van Vic Van Damme kunnen dan ook menig rockliefhebber bekoren. Je hoort het al, Ace & the Jokers brengen jaren 80 pop, veel rock van een hoog niveau uit een nog lang niet vergeten periode. Deep Purple, ELO, The Sweet, Them, Golden Earing, The Babys,  met hier en daar een uitschieter zoals The Poppys, Stray Cats en The Rubettes. Een avondje swingen en rocken verzekerd. Met hand op het hart kunnen we zeggen dat Ace & The Jokers een terechte afsluiter van de Gentse Feesten op het Veerleplein waren.

 

Klik op de video voor een fotoreportage

Artikel en foto’s: Marc De Clercq