Het verhaal van Mark & the Mechanics gaat terug naar vorige eeuw, meer bepaald naar de jaren 90. Een verhaal zoals we er nog zagen dwz een samensmelting van een paar andere bands. tot één sterk geheel.

Zanger Mark Oreel (Vanoverdijzers, Kauntefit) en gitarist Koen Slock kennen elkaar sinds de vorige eeuw toen ze samen in de band No Definition zaten.

Gitarist Vic Van Damme (oa Ace & the Jokers) en Arvid  De Muynck (drummer) kennen elkaar van de band “New Box”

Het waren de jaren dat de heren, in de kronkel van hun duistere geest, in het Socio-Cultureel Centrum De Leke (Eeklo) regelmatig vertoefden om te repeteren. Aldaar ontstond de kennismaking waaruit de vier vrienden besloten om samen de band “Grease Monkeys” (bluesrock met voornamelijk onbekende nummers) op te richten. Grease Monkeys is misschien wel de voorloper van de huidige Mark & the Mechanics te noemen. Een nieuwe band zoekt zijn weg en toch vond men die niet voldoende. Met zanger Mark Oreel en toetsenist Johan Speckman (The Lift) e bassist Hendrik De Mets erbij kon de band voluit gaan maar niet zonder de uiteindelijke en huidige naam Mark & the Mechanics aan te nemen.

Het repertoire bestaat uit sterk muzikaal materiaal van vrijwel uitsluitend onbekende nummers in het rock en bluesrock genre met veel variatie in de songs en sterke gitaarsolo’s.

Ook bij hen gooide de covid periode roet in het eten en zorgde ervoor dat de band weinig kon optreden. Geen nood echter dit gaf de kans om enkele nummers op te nemen in de kersverse studio van gitarist Koen “The Igloo” genaamd.

Een band uit het Meetjesland op bezoek in de Stadsbrouwerij GRUUT.

Het gezelschap maakt zich sterk zowat 90% onbekende covers (voor het grote publiek) live te brengen en hun publiek nieuwe namen/bands te leren kennen. Later zou blijken dat dit volledig correct is.

Mark & the Mechanics opende echter toch met een nummer gekend namelijk “Come together” gekend van The Beatles onmiddellijk gevolgd door een eerste “onbekende” namelijk “In 2 Deep” (Kenny Wayne Shepherd). De stijl van de band was al vrij snel duidelijk, rock en bluessongs doorspekt van veel gitaarwerk afgewisseld door de sterke stem van Mark en subliem aangevuld door de keys. Het dubbele gitaarwerk klinkt ook heel sterk en aangenaam en verveelt geen moment. Liefhebbers van dit alles komen met Mark & the Mechanics volledig aan hun trekken. De set werd rijkelijk voorzien van al dan niet ellenlange en gevoelige gitaarsolo’s voornamelijk van leadgitarist Vic Van Damme. Ook Koen Slock droeg met verve enkele solo’s aan.

De heren weten de pareltjes er wel uit te zoeken. Dat blijkt ook door het aantal nummers van hun idolen Joe Bonamassa, Henrik Freischlader en Paulo Mendoça.Wanneer je dergelijke songs brengt en het publiek  daar duidelijk mee opgezet is dan sta je muzikaal sterk in je schoenen.

Naast enkele gevoelige bluesnummers hoorden we nog (hoe kan het ook anders) “Blue on Black” (Kenny Wayne Shepherd) in hun eigen fantastische versie. Een nummer dat ze trouwens opnamen in “De Igloo” en op Youtube te vinden is. Men wordt er zowaar emotioneel van. Na het laatste nummer “Superstition” (Stevie Wonder) kregen we nog een toemaatje waaronder als laatste "Celebrate" (An Emotional Fish) een nummer dat de band volledig typeert, ritmische rock/blues met sterke zang en veel gitaarwerk.

We zijn ervan overtuigd dat deze band nog heel wat meer grootse dingen kan laten zien en veel kan groeien.

Blue on Black – video https://fb.watch/8w4niZaQO-/

Bandleden

Mark Oreel – leadzang

Vic Van Damme - gitaar

Koen Slock – gitaar

Johan Speckman – Hammondorgel

Hendrik De Mets – bas

Arvid De Muynck – drums

 

Klik op de video voor een fotoreportage

Music by Viktor De Puype

Artikel en foto’s Marc De Clercq

Het super gezellige zaaltje van de Stadsbrouwerij GRUUT was opnieuw het decor van een live concert. Het is alweer een tijdje geleden dat we deze jeugdige Gentse gitarist aan het werk zagen. Corona zal daar niet vreemd aan zijn zoals bij zoveel.

Lajos Tauber werd de liefde voor muziek op jonge leeftijd met de paplepel ingegeven. Op 8 jarige leeftijd kreeg hij, omringd door muzikale familieleden, interesse in het gitaarspel. Al snel volgde hij klassieke muziek en vormde er zich een passie voor de blues. Die passie versterkte nog toen hij op slechts 12 jarige leeftijd met zijn oom Marc Blues Peer bezocht. Al vrij snel leerde hij de jamsessies te Gent in Het Volkshuis (georganiseerd door Guy Verlinde) kennen en zo ontstond een eerste band Bluebird die de akoestische roots van de blues hoog in hun vaandel dragen. Ondertussen heeft Bluebird ook een eerste single uitgebracht.
Lajos werkte tevens mee aan het album van de Missy Sippy all stars (onder leiding van Tiny legs Tim) Naast de liefde voor blues is Lajos ook een fervent fan van de jaren 50, 60 ritmische Rock “n” Roll muziek en dat hoor je in zijn optredens.
De laatste jaren treed Lajos Tauber tevens in duo of trio op, een bezige bij.

Door omstandigheden vormde Lajos vrijdagavond een “nieuw duo” met Leonard Langbeen al kenden beide heren elkaar van verschillende blues jams te Brugge. Deze begeleidende gitarist en zanger toert eveneens met Moon Band en Cornerstone Band.

“Catfish blues” (Gary Clark Jr) was het eerste nr gevolgd door “Howlin for my Darlin” (Howlin Wolf), bluesnummers puur sang. Al gauw maakte Lajos een uitstapje naar de Bebopmuziek van de jaren 50 met “Be bop a lula” in een ingetogen versie. Leonard liet ons genieten van het wondermooie “Angeline”, een muisstil moment.

Het verhaal wil dat Lajos  op contrabas leerde spelen tijdens de coronaperiode en zodoende verraste hij ons met een swingende “Hound Dog” en “North Side gal” medley. We droomden verder op  het speelse “Sh Boom Sh Boom” (The Crew Nuts) De heren Leonard en Lajos wisten er regelmatig ook een paar mooie solo’s uit hun gitaren te plukken tot groot jolijt van enkele fans.
De verschillende nummers weet Lajos uitstekend aan elkaar te praten al was het maar om zijn blond biertje te kunnen uitdrinken maar tevens benadrukt hij hoe moeilijk het was voor muzikanten en hoe blij ze zijn terug te kunnen spelen voor publiek.
Ergens verwachten we een soort bluesjam te horen, tenslotte hadden ze geen kans gehad om deze set te repeteren. Dat werd het ook al kunnen we eerder van een veredelde jam spreken zeker nadat we het gekende “My mojo’s working” en “Let the good times roll” hoorden. Voor dat laatste staan we op de eerst rij. Het werd een avond van afwachting en spontaniteit die ons ten zeerste heeft geplezierd.

Klik op de video voor een fotoreportage

Music by Tiny Legs Tim

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

Een 70e verjaardag mag wel eens gevierd worden maar wanneer je een zangcarrière van meer dan 50 jaar met meer dan 400 liedjes en met de groten uit ons land samen op het podium gestaan te hebben, mag het “iets” meer zijn.

In mei 2021 werd Johan Verminnen 70 jaar maar corona zorgde ervoor dat de geplande verjaardagsconcerten moesten uitgesteld worden.
De Brusselse kleinkunstzanger begon zijn carrière nadat hij in 1969 als laureaat van “Ontdek de ster” werd bekroond. Geholpen door producer Jean Kluger bouwde hij een indrukwekkend repertoire op dat zowel Nederlandstalige als Franstalige nummers bevatte. Een kruim van Belgische muzikanten had de eer met hem samen te werken en liedjes te schrijven, vele liedjes. Een leven vol van hoogten en laagten vol van moed en doorzettingsvermogen, vol van “Mooie dagen” in het land van prikkeldraad. En zo gaan “Alle woorden op  reis”
 Johan Verminnen  toerde niet alleen in de Benelux maar tevens in andere delen van de wereld zo ook in Afrika waar hij nog enkele mooie herinneringen aan overhoud.
Velen weten dat Johan Verminnen voorzitter was van de auteursrechtenvereniging SABAM maar misschien was zijn grootste verdienste, naast muzikant zijn, dat hij er voor zorgde dat er een statuut voor muzikanten kwam in België.
Een rijk gevuld leven van een rijp man.

De “Last standing “van de Belgische kleinkunst toert.
Tere ere van zijn 70e verjaardag bracht Johan een compilatiebox van 4 CD’s en het boek “Mooie dagen” (een autobiografie van Johan) uit.  
Nadat ook de covidmaatregelen versoepelden startte hij met zijn reeks verjaardagsconcerten. Tijdens deze concerten omringt Johan zich met een vaste kern van muzikanten namelijk Bert Candries en Leo Caerts.

We hadden het genoegen erbij te zijn op zo'n verjaardagsconcert te Zottegem in de alom gekende zaak “Pasta en Blues”. Goede vriend (sinds de schooljaren) Xaveer De Bock uit Sint Lievens Houtem samen zorgde voor een puike organisatie in een aangenaam kader. Het werd een warme (na)middag  met de nodige drankjes, pasta en vooral een warm optreden van Johan Verminnen. Een eerste nummer was “Zanger zonder meer” gevolgd door “Tussen een glimlach en een traan” en zijn lijflied “Brussel” dat voortaan nooit meer hetzelfde zal zijn.
De muziek van Johan is pure chanson, jazz en musette, zelfs meer dan dat. Zijn liedjes worden verrijkt door alle mogelijke invloeden. Kenmerkend in die songs zijn de doordachte literaire teksten wat een deel van kleinkunst is maar ook de muzikale omlijsting is een belangrijk deel.
Ik hou van mijn land van Oostende tot Aarlen
Een lied wordt altijd aangekondigd of voorafgegaan met een korte anekdote. Toen hij Toots belde om te vragen of hij even kon meespelen op het nummer “Op één of andere dag “ vroeg Toots aan zijn vrouw “Kende gij dieje Johan Verminnen”  Het antwoord was “awel das nen chanteur van Bruxelles”  en zo ontstond op die dag de samenwerking met mondharmonica legende Toots Thielemans. Een leuke herinnering.
't Is plezierig ’t is plezant
Ja dat is het zeker wanneer je “Bar Tropical”, "Paulien", en vooral “ Laat me nu toch niet alleen” mee kunt zingen al deden we dat niet “Tot morgenvroeg”

Bedankt Johan het was ons een waar genoegen te gast te zijn bij een zanger zonder meer.

Een laatste deel van de namiddag werd verzorgd door singer/songwriter uit Lochristi Peter Meyvaert een manusje van alles. Solo brengt Peter op gitaar een wijde variatie aan hits “Six blade knife”, “What a wonderfull world”, “Smooth operator”, “Josephine”, “On the bayou” en “Sweet Caroline” om er maar enkele op te noemen.

Klik op de video voor een fotoreportage

Music by Arne en Frie

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

In Vlaanderen, meer bepaald te Langerbrugge ligt langs het kanaal Gent-Terneuzen een eiland. Al is dat niet helemaal waar meer noemt met het  nog altijd “Het Eiland”. Op dit eiland werd 3 jaar terug  het muziekcafé de Crossover Music Pub gebouwd dat op korte termijn een benijdenswaardige reputatie kreeg.
Afgelopen zaterdag deed The Crossover Music Pub opnieuw die reputatie opnieuw alle eer aan en dit met een uiterst gesmaakt optreden van een The Cure tribute band genaamd The obsCURE.
Velen onder ons kennen wellicht de in 1978, als “The Easy Cure”, opgerichte New Wave en Postpunk band The Cure. The Cure met als grote drijfveren zanger Robert Smith (gekende spinnenkop) en bassist Simon Gallup. Hun muziekstijl kan niet onder één noemer geplaatst worden maar behoort tot de voornaamste jaren 80 stijlen zoals New Wave, Postpunk en Ghotic Rock. Muziek die aanleunt bij de toenmalige Joy Division, Siouxie & The Banshees en zo meer. The Cure was één van de meest invloedrijke bands uit die tijd en toeren anno 2021 na meer dan 40 jaar nog steeds.

There’s no Cure for The Obscure
Al 7 jaar weet deze tribute band uit de Kempen, Oost Vlaanderen en het Waasland als geen ander het repertoire van the Cure tot in de details live on stage te brengen. Dit niet alleen in ons hele land maar ook in Nederland, Duitsland en Luxemburg zowel in muziek clubs, kleine zalen als op grotere festivals.
Een optreden van The obsCURE is gekend voor een nostalgische trip naar de 80's en 90's. Niet in het minst de sound en zang van Dirk Vreys maar tevens de visuele effecten doen je vergeten dat hier eigenlijk niet de “echte” voor u staan.

De show startte met een korte aankondiging waarna we als eerste” Shake dog shake” hoorden. Al gauw kwamen ook de meer gekende hits “Boys don’t cry” (eerste single 1979), “Pictures of You” en een ingekorte versie van “Friday I’m in love” zodat het warme  Cure gevoel ons overdonderde.
Zanger Dirk en zijn kompanen wisten moeiteloos het toch verwende Crossover publiek te overmeesteren en trakteerden ons verder schaamteloos met  “Just like Heaven “ en “Never enough” dat wel helemaal klopte. Van zo’n show krijg je niet genoeg van. Na een korte pauze mochten we nog verder genieten van “Let’s go to be”( te vroeg), "Saturday night en als laatste “A forest” met prachtig uitdeinende bas op het eind. Subliem gewoon. We schreeuwden om meer en ja hoor we kregen meer. Wat ons betreft is "Lullaby" het allermooiste The Cure nummer. Goosebumps, gewoon echte goosbumps.  Naast de voortreffelijke prestaties van elk van de bandleden mag men zeker niet  het opmerkelijk optreden van Dirk’s zoon Jarne niet vergeten. Een jeugdige twintiger die zich op zeer korte termijn heel goed in deze band integreerde en zich vooral lekker voelt bij deze muziek. De foto's tonen dit dan ook aan. Jammer dat de visuele beelden niet mogelijk waren op deze locatie al deed dat niks af aan de pret die we hadden.  

Er zijn te weinig superlatieven om te beschrijven wat deze Vlaamse band die avond bracht. Een tributeband die heel hoog scoort. Met zekerheid één van de beste optredens die we dit jaar zagen.
Ook waren er uiterst lovende woorden van de toch talrijk aanwezige muzikanten en dat wil toch veel zeggen.
The band
Dirk Vreys: zang
Wim Kempenaers: gitaar
Roel Vekeman:gitaar
Jarne Vreys: basgitaar
Steph Van Uytvanck: keyboard
Richard Scheeper: Drums

Music by Viktor Puype

Voor een fotoreportage klik op de video.
Artikel en foto’s: Marc De Clercq

GRUUT zijn de rock jaren 70, GRUUT is de Stadsbrouwerij, GRUUT is de Monte Moro Band, GRUUT zijn de biertjes, GRUUT kent zijn najaarskreunen.

De Gentse Stadsbrouwerij GRUUT heeft de intentie om geregeld een concert te geven in hun brouwerij. Zo kwam onlangs Ace & The Jokers en Tridelo in het gezellig café van de Brouwerij. Zaterdagavond was het de beurt aan een gekende rock coverband.
Monte Moro Band: In 1969 opgericht door huidig gitarist Hans Dekker en Marc Malyster. De groep met zowel Nederlandse als Vlaamse roots werd al gauw een groot succes. Door het flink aantal bestaansjaren heen kende de groep een paar wijzigingen doch de kern bleef dezelfde.

Hans Dekker

De Monte Moro Band is een vijfkoppige rockband die voornamelijk rock en pop klassiekers uit de jaren 60' en 70's brengt.
Heel subtiel hoorden we de eerste toetsennoten en ja hoor daar stormde "Locomotive Breath"(Jethro Tull) op ons af gevolgd door “White Room”(Cream), “She’s not there” (The Zombies), “Strange Kind of Woman” (Deep Purple), “Cocaine”,(J.J. Cale), “Black Magic Woman” en dat is slechts een kleine greep uit het eerste deel. In de pauze moet men iets in de toetsenist zijn cola gedaan hebben. Die sprong als een jong veulen achter zijn keys terwijl hij de band opzweepte. “Return to Fantasy” (Deep Purple), “25 or 6 to 4”, “In a Gadda da Vida”( Iron Butterfly) maar als wij “Fire” (The Crazy World of Arthur Brown)  horen gaan we helemaal uit de bol. Nog wat oudjes van onder meer The Stones, Golden Earring en Spencer Davis Group en de groep sloot meer dan waardig af  met “Born to be Wild”. En toen, toen was onze energie op.

Voor wie de pop en rockjaren 60' en 70' gekend heeft is een dergelijke avond met ellenlange gitaarsolo's en krijsende stemmen een ware verademing tussen al de hedendaagse softpop.

Marnik Bellecoste

De Monte Moro Band speelde in enigszins gewijzigde bezetting en werd toetsenist van het eerste uur Marc Malyster tijdelijk vervangen.

De bezetting zag er als volgt uit:
Hans Dekker ( lead gitaar/ backing vocals)
Marnik Bellecoste (zang)
Maarten Geers (drums/zang)
Walter Stes ( bas/ backing vocals)
Fred ter Borg (vervangend toetsenist [ Never 2 Late]) Tip of the hat voor Fred die een toch behoorlijk repertoire in 2 repetities wist onder de knie te krijgen.

Wie zin heeft in één van de volgende gratis concerten: Lajos Tauber (24/09), Mark & The Mechanics (08/10) en Slippery People (15/10) kan zich inschrijven op de website https://www.gruut.be/concerten/

Voor een fotoreportage klik op de video

Music by Victor Puype

Artikel en foto’s : Marc De Clercq

Hoeksken Meivelling Pop-up. Na bijna twee jaar van afwachten kon men op “Het Hoeksken” opnieuw samen zijn, zij het in beperkte omstandigheden en in een ander concept. De gezelligheid was er niet minder om.
Met respect voor de huidige geldende corona maatregelen creërde het bestuurvan de Meivelling een super gezellige tweedaagse op het terrein aan de Hoekskensstraat. Door het korte weekend was de gebruikelijke grote tent er niet en maakte plaats voor een  paar kleinere tenten met vooral veel tafels buiten en een prachtige sfeerverlichting alom. Later zou blijken dat de verschillende tenten toch een goede (droge) keus waren
Het weekend, dat normaal uit vier dagen bestaat, werd dit jaar ingekort tot een tweedaags evenement met op zaterdag het een gezellig samenzijn plus concert, afsluitend met een DJ. Op zondag  stond er enkel een jaarlijks terugkomende sneukeltoer en gezellig samenzijn achteraf op het programma.
Ook op de Meivelling  paste men zich aan aan de snel opkomende trend door de bestelling door de klant zelf te laten plaatsen via een "Wazaltzijn" QR code (op tafel) opdracht. Even later komt dan een medewerker met uw bestelling, even afrekenen op de drankkaart en klaar. Simpel zat. Zij die moeite hadden met deze nieuwe manier van bestellen werden snel geholpen door een bestuurslid. Wie het koud had kon ook een warm dekentje krijgen. Een spring kasteel voor de kleintjes en schietkraam vulden het terrein verder aan.
Pop-up avond
De zaterdagavond  startte men zoals gebruikelijk met een DJ, geen reuze BBQ dit keer maar geen nood een pakje  friet met stoofvlees, broodje beenham en entrecoteburger zorgden voor gevulde magen. Hoofdact en sfeermaker van de avond was de lokale 12-koppige band  Bluesy Muloosy. In de wijde omgeving goed gekend, geliefd en steengoed. Hun grote variatie van opzwepende ritmische muziek, oud of recent, helpt daar zeker bij.
Het werd zoals verwacht een swingende en gezellige avond die werd afgesloten met DJ Jasper.

De sneukeltoer
Een flink aantal deelnemers schoof zondagmorgen aan voor het uitgebreid en “kloek” ontbijt. De beentjes zouden het later nodig hebben, koud en veel wind en minimale regen tot de laatste etappe.
Rond tien uur ging de 58km lange toer dan van start. Een ronde die onder andere de gemeentes Laarne, Overmere, Wetteren en Beervelde passeerde. Er werden vijf stops voorzien waarbij men kon aperitieven, middageten, Spitsburgers, wafels, dessert ijs en koffie/bier kon nuttigen. Daarna ging het terug naar de eindstop (de startplaats) waar een frietje voor de brave Belgen wachtte.

Een prachtig alternatief met een hart voor iedereen. Een initiatief die bij sommigen de roep naar meer deed aanwakkeren.

Video fotoreportage Pop-up

Music by Viktor Puype

Video fotoreportage  Sneukeltoer

Music by Viktor Puype

Artikel en foto’s: Marc De Clercq