Een band die ooit op het legendarische Woodstockfestival van 1969 speelde  en nog steeds heel actief is die vind je bijna niet meer. Sterker nog we denken dat Ten Years After één van de weinige bands uit die gloriejaren is die heden te dage nog live te zien is zij het in gewijzigde bezetting.

We zagen TYA reeds een paar jaar terug (eveneens in een organisatie van Rock Factory) en waren toen zwaar positief onder de indruk een reden te meer om er deze keer opnieuw bij te zijn.

Ten Years After is een Britse bluesrock/ hard rockband, opgericht in 1966 door Alvin Lee en Leo Lyons, en kende zijn grootste successen eind jaren zestig alsook in de jaren zeventig en tachtig. Toch goed voor meer dan 30 live-,studio- en compilatie elpee’s. De meesten onder jullie zullen zich tevens de legendarische gitarist Alvin Lee herinneren en weten dat die in 2013 overleed. Een groot verlies. De meest gekende songs zijn ongetwijfeld  “I’m going home”, “ I'd Love to Change the World”, “Love Like a Man”, “Hear Me Calling”.

De enige overgebleven originele leden zijn Ric Lee die op drums het kloppend hart van de groep is. Daarnaast zien we nog steeds Chick Churchill op het toetsenbord. Leo Lyons ondersteunde de groep met zijn basgitaar tot 2014. Verder wensen we ook Joe Cooch te vermelden die Alvin Lee tussen 2003 en 2014 verving op zang en gitaar.

In 2014 vervoegden twee meer dan uitstekende muzikanten TYA met name Colin Hodgkinson en Marcus Bonfanti. Beide heren lieten een serieuze indruk op ons na toen we Ten Years After voor het eerst zagen op 16 december 2016 te Wippelgem.

Colin Hodgkinson: is inmiddels een midden zeventiger en een jazz, blues en rockmuzikant met een meer dan behoorlijke CV. Zo speelde hij met of begeleidde onder andere Alexis korner, Jan Hammer, Charlie Watts, Whitesnake, Spencer Davis Group, Peter Maffay, Peter Green, Chris Farlowe, Chris Rea en zo veel meer. Een meneer om U tegen te zeggen dus.

Marcus Bonfanti zijn CV is niet minder indrukwekkend ondanks zijn “jongere leeftijd”. Aanvankelijk begonnen als trompetist zette hij al vlug een andere richting in. Het was de muziek van Led  Zeppelin die hem aanzette om zich meer op de rockmuziek te richten. Hij volgde een opleiding in het LIPA (Liverpool Institute for Performing Arts opgericht door Paul McCartney) maar maakte die nooit af. Robert Cray, Jack Bruce, Ginger Baker, Beth Hart, Johnny Hates Jazz, Chuck Berry, John Mayall, Eric Burdon en Scott Blues Explosition  zijn namen die op zijn CV zeker niet misstaan. In 2012 ontving  Marcus Bonfanti een British Blues Award voor Best Songwriter (song: Bittersweet). In 2013 en 2014 ontving hij eveneens een British Blues Award ditmaal als “Best Acoustic Act”

Op 7 januari kon men Ten Years After aan het werk zien in de gezellige Music Pub The Crossover te Langerbrugge. Een ontmoetingsplaats voor muzikanten, muziekliefhebbers en plaats waar met de regelmaat van een klok gratis of betalende optredens zijn. De verwachtingen waren groot en die zijn ook ingelost, meer dan verwacht zelfs. De set bestond in twee delen waar tussenin Ric Lee de bandleden op ludieke wijze voorstelde. Zo noemde  bvb hij Marcus Bonfanti  terecht Marcus Bonfabulous. Als zanger/gitarist "draagt" Marcus de band. Dit niet alleen met zijn ruwe soms hese maar krachtige rock/bluesy stem maar ook door zijn enthousiasme en ritmische gitaarspel. Zijn solo’s zijn iets apart, de catchy riffs en ritmes volgen elkaar snel op. Het veelvuldige samenspel met linkshandige bassist Colin Hodgkinson getuigd van wederzijds respect en brengt de songs naar ware hoogtepunten tot de broek van ons gat valt. Zowel elpeewerk als enkele hits "Here Me Calling" en “Love like a man” horen we in het 1^e deel dat afgesloten werd met “Last night of the bottle” een nummer dat ons zeer kon bekoren. Het 2^e deel kenmerkt zich door songs die voornamelijk op Woodstock werd gespeeld. De heren hadden een toenmalige playlist gevonden en namen daar een aantal nummers uit. Ric Lee toonde met een ellenlange drumsolo dat hij ondanks zijn leeftijd nog behoorlijk zijn mannetje kan staan. Ook Chick Churchill heeft het nog niets verleerd en tovert er hier een daar een mooie solo op zijn keyboard tussen. De wisselwerking tussen verschillende leden verliep op wieltjes. Alle groepsleden hebben duidelijk veel respect voor elkaar en dat maakt het juist allemaal zo een ijzersterk geheel.

Het laatste nummer van de avond was hun grootste hit  I’m going home, smullen was dat en zich voor eventjes terug wanen in de tijd waarin seks, drugs en rock’n’roll de overhand hadden. “Gelukkig” kregen we als brave burgers, nog een extraatje in de vorm van de  ritmische meezinger  “I Say Yeah” en tot slot rock’n’rol/boogie met “Choo Choo Mama”

Wie zei er ook alweer dat mooie liedjes niet lang duren? Bij Ten Years After houden ze er een andere mening op na en wij waren daar zeer content mee natuurlijk.

"Love like a man" teaserke 

Chick's drumsolo

Klik hieronder op de video voor een fotoreportage

Artikel en foto’s Marc De Clercq

De salo(o)nconcerten van Evenementenradio VROB zijn op volle snelheid. VROB Large zo heet het eigenlijk en gaan door van 20 december 2019 tot en met 5 januari 2020. Een 15 tal plaatselijke groepen, solo artiesten of uitzonderlijke combinaties uit de regio krijgen de kans hun talent aan te tonen. Sommigen zijn jong en vrij nieuw, anderen dan weer behoorlijk ervaren.

We hadden het reeds eerder het genoegen Turtle Wex te aanschouwen en bezochten deze week in de aanloop naar eindejaar nog twee leuke optredens  bij.

Zondag 29 december: Chris en Bart een dynamisch duo

Chris Corn en Bart Mareen genieten beiden apart bekendheid in de Vlaamse muzieksien en daarbuiten. Chris Corn  verzorgt heel wat optredens als soloartiest op allerlei evenementen. Men zag hem deze zomer ook regelmatig met zijn band “The Beautiful  Imperfections” op verschillende podia. Een nieuw project, “Walis” genaamd, is in de maak maar daarover later meer.

Bij Bart Mareen rinkelt er bij de meesten onmiddellijk een belletje. Ja hij is de bassist van Biezebaaze, Partie Party, Band of Musos , begeleidingsmuzikant en zo veel meer.

Beide vrienden kennen elkaar sinds hun jeugd en stonden  deze zomer nog samen met andere gekende muzikanten op het podium tijdens de Gentse Feesten. Daar groeide het idee voor meer samenwerking. Chris Corn is de laatste 4 jaar een vaste waarde geworden tijdens de VROB liveconcerten. Voor deze gelegenheid koos Chris niet uit een greep van zijn uitgebreid repertoire  niet solo maar in duo met Bart. Een overvol saloon  in het Speurdonkhof  luisterde naar een set van 12-tal Crowded House nummers afgewisseld met interviews live op radio. Fans van deze Australische band genoten samen van dit prachtig optreden samen met “de zotte wijven” (die hard Chris Corn fans). Na de live optredens op radio spelen de bands verder voor het publiek, zo is de formule aldaar. We hoorden een greep uit Chris zijn uitgebreid repertoire, songs die men terug zal vinden in de nieuwe band Walis.

Maandag 30 december: “Semper Pie” & “Goser“ (rustig of ruig)

SEMPER PIE is een vader en dochterproject. Ontstaan een drietal jaar terug als hobby van papa Jurgen Van Bouchaute samen met beide dochters  Ibe en Wienke. Heden ten dage is dit familiaal muzikaal project afgeleid naar een duo dat er best mag zijn. Tijdens de Genste Feesten op de Korenmarkt verbaasde zeer jeugdige Wienke het volledige aanwezige publiek met haar prachtige stem en gedreven enthousiasme. Ze bespeelt een goed aantal instrumenten waaronder drums, piano & ukelele. Ook kon men Wienke dit jaar bewonderen in de Musical SHREK in het NGT te Gent, waar ze één van de hoofdrollen vertolkte. Een hele dame al. Vader Jurgen heeft ook reeds een goed gevulde muzikale  geschiedenis als gitarist. Zo speelde hij ooit nog in bands als Streetwalker (met Kurt Burgelman), Sycamore Momma, Loonie en Chris Corn & God's Comics. Zijn voornaamste instrumenten zijn elektrische-, akoestische gitaar en basgitaar.

Dit vader/dochter duo brengt eigen akoestische interpretaties op pop& rocknummers.  Wij hoorden "Sweet child of mine", het wondermooie “Broken” (Jasper Stevelinck), "Silver Lining" (First Aid Kit) met als gastzangeres Charlotte van Heuverzwyn en het ritmische “You” (Scooter), “Black Eyed Boy” (Texas)

GOSER: Voor het 3^e deel van het liveoptreden vervoegden Laura Burgelman - gitaar en keys (geen familie van..) en Charlotte Van Heuverszwyn  -leadzang en gitaar het duo en zo ontstaat Goser.  Het werd Goser hun eerste openbare optreden, een try-out zeg maar. Hiervoor kruipt Wienke  achter de drums (haar lievelingsinstrument) vader Jurgen op de bas en neemt Charlotte de leadzang op zich. Deze pas een jaar oude band richt zich meer op klassieke en hedendaagse  rockmuziek zoals Lenny Krevitz, Rasmus, Twenty One Pilots en Steppenwolf. Het is altijd leuk om vrouwtjes rockmuziek te zien spelen en ben overtuigd dat iedereen ervan genoot. Vader Jurgen stond zijn mannetje tussen al dat “vrouwengeweld” en ja hoor sommigen benijdden hem.

Wie interesse heeft in deze gratis VROB Large optredens kan op 2, 3, 4 en 5 januari terecht in het Speurdonkhof te Zaffelare

https://www.facebook.com/groups/1854335908124967/events/

Voor een fotoreportage klik op de video hieronder

Artikel en foto's: Marc De Clercq

Nee, Turtle Wex boent niemands auto gewoon omdat dit geen autowax product is maar een akoustische band. De naam is echter wel afgeleid van een wax boenproduct zo werd ons verteld.

Turtle Wex is het verhaal van hoe drie collega’s uit het buitengewoon onderwijs elkaar ook leerden kennen als gitarist wat uiteindelijk tot deze  vrolijke band leidde. Jeroen Van de Veire, Jan Franck, Krist De Mol en Tom Gorré zijn de vier bandleden en komen allemaal uit het Gentse of de omgeving ervan. Radiohead, Rihanna, Intergalactic lovers, Snow Patrol, Deus, Black Keys, Millow, Ed Sheeran, Blof zijn maar enkele namen uit hun gevarieerd en uitgebreid repertoire dat voornamelijk uit songs van het laatste decennia bestaat.

Op 23 december laatstleden was er eindelijk eens tijd om een kijkje te gaan nemen op de jaarlijkse VROB salonconcerten (Living room concerts). Evenementenradio VROB organiseert deze concertenreeks voor het eerst in het gezellige kader van het Speurdonkhof te Zaffelare. Plaatselijk talent krijgt zo de kans zich bij een ruimer publiek bekend te maken. De nieuwe locatie is tevens in een nieuwe zaak en uiterst geschikt voor dergelijke salo(o)nconcerten. Wie geïnteresseerd is in de  kan er tot en met 5 januari voor één van de gratis optredens terecht waar een paar pareltjes tussen zitten.

Voor deze gelegenheid bestond Turtle Wex slechts uit drie leden maar dit kon de pret en goede muziek niet drukken.  Al snel was het ons duidelijk, dit is een topband die zich goed voelt is zijn vel. Ritmisch gedreven songs opgespeeld op akoustische gitaren af en toe doorspekt van een cajon, recht voor de raap covers met eigen karakter bewerkt. Prachtige samenzang van de bandleden, het paste allemaal “ a perfect match”. In ons kleine hoekje hoorden we grootse dingen : “Le vent nous portera” Noir Désir, “Louise” Gers Pardoel, “Wicked Game” Chris  Isaak, “The Look” Roxette, enzomeer.

Voor hen die deze saloonconcerten nog niet eerder bezocht hebben even het volgende. De formule betstaat eruit dat er een viertal keer drie nummers live op radio en in het saloon gespeeld worden samen met interviews. Dit tussen 20 en 22u00. Na 22u00 kunnen de aanwezigen verder genieten van het liveconcert tot soms wel in de latere uurtjes.

Voor een fotoreportage klik op de video hieronder

Artikel en foto's: Marc De Clercq

Drie dagen voor Kerst. Een beetje vroeg misschien maar wie riep er alweer “het leven is voor de rappe”? Belangrijker dan het tijdstip is uiteraard de reden, de muziek en sfeer die in een kerk wel heel toepasselijk is.

17 jaar terug werd Slippery People opgericht door gitarist Steve Anteunis die nog steeds de six- strings in de groep op voorbeeldige manier bespeeld. Na een paar wijzigingen gekend te hebben, vooral op zanggebied, waren deze vrienden uit de wijde omgeving  van Lochristi, goed aan de muzikale weg aan het timmeren. Of de naam “Slippery People” een verwijzing is naar het gelijknamige  nummer van Talking Heads is ons nog steeds onduidelijk. Het repertoire van de band bestaat voornamelijk uit een mix van disco, funk, rock, en popsongs van de jaren 70 tot zelfs  nummers uit de huidige hitparade. Ook de gebruikelijke Nederlandtalige meezingers ontbreken niet in hun lange lijstje van covers.

Begin vorig jaar sloeg echter het noodlot toe voor drummer Dave Robichez toen hij op 49 jarige leeftijd het slachtoffer werd van een hersentrombose en nog steeds deels verlamd is aan de linkerzijde. Er volgde Dave een lange en moeilijke tijd van revalidatie op weg naar herstel waar hij nog steeds aan werkt. Een weg van lange adem. Door dit ongelukkig gebeuren moest de groep noodgedwongen op zoek gaan naar een waardige vervanger. Die werd gevonden bij name van Fons Van De Velde (Ace & The Jokers). Slippery People vergeet Dave allerminst. Op zondag 22 december werd dan ook in de  Onze-Lieve-Vrouwkerk te Zaffelare een benefietconcert gegeven, opgedragen aan en tevens bedoeld als hart onder de riem voor hun all-time friend. Met de opbrengst van de avond hopen de groepsleden een slaginstrument te kunnen kopen waardoor Dave opnieuw zijn hobby zou kunnen uitoefenen en misschien bied dit wel een mogelijkheid tot terugkeer. Een mooi initiatief en dat in deze tijden.

Wij waren te gast voor wat later zou blijken een hartverwarmend en uiterst emotioneel optreden te worden. Meer dan 300 mensen uit de omgeving hadden gevolg gegeven aan deze warme oproep. Jaarlijks word in het mooie kader van de Onze-Lieve-Vrouwkerk een Kerstconcert gegeven maar dit was er eentje die we niet snel zullen vergeten.

Slippery People, die voor het eerst speelde voor een zittend publiek, had dan ook een prachtig Kerstrepertoire samengesteld. Zangeres Carine De Bruyne verbaasde het publiek zowel met haar stem als bindteksten die soms wel de gevoelige kant op gingen. “Amazing Grace”, “Hallelujah” en “The Rose” zijn slechts enkele van de toppers van de avond.  Vervangend drummer Fons Van de Velde is er pas bij sinds september en speelde zijn eerste optreden met de band. We hoorden verder uitstekende begeleiding op keys, mooie en korte sax solo’s, soms gedreven en soms rustige gitaren. Kortom een prachtig geheel en de vele zwaaiende en klappende handen zullen het daar zeker mee eens zijn.

De warme kerk van Zaffelare werd nog warmer toen Dave, geheel onverwacht, voor het allerlaatste nummer (Iedereen is van de wereld) op het podium werd gevraagd en met één hand dit nummer tot emotionele hoogtes leidde. Menig traantje werd achteraf weggepinkt, ’t is allemaal zo mooi om mee te maken. De verrassend uitstekende sound door gans de kerk heeft ongetwijfeld ook bijgedragen hebben aan deze onvergetelijke avond.

De huidige Slippery People “ploeg” bestaat uit:

Steve Anteunis: gitaar, vocals

Hendrik De Mets: basgitaar, vocals

Kurt De Vreese: keyboards

Laurenz Vandercoilden: keyboards

Fons Van de Velde: drums

Carine De Bruyne: leadvocals

Druk op de video hieronder voor een fotoreportage

Foto’s en artikel: Marc De Clercq       

"Den Herberg" te Waasmunster (Rodendries) is een klein maar uiterst gezellig Trappistenhuis alwaar we afgelopen zaterdag voor een optreden naartoe gingen. Maar Den Herberg is een tent!! aldus de eerste indruk van vrienden die met ons meekwamen om de legendarische coverband uit Grembergen The Wizards eens aan het werk te zien.

Bijna ieder jaar rond deze tijd komt dit zeskoppige orkest dat speelt alleen als 't past in deze zaak de nodige noten spelen en jan publiek doen meebrullen. Een gekend fenomeen aldaar. Aanwezigen weten dat "drummen" of "stampvol" slechts licht uitgedrukt is en daarom besloten de eigenaars Leen en Peter dit jaar met een behoorlijke grote en goed verwarmde tent hun herberg weg te moffelen. De ideale oplossing zo bleek achteraf.

The Wizards beschreven we al eens eerder "zeven pintjes voor 't orkest aub" werkelijk een top coverband voor al wie van oldies houd tot de bijna hedendaagse muziek. Live brengen ze al snel het publiek in extase niet in het minst door de capriolen van bassist Nikolas Vanderveken en zanger Pieter Depouillon. Muzikaal staat deze band heel erg sterk. Hun nummerkeuze is zeker uniek te noemen en dit dankzij de gedreven zoektocht van "de kapitein van het schip"' Christof Claes die en buitenbeentje is in de "gouwe ouwe" van vorige en deze eeuw. Aanvankelijk verbaasde het ons dat het jongere publiek meebrulde op nummers zoals I'm a believer", "Whole lotta love", "Iko Iko", "Cold Turkey", "Gimme some lovin" mogelijk zaten de lekkere trappisten, die rijkelijk uit de tapkranen vloeiden, daar voor iets tussen. Karaoke met liveband zeg maar. Zelfs zwarte piet kon het niet laten en verzette de nodige danspasjes.

.

The Wizards zijn net als een elektrische trein ze komen snel opgang en eenmaal op volle toeren zijn ze niet meer te stuiten, tenzij de zeven pintjes op zijn. Het plezier in de muziek en optredens druipt eraf en werkt aanstekelijk. Misschien is het wel een virus maar dan eentje waarvoor we ons niet gaan laten inenten.

Het moet ook vermeld worden dat deze sublieme coverband zich laat bijstaan door AA ofte Alain Audenaert de man met 429 verlofdagen per jaar (zelfs wij hebben er niet zo veel) hij zorgde ervoor dat het geen rommelboel werd op het podium en BB Bart Berger, een ietsje meer bescheiden jongeling, die het geluid iedere keer weer naar hogere sferen brengt.

Artikel en foto's: De Clercq Marc

Mensen die ons kennen weten dat we houden van schreeuwende  gitaren, zangers die hun korte broek ontgroeid zijn, gedreven drummers en muziek die recht uit de ziel komt. Deze band heeft zowat alles waar ons ouder wordend hartje muzikaal naar verlangt.

70’s Tush werd in een ver verleden geboren uit de restanten van verschillende bands en dit in “The Hellhouse”. Kenners zullen weten dat dit donkerbruine repetitiekot zich ergens in Sint Martens Latem bevind  en meerdere rockbands ondersteunde.

Tush was oorspronkelijk een rock coverband maar evolueerde door de jaren heen naar een "pure rock'n'roll en dirty blues" band alles behalve een gewone coverband dus.

In een nostalgische trip brengen ze het publiek terug naar de jaren zeventig alwaar rock en  blues op iedere hoek van de straat te horen viel. Zowat alle prominenten van de  tijdloze, klassieke rock komen aan bod in hun repertoire. "Deep Purple", "Humble Pie", "Jethro Tul", "Rory Gallagher", "Led Zeppelin" zijn maar enkele van de grootheden die nog steeds door een uitgebreid publiek gesmaakt worden.

Zes met de nodige muzikale bagage opgezadelde muzikanten uit Gent en omgeving brengen een hommage aan die grootheden met riffs van de gitaarhelden uit de jaren 70.

Het zal dan ook niemand verbazen dat 70’s Tush een gevestigde naam is geworden in de rock'n’ roll en blues scene  en tevens ook in Nederland en Duitsland goed aan bod komen al is hun show daar meer op Led Zeppelin nummers gebaseerd. De band gaat er prat op dat ze zo’n 60 shows per jaar kunnen spelen. Dat zegt veel.

In het bekende muziekcafé The Crossover te Langerbrugge gaven “Master of disaster” en zanger Sven Vanneste met zijn “gevolg” een eigen draai aan nummers en die draai kan behoorlijk zijn. Zo hoorden we ook een verrassend harde maar gevoelige versie van “Hurt” (meest bekend van Johnny Cash). Pieter Minne zorgt voor messcherpe solo’s en riffs om de vingers af te likken. Doorspekt met de nodige finesse, gevoeligheid en ritme benaderd Maarten De Meyer de zo unieke John Lord (Deep Purple)sound op zijn toetsenbord. Moet het nog gezegd dat drummer Tony Van Hoecke van dezelfde stomende gedrevenheid en niveau is? We denken het niet. Bassist Jeroen De Keyzer en rythm gitarist Koen De Koker moeten zeker niet onderdoen voor de anderen, een flink geheel dus. De nummers konden vrij intens, meeslepend traag en rauw zijn. Dit allemaal vergezeld van een gezonde dosis plezier op het podium en ernaast. Met andere woorden Tush brengt  High Energy Rock maar wij vermoeden dat het meer een excuus is om samen om de hoek met vrienden een paar pintjes te gaan drinken.

Live is 70’s Tush de ultieme Blues’n’roll ervaring.

De band 

Sven Vande Neste: vocals

Pieter Minne: lead guitars

Koen De Coker: rythm guitars

Maarten De Meyer: keys

Jeroen De Keyzer: bass

Tony Van Hoecke: drums

Klik hieronder op de video voor de fotoreportage

Artikel en foto’s: Marc De Clercq