De Vierschaarfeesten gingen deze keer niet door onder een heldere maan maar onder een lichte regen. Iets wat de pret echter niet kon drukken. Conto daarvan was het toch meer dan uitstekend programma. Deze, als we het goed begrepen hebben, 23^e editie van Waasmunsterse Vierschaarfeesten stond in het teken van muziek, veel muziek.

Door omstandigheden konden we de eerste namelijk Liselotte Van Dooren, met engelenstem, niet zien.

Gelukkig waren we toch nog op tijd om de tweede band van de avond. Een klein half uurtje later dan gepland gestart (wat hen later opbreken en niet de volledige set konden brengen) was het de beurt aan Polly & The Fathers of Intention. Waar verzinnen ze het.

Het is een te lang verhaal om de geschiedenis van "The Fathers Of Intention" volledig te vertellen. Kortweg zijn Polly & FOI een New wave coverband die zochten naar de juiste raakpunten en parameters. Na een aantal wijzigingen lijken ze nu hun definitieve weg gevonden te hebben.
Ontstaan als gelegenheidsband voor een optreden op de house-warming party van gitarist Dirk Van Hecke. De leden zijn geharde muzikanten die in diverse bands al samengespeeld hadden maar voor het eerst dit deden in deze bezetting en deze muziekstijl.Ze versterken de band met zangeres/toetseniste Pauline De Bruyne Na een aantal privéfeestjes gespeeld te hebben kregen ze hun kans op groot podium op het Zaffelaars Uur. Vandaar ging het na een korte rustperiode alleen maar bergop.

Polly en FOI lieten op de Vierschaarfeesten het beste van henzelf zien. Heerlijke new wave van de jaren stilletjes. Zo hoorden we nummers van Kim Wilde, The Cure, XTC, Talking Heads, Grauzone, Rheingold, Pretenders, enz. Een waar festijn voor de jonge en oudere muziekliefhebber. Jammer dat er te snel een einde aan kwam. We mogen stellen dat de band een ijzersterke performance afleverde waar vooral de mooie zangpartijen en gitaarsolo’s ons bijblijven.

Leden van de groep zijn: Dirk Van Hecke(gitaar), Paulien De Bruyne (zang/toesten), Patrick Bonne (bas), Jef Goossens (zang/gitaar) en Ronny Wijnings (drums).

Het leven is nog nooit zo mooi geweest

Hoofdact van de avond was de onovertroffen Rick De Leeuw & Band. Ook deze grote meer heeft een behoorlijke geschiedenis achter zich.

Rik De Leeuw werd een flinke tijd geleden bekend als zanger van de Tröckerer Kecks een van oorsprong Nederlandse Punk-, rock- en Nederpop band die tevens in de Nederlandse taal zong.

Na twintig jaar bij de Kecks te hebben gespeeld verkende Rik andere muzikale horizonten Zo deed hij onder meer een aantal projecten met de van Studio Brussel bekende presentator (maar tevens begenadigd toetsenist) Jan Hautekiet. Ook met Stijn Meuris ging Rik op tournee langs Vlaamse podia onder de noemer Meuris versus De Leeuw.

Dat er een plaats is voor Nederlandstalige rock en pop in ons landje bewees Rik De Leeuw andermaal op de Vierschaarfeesten die echt trots waren dit te kunnen aanbieden. We moeten het tot onze eigen schande bekennen nooit eerder te gast geweest te zijn op één van Rik’s optredens en weinig (met uitsluiting van Kecksnummers) van zijn repertoire te kennen. Toch heeft dit optreden ons mateloos geboeid en dit komt enkel door de kwaliteit van de artiest, zijn nummers en een puike band. Na afgelopen zaterdag weten we met zekerheid dat we meer van de partij zullen zijn. Rik De Leeuw brengt naast eigen werk ook enkele van andere artiesten. Zo kwam ook André Van Duin even om het hoekje kijken.

 

Rik toonde aan een uitstekend performer te zijn en al snel het publiek op zijn hand te krijgen. Wat hij doet, doet hij “Met hart en ziel” en vooral et veel passie. Zoveel is zeker. Stevig ertegenaan gaan en geen compromissen toestaan maar tevens de gevoelige snaar bespelen. Het kon allemaal.      Veel credits van de avond gingen ook uit naar zijn voortreffelijke band met in het bijzonder sologitarist Roeland Vandemoortele.  Wat een spring in ’t veld is dat.

Het is altijd leuk de sterk ritmische nummers van de "Kecks" nog eens live door de boxen te horen dreunen naast andere songs. Dat Rik De Leeuw met zijn band een grote schare trouwe fans hebben die met veel passie en gezwier de liedjes meezingen, bewezen ze andermaal dit concert in Waasmunster.

De Vierschaarfeesten waren zodoende geen “Feest van gemiste kansen” maar een topper om de volgende jaren naar uit te kijken zeker omdat er een jubileum aankomt.

Rik De Leeuw liet zich begeleiden door Jan Hautekiet (toetsen), Roeland Vandemoortele (lead gitaar/backings), Jens Roelandt (drums), Manu Huylebroek (gitaar), Bart Van Lierde (basgitaar)

De wilde nacht werd passend afgesloten door DJ’s Jake Switch en Shizzle Le Sauvage

Click op de video voor een fotoreportage

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

 

 

 

Een zondagmiddag die op muzikaal, culinair en amicaal hoge toppen scoort dat kan je alleen maar van dromen. Of toch niet?

“It ain’t nobody’s fault but mine” (Blind Willie Johnson) The story of my life aldus singer/songwriter en gitarist van het eerste uur Jan De Bruijn. Later zou blijken dat dit toch wel heel erg meevalt.

Jan De Bruijn is afkomstig uit het Nederlandse Zundert, zijn naam staat verbonden met blues, jazz en rootsmuziek. Hij speelt zijn muziek recht uit het hoofd en diep uit het hart. In de tachtiger jaren was hij de drijvende kracht achter de bekende rythm & bluesband The Crew. Later werd deed hij dit nog eens over met The Gonnabee’z. Heden ten dage vind je hem voornamelijk solo in het lage landen clubcircuit. Dat Jan en graag geziene gast was (en nog steeds is) bewijst de impressionante lijst met namen waarmee hij de vele podia mocht delen.

Arne Demets geboren in het West-Vlaamse Ledegem is tegenwoordig meer te vinden in de Oost-Vlaamse hoofdstad Gent alwaar veel muzikaal geweld broed. Op vroege leeftijd begon Arne met zijn eerste muzikale stappen. De trompet was zijn eerste instrument maar al gauw werd dit de elektrische gitaar. Op vrij jonge leeftijd stapte hij in zijn  eerste bands ( Ed & The Gators en Old Skool) als gitarist. Kort daarna stichtte deze muzikale snelheidsduivel zijn eerste band The Blues Vision waarmee hij jarenlang toerde en 3 CD’s opnam. Als volleerd muzikant studeerde hij af in het KASK conservatorium te Gent. Tegenwoordig vind je Arne zowel in de studio, liedjes schrijven en mixen maar tevens op het podium bij verschillende bands Noedels, Chili Con Arne, Frie & Arne, Elan, Maas & Demets en TGBITW. Dit allemaal naast enkele van zijn theater uitspattingen. Een veelzijdige en bezige bij dus.

Breng deze twee bijzondere muzikanten, die sommigen “helden” noemen, samen en er ontstaat een ware muzikale explosie.

Afgelopen zondag was het dan zo’n dag. Plaats van het gebeuren de “keuvelkroeg” het Arbeidershuis te Ledegem. In een lunch ‘n’ diner concept wordt live muziek gecombineerd met een middagmaaltijd in de gezellige binnenkoer van deze kroeg.

Al snel werd duidelijk dat er geen afspraken waren gemaakt qua nummerkeuze. Gewoon uit de hand speelden Jan en Arne hun eigen werk doorspekt met al dan niet vergeten pareltjes uit een ver verleden. Roots en bluesklassiekers zoals Stand by me, My Babe, Georgia on my mind, Bad Whiskey en  Big River werden ons deel. We hoorden ook nog enkele warme nummers van Willy Nelson, Johnny Cash, The Alman Brothers Band, Bill Withers.

Plezante persoonlijkheid Jan De Bruijn had het klaarblijkelijk naar zijn zin met zijn jonge kompaan. Dat merkten we onder andere op door enkele ludieke uitspraken “hij is bekwaam om lelijk te zijn”, “ I married her accidentally” en zijn fonkelende oogjes. Jan en Arne vulden in hun muzikale reis elkaar perfect aan, wisselden de leads en solo’s. De warme diepe stem van Jan vult zijn akoestische gitaar subliem aan, dat is een zekerheid.

The eagle flies on Friday maar op zondagmiddag doet hij dat ook in Ledegem.

Het concept dat deze keuvelkroeg(praatcafé) hanteert is vrij eenvoudig. Iedere maand op een zondag houdt men een lunch ‘n’ diner waarbij genodigden kunnen kiezen tussen het dagmenu of kiezen uit de kaart. Voor de muzikale omlijsting wordt er een band uitgenodigd gevolgd door een babbel. Tevens kan men genieten van het biertje van de maand of een specialleke van ’t vat. Reservatie is noodzakelijk.

Klik op de video voor een fotoreportage

Music by Viktor Puype

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

 

 

 

Janez Detd, een Belgische punkrockband, ontstaan midden de jaren negentig en vooral gekend door hun energieke punkpop, skatepunk en punkrock live optredens, meermaals doorspekt met een skaritme. Hun eerste Maxi CD Dignity And Teeth verscheen al gauw op het indertijd bescheiden, platenlabel Green Leaf Records waar men ook The Gwyllions leerde kennen. Enige tijd later vond “Jane’s Determined” een nieuwe thuis bij Scream Records wat resulteerde in het album Bleenies and Blockheads. Nog later zou de groep opnieuw veranderen van platenlabel en verder in zee gaan met Cabalero/Virgin.

Ondertussen timmerde de band ook goed aan de festivalweg. Niet de minste festivals staan op hun cv. Dat zijn onder meer Dour, Pukkelpop, Rock Werchter, Suikerrock, Marktrock, Lokerse Feesten, enz. Door hun gekende live optredens en uitstekende albums won Janez Detd verscheidene TMF awards: Meest belovende artiest, Beste Rock en Beste Album “Anti Anthems”.

In 2011 maakte de band een "tussenstop" in hun carrière en schakelden over van muziekstijl naar Ska en reggae. Frontman Nikolas Vanderveken liet zich hierbij omringen door een tiental muzikanten. Zo ontstond JD CirCo dat eveneens vele festivals onveilig maakte.

Janez Detd kende in zijn levensperiode een goed aantal wijzigingen maar de harde kern bleef. Het hart, de drive en vriendschap met de ex-leden bleven ook. Zo ziet men die nog regelmatig terugkeren als gast of volwaardig lid. In 2019, net voor de corona lockdown vierde de band op een toch wel unieke manier hun 25 jarig bestaan in de Brielpoort te Deinze https://www.cultuurinbeeld.be/index.php/front-backstage/2475-het-verhaal-van-25-en-25-000.html

Zowat een jaar terug kondigde Janez Detd, ondanks corona onzekerheden hun nieuwe show aan, volledig gebaseerd op het album “Bleenies and Blockheads” uit 1998. Bleenies staat voor “aardappelpannekoek" en blockheads is een benoeming voor een persoon met zeer laag gezond verstand. Het album Bleenies and Blockheads mag men met rede een Belgisch cultalbum noemen waar velen indertijd zichzelf en nu nog steeds met verenigen. Uit dit album kwam ook de de groep hun eerste hit “Beaver Fever” alsmede de door het publiek zeer gesmaakte nummers “Saturday” en “Dorkshire”.

De nieuwe show “Bleenies and Blockheads, Rewind Show” is eigenlijk het volledige album live opgevoerd maar dan in aflopende volgorde (vanaf het 13^e nummer naar het eerste nummer toe) dit allemaal aangevuld met later hitwerk. Noem het geen reünie of comeback maar gewoon een verderzetting van wat we al jaren doen: knallen samen met onze fans. Zo vertelde frontman Nikolas Vanderveken ons.

Oude vrienden

Om het pad te effenen en de zaal op te warmen nodigde Janez Detd hun vrienden van weleer Gwyllions uit. De Gwyllions is een punk skate band afkomstig uit Kontich. Ook zij timmeren reeds een hele tijd aan de weg en hebben een drietal albums Facedown, Idiosyncracy, Bawling op hun naam staan. De muziekstijl kan en best omschrijven skate en rockpunk met een melodieus soms ruw tintje. Een knipoog naar NOFX en Pennywise is nooit ver weg.

De eerste tonen maakten het meteen duidelijk, het gaat hier stevig worden en dat deed het ook. Zanger gitarist Dimitri Vinck (oud Janez Detd lid) gaat meteen stevig van start met een greep uit het eerste album. Goed uit de klauwen gewassen en makkelijk te kauwen punk. Het onbekende in deze set maakte ons blij en dat toont het vakmanschap en plezier van de band. Zoals het bij goede punksongs hoort waren ze kort, krachtig en werden perfect afgesloten. Een mooie verrassing was het stevig doch kort instrumentaal nummer. Je verwacht het niet maar is best leuk een tussendoortje.

Gwyllions sloot af met een eigen bewerking van de Beach Boys hit “I can hear music” waar de roadies ook de nodige zang assistentie verleenden. Een waardige afsluiter.

De bandleden zijn Dimitri Vinck (leadzang en gitaar), Kris Willems (bas), Redgy Peeters (drums) Tom Willemijns (gitaar, backing vocals)

Goeie wijn behoeft geen krans.

Het was niet de eerste keer dat Janez Detd in de iconische zaal de Vooruit in Gent te gast was. In 2015 richtte een fan een facebookgroep op die 3000 likes haalde en zodoende Janez Detd “dwong” een reünieconcert te spelen. Het was een blij weerzien dat bleek naderhand.

Janez Detd weet altijd iets extra toe te voegen aan hun optredens. Zo begon het optreden met veel vrouwelijk “geweld” korte rokjes, losse bloesjes en verleidelijke billen.

Meteen voluit, dat is de leuze van Nikolas en zijn kompanen en we hebben daar geen bezwaar tegen. Kung Fu VS ToFu de opener onmiddellijk gevolgd door Beaver Fever. De snelheid zat er meteen in. De moshpit wachtte ook niet af en ging tevens voluit. Keer op keer verbaast het me hoe deze Belgische cultband zijn publiek bespeelt. De energie en gedrevenheid die ervan uitgaat is aanstekelijk, stilstaan is zo goed als onmogelijk. In het eerste deel van het optreden werden enkel de 13 nummers uit Bleenies and Blockheads gebracht waarbij het opviel dat zowel jong als oud de teksten heel goed kenden. Opvallend is ook dat de groep iedere keer opnieuw kiest voor een soort thema. Deze maal werd de kleur groen op velerlei manieren geprojecteerd, best leuk.

Het tweede deel ging zo mogelijk nog een versnelling hoger. Om de nummers zo getrouw mogelijk te spelen werd iedere keer met muzikanten gewisseld naar de originele bezetting van toen. Een sjiek gebaar dat de geest en denkwijze in de band typeert.

Alle vuisten trouw in de lucht met “Raise your fist” gevolgd door Alright en Breaking the waves. Gekleurde lichtballonnen met veranderende kleur vlogen door de lucht gelukkig vloog nog net het dak er niet af. Het is opmerkelijk hoe goed het publiek op de verschillende songs reageerde waar zanger Nikolas Van Der Veken als geen ander gebruik van weet te maken.

Toen de Mano Negra cover "Mala Vida" weerklonk kregen we toch wel eventjes schrik van het dak. Mooi hoe Janez Detd een punkrockdraai aan dergelijk Latijns-Amerikaans nummer geeft getuigd alleen maar van kwaliteit en inzicht. Als voorlaatste kregen we hun allergrootste hit Take on me. Is er iemand die die niet kent en daarbij niet uit de bol gaat?

Nog even wat persoonlijke dankwoorden aan het publiek van Nikolas you, and you and you and you and you and you gevolgd door de enige waardige afsluiter My Life My Way en alle in koor op het refrain  I wanne live the live I fucking want to - Nothing you say can change how I feel

En toch, toch hadden we nog één ding te goed en dat wisten velen. De hele zaal brulde als laatste samen met Nikolas "We are a poprockband wo ho, this was a poprock show you know"

Hoe kan een mens nog rustig gaan slapen met dergelijk refrein in z'n hoofd?

De band

Nikolas Vanderveken: zang, gitaar

Bram Steemans: drums

Gitaren (afwisselend) Tim Toegaert, Wim Vanhenden

Basgitaren (afwisselend) Bob Haentjes, Thomas Maes, Joeri Van Vaerenbergh

Keys: Gunter Callewaert

 

Klik op de video voor een fotoreportage

Music by Tiny Legs Tim

Artikel en foto’s: Marc De Clercq

 

De heren van Das Rock liepen al een tijdje rond met het idee om een project te doen rond het legendarische unplugged MTV Live studio optreden van Amerikaanse grungeband Nirvana. Grunge is gitaarrock die zijn oorsprong vond in Amerika en is gebaseerd op Indie-, alternative,- en noiserock die zich vooral kenmerkt door een overstuurde gitaarsound.

Dit memorabel concert uit 1993 is beter gekend als MTV Unplugged in New York en geldt als één van Nirvana’s hoogtepunten. Nirvana brak met deze set de MTV traditie en bracht minder gekende covers van onder andere Vaselines, Meat Puppets, Lead Belly en David Bowie op hun gekende ruwe maar toch gevoelige wijze. Eind 1994  verscheen het Live album van dit optreden en werd wereldwijd goed ontvangen.

De coronaperiode, die vele groepen belemmerden om regelmatig op te treden, was dan ook de ideale gelegenheid om iets nieuws samen te stellen. Zanger Eddy Demeyer en zijn gelijk denkende kompanen haalden er wat extra hulp bij met name Laura Moens (cello) en Alain Kesteloot (tweede akoestische gitaar) en creëerden zodoende een zeer sterke muzikale bezetting.

Toen dit nieuws ons bekend werd kwamen allerlei leuke herinneringen boven dwaalden onze gedachten opnieuw af naar 1993. Hoe zou het geweest zijn, hoe was zoiets voor het zittend publiek? Gaan we ook zoiets uniek meemaken? In ieder geval was het eerste geplande concert razendsnel uitverkocht zodat er na slechts drie dagen een tweede datum kwam. Ook die was in een mum van tijd uitverkocht. Contacten werden eveneens met de Gentse Schouwburg Minard gelegd en zo krijgt men een nieuwe gelegenheid op 12 februari (voor inlichtingen zie Das Rock of De Minard) om dit uniek concept mee te maken.

Na maanden van repetities was het dan zo ver het eerste optreden werd een feit. Plaats van het gebeuren GC De Kluize te Oosterzele (theaterzaal). Een zaal die voldoet aan alle huidige corona voorwaarden. Je zag meteen dat de groep er alles aan gedaan had om dit eerste gebeuren (eigenlijk een try out) in een gezellig kader te laten doorgaan.

We proberen de opstelling zo goed mogelijk te beschrijven al zullen de foto’s meer vertellen. De band zat op grote warme tapijten omringd door een flink aantal kaarsenkandelaars en bloemen, overkoepeld door twee klassieke kristallen luchters. Daarrond werden de stoelenrijen in halvemaan vorm gezet en op de gepaste plekken zorgden gedempte theaterspots voor meer sfeerverlichting. Het hele gebeuren omringd door zwarte theaterdoeken. Kan het nog gezelliger? Een unieke gelegenheid om ook als publiek vanop een podium een concert mee te beleven.

Nirvana, een rockband met één van de beste live-reputaties als tributeband naspelen is geen sinecure. Dat het optreden uit 1993 van relatief korte duur was, ca 1uur met 14 songs en alles moet goed zijn en voluit gaan van de eerste seconde maakt het nog spannender. Dit legt nogal wat druk voor een eerste keer. Het werd zoals verwacht al was het toch even wennen voor deze routinés van Das Rock. Eén strakke unplugged set zonder bisnummers (al hadden we daar wel op gehoopt zoals anderen), het ging allemaal vlot. De band had duidelijk zijn huiswerk gemaakt en alles klonk voortreffelijk. Warme afwisselende akoestische gitaren en solo’s, het was een waar genot. Een mooie aanvulling is de cello maar tevens het onverwachte gebruik van de melodica ipv een accordeon tijdens de song Jesus. Knap gevonden. Zanger Eddy doet wat we van hem verwachtten al betrappen we ons ervan teveel de vergelijking te leggen bij het origineel. De typische krakende, hese Kurt Cobainstem (vocal fry) nazingen is niet voor ieder weggelegd maar Eddy deed dit uitstekend.

Met veel enthousiasme luisterden wij naar de hele set krachtige rocksongs die eindigde met de prachtige powerbalad “Where did you sleep last night”

Graag hadden we iets meer bindteksten tussen de nummers gehoord maar weten dat dit ligt aan het feit dat er een 5-tal videocamera’s opnames deden met als doel binnen afzienbare tijd een promovideo uit te brengen. Daar kijken we dus ook naar uit.

Dit warm aperitiefconcert werd ons gebracht door: Eddy Demeyer (leadzang), Orville Cottenie (akoestische bas), LauraMoens (cello), Robbe Vekeman (drums), Bart Engels (akoestische gitaar) en Alain kesteloot (akoestische gitaar, backing vocals)

 

Klik op de video voor een fotoreportage

Musci:Viktor Puype

Artikel en foto’s: De Clercq Marc

 

Grungerock of kortweg Grunge is een rockstijl gebaseerd op noise-, alternative-, en indierock gekenmerkt door onder ander een overstuurde gitaarsound. Eind jaren tachtig overgewaaid uit de Verenigde Staten kende deze muziekstijl veel aanhang met misschien wel als voornaamste speler Nirvana.

Velen zullen onder U zullen zich nog wel het legendarisch MTV Unplugged live optreden in Sony Music Studio’s te New York herinneren. Een akoestisch optreden voor een beperkt publiek waar de band zowel eigen werk als enkele covers (David Bowie, Meat Puppets) in eigen stijl bracht. Van dit optreden werd een album MTV Unplugged in New York uitgebracht. Het was het eerste album dat verscheen na het overlijden van zanger Kurt Cobain.

Het is niet de eerste keer dat rockliefhebbers verwend met een gelijkaardig optreden van dit legendarisch gebeuren en het zal ook niet de laatste keer zijn. Zo konden we onlangs kennismaken met de repetities van een nieuw initiatief in die richting waarvan de verwachtingen hoog zijn.

Onder de titel Dasrock Acoustic plays Nirvana Unplugged plannen de leden van Stubru coverband Das Rock een aantal van deze tribute concerten in de zeer nabije toekomst. Concerten waarbij het beperkte publiek rond de groep op het podium zitten. De zeskoppige band bestaande uit een zanger, bassist, twee akoestische gitaristen, drummer en celliste zullen zodoende een innig gevoel en warme sfeer weten te creëren wat een dergelijk close optreden uniek maakt.

Op zondag 30 januari om 11uur staan Eddy Demeyer, Robbe Vekeman, Alain Kesteloot, Orville Cottenie, Bart Engels en Laura Moens klaar om liefhebbers van het genre te ontvangen in GC De Kluize te Oosterzele. Een zondagmorgen aperitief met een grunge smaakje. Een optreden  gepland binnen de geldende covid maatregelen. Voor meer inlichtingen en tickets verwijzen we naar de facebookpagina van Das Rock https://www.facebook.com/dasrockcoverband

Wij zijn er klaar voor en jullie?

Artikel en foto’s: De Clercq Marc

We worden verwend. Ja de laatste maanden worden we op muzikaal gebied met live concerten alom behoorlijk goed verwend. Dat hebben ze op “Het Eiland” te Langerbrugge in de The Crossover Music Pub maar al te goed begrepen.

Voor de derde keer sinds het “opnieuw mag” waren we na Mother Mercury en The Obscure opnieuw te gast bij wat zou blijken een andere  top tribute band LeNoise genaamd.
LeNoise verwijst naar  het in 2010 uitgebrachte en gelijknamige album van Neil Young.

De naam Neil Young is voor velen onder ons bekend maar toch willen we hier nog eens een korte samenvatting meegeven over deze legendarische Canadees. Geboren op 12 november 1945 in Toronto Canada speelde reeds op jonge leeftijd op allerlei instrumenten tot de gitaar zijn volledige voorkeur kreeg. Al snel speelde hij in verschillende bands waarvan Buffalo Springfield ( Amerikaanse popgroep)  Crosby, Still, Nash &Young (folk rock) de invloedrijkste waren in de jaren zestig en daarna. Tussendoor had deze singer/songwriter ook nog eens een solocarrière waarin hij zich live liet begeleiden door de “Crazy Horse”. In die hoedanigheid ontving Neil Young ook verschillende Grammy en Juno Awards.
Neil Young toert nog steeds live csamen met de Crazy Horse. Zijn laatste album Barn werd vorige maand uitgebracht.

De tijden van Laurel Canyon zijn terug met LeNoise
Met grote zekerheid kunnen we stellen dat tribute bands het beste alternatief zijn dat bewees ook deze band uit de omgeving van Diest. In hun repertoire zitten naast een flink aantal gekende Neil Young songs ook enkele verborgen parels uit zijn verschillende albums.
Het is altijd een beetje afwachten met een band die je niet kent maar na de eerste song “Cowgirl in the sand” was het duidelijk. "Dit is het" en het werd alleen maar beter. Verbazend hoe dicht de stem van frontman Piet De Pessemier bij die van Neil Young ligt wat het allemaal nog  
Zanger en gitarist Piet De Pessemier laat zich begeleiden door op hard leer geschoolde bandleden met een zeldzame geziene passie. Maar ook Piet zelf legt de gevoelige en passionele noot dusdanig hoog dat menig mens zich erdoor aangesproken voelt. Dat dit optreden een eerste was in het Gentse voor deze toffe band gaf voor hen nog een extra motivatie en werd volop in dank aangenomen.
Het vierde nummer “Barstool Blues” (minder gekend maar o zo mooi) werd dan ook toepasselijk “geschonken” aan de mooiste Stad van Vlaanderen en alle aanwezigen.
Grootse songs zoals “Cinnamon Girl”, “Down By The River”, “ Southern Man” en “Alabama” werden ons in Crazy Horse stijl overgoten. Tussendoor konden we genieten van de haarscherpe gitaar solo’s die Luc Schreurs uit zijn Gibson toverde.     

                                                            

Het toeval wilt dat Neil Young op die avond precies 76 jaar oud werd en Piet samen met iedereen een Happy Birthday zong voor de grootmeester. Het kon dan ook niet anders dat het nummer Ohio ter ere van hem opgedragen werd. Nog even meebrullen (tot we hees waren) op “Like a Hurricanne” één van onze favorieten en de kous was bijna af. LeNoise is tevens sterk op samenzang wat de nummers een extra mooi cachet geeft.
Een paar bisnummers kunnen natuurlijk nooit wegblijven en zo werden we getrakteerd op onder andere Mr Soul. Een voor ons onbekend nummer met opvallend rifje erin dat aan Satisfaction doet denken. Sommigen onder ons leken in een jaren zestig te zijn beland bij het horen van “Almost cut my hair”, “Cortez the Killer” en “Hey Hey My My”. Een eind van een optreden hoort nog lang na te zinderen en dat heeft LeNoise goed begrepen. De fantastische versie van "Rockin’ in the Free World" zal ons nog lang nablijven. Bedankt LeNoise je kwam hier en overwon ons.

Een emo moment was er voor gastvrouw Sandra toen ze de band bedankte. Wees gerust Sandra ik denk dat de ganse zaak zulke momenten had.

Bandleden van LeNoise zijn:
Piet De Pessemier – leadzang/gitaar
Luc Schreurs – leadgitaar
Vital Maessen – bas/backing vocals
Jo Smeets – drums/backing vocals

Klik op de video voor een fotoreportage

Music by Viktor Puype

Artikel en foto’s: Marc De Clercq